Το πιο όμορφο φεγγάρι δεν το έχουμε ακόμη δει… και τα χειρότερα αντίο αργούμε να τα πούμε

Το αύριο έρχεται με μηδενική ανάμνηση του χθες. Λες και δεν έγινε ποτέ. Σήμερα είμαστε άλλοι εαυτοί. Είτε ανοικτοί είτε κλειστοί.

Το πιο όμορφο καλημέρα δεν το έχουμε ακόμη ακούσει. Το πιο όμορφο φεγγάρι δεν το έχουμε ακόμη δει. Η πιο ζεστή αγκαλιά δεν μας έχει δοθεί ακόμη και τα χειρότερα αντίο αργούμε να τα πούμε. Οι μέρες περνάνε σαν βουητό, είτε ίδιες είτε άλλες. Κάποιες μικρές και άλλες μεγάλες. Σε κάποιες ανυπομονούμε να ξημερώσει, σε άλλες να μην νυχτώσει ποτέ. Και είναι και αυτή η συνήθεια, που με ασφάλεια μοιάζει. Κι ας έχουμε πει βαριές κουβέντες.

Ας απογοητευτήκαμε κι ας είπαμε αρκετά και να ήπιαμε άλλα τόσα. Και πάλι όμως πόσο εύκολα ξεχνιόνται όλα. Το αύριο έρχεται με μηδενική ανάμνηση του χθες. Λες και δεν έγινε ποτέ. Σήμερα είμαστε άλλοι εαυτοί. Είτε ανοικτοί είτε κλειστοί. Είναι αυτό όμως αρκετό, το μυαλό να γαληνέψει; Αν μοιάζουμε διαφορετικοί αυτό σημαίνει αλλαγή; Αυτό μας είναι αρκετό; Τη ζεστασιά του ήλιου αναζητάμε, μα την ψάχνουμε το βράδυ. Και εκεί είναι που χανόμαστε πιο πολύ, νομίζοντας ότι μας βρήκαμε και πάλι. Γελιόμαστε ακόμη και με τον εαυτό μας. Προσποιούμαστε ζωή χλιδής και γέλια ψεύτικα, μπας και γεμίσει λίγο η ζωή με πράγματα αξημέρωτα. Και φεύγει το μυαλό, συνεχώς να ταξιδεύει, είναι τόσο άδεια η ζωή που όλο θέλει να φεύγει; Ποιος ξέρει;

Advertisment

Ποιος πόθος θαρρείς να κυριεύει και το κορμί την μέρα νύχτα θέλει να φέρει; Και ποιο νοσταλγικό φιλί ψάχνει η καρδιά να στιγματίσει; Είναι ανάγκη λες, να καούμε γυμνοί στον ήλιο, ή είναι τόση η ηδονή που την νιώθουμε σαν φυλακή κι ας μας κάψει έστω λίγο. Πως όμως να ξεχάσει το κορμί όλα τα λόγια που πες; Και αυτή η άτολμη στρατηγική που τόσο χρησιμοποιούσες, έχει χαθεί και αυτή μαζί με αυτά που αγαπούσες.

Γκρέμισες ότι φτιάξαμε, τα άφησες να σβήσουν, κανέναν δεν βοήθησε εν τέλει η αλήθεια. Ούτε εσένα που την ξεστόμισες με τόση αηδία. Γέρικη είναι η σιωπή, για ανθρώπους που την αντέχουν. Τόλμη θέλει η σιγή, μα δεν έχουμε την αντοχή το στόμα μας να κλείσει. Ούτε στιγμή δεν θα συμβεί ο ήχος να εξαφανιστεί γιατί μόνο τότε θα έρθουμε σε επαφή με αυτό που μας τρομάζει. Αχ να ταν όλα εύκολα, πάντα γεμάτα φως με πνεύμα, μα δυστυχώς έτσι είναι αυτά, κάποιες φορές ανούσια και σκοτισμένα.

Και να την ελπίδα χάνεται πριν καν προφτάσει γέννα, ποιος να ξέρε πως είναι αυτά και δεν μας είπε κουβέντα. Ποιος είναι αυτός που φταίει για αυτά και οδηγούμαστε στην τρέλα; Μα η φωνή σαν άγγιγμα μας ψάχνει μες την μέρα και εμείς σαν συνηθίσαμε την βρίσκουμε στον αέρα. Και πριν προλάβουμε να ακούσουμε έχει ήδη πάει πιο πέρα, πόσο ακριβή είναι η ζωή και δεν τα βγάζουμε πέρα; Να χάμε να πληρώσουμε του κόσμου το υπερπέραν, για μια στιγμή μοναχοί εσύ και εγώ να μείνουμε εδώ πέρα.

Advertisment

About
Latest Posts

Κυριακή Ονησιφόρου

Πρώτα ανταμώνω το χάος που μετέπειτα το σβήνει η γαλήνη. Οι σκέψεις μου, μία ροή από θαλασσόλυκους που όλο θέλουν να φωνάξουν, αλλά δεν έχουν κάπου να ακουστούν πάρα μόνο στην ηχώ που δημιουργείται στο μυαλό μου. Έτσι είμαι εγώ. Πέρασα την φαντασία και την ορμή μου στο μάρκετινγκ όπου και ασχολούμαι από τότε που αποφοίτησα από τον κλάδο Δημοσίων Σχέσεων, Διαφήμιση και Μάρκετινγκ και είμαι πλέον σε θέση να λέω αυτά που νιώθω, και πόσο μάλλον επιτέλους να τα γράφω. Το καλύτερο όμως είναι πως δεν είμαι μόνη. Θέλω να φτάσω τους ανθρώπους που συμμερίζονται τις σκέψεις μου, θέλω να τους δίνω ελπίδα καθώς ότι κι αν ζούμε, όσο διαφορετικοί και να είμαστε, κάτι μας συνδέει, και αυτό το κάτι τείνω να πιστεύω πως είναι μαγικό!

Latest posts by Κυριακή Ονησιφόρου (see all)