«Σκέφτομαι τι κακό όνομα θα ΄χουμε βγάνει στο σύμπαν. Θ’ ακούν “γήινος” και θα κουμπώνονται». – Κ. Μόντης
Στην αρχή ήταν αγανάκτηση. Μετά έγινε λύπη. Στο τέλος την ένιωθα ξεκάθαρα, κατέληξε να είναι ντροπή. Μια βαθιά, απόλυτη ντροπή που με κυρίεψε και με έκανε να… ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ.
Advertisment
Ντρέπομαι για την ασχήμια του κόσμου, ντρέπομαι για τις κακοφορμισμένες πληγές που ζέχνουν και δεν κάνουμε τίποτα να τις γιατρέψουμε.
Ντρέπομαι για τα τέρατα που ζωντάνεψαν και χίμηξαν έξω από τα παραμύθια να απλώσουν το σκοτάδι τους σε κάθε τι ανυπεράσπιστο.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από την Αλεξάνδρα Προβατίδου
Ντρέπομαι γι αυτούς που θρέφουν τα τέρατα και τα χαϊδεύουν ενθαρρυντικά στον ώμο. Ντρέπομαι γι αυτούς που απλά τα κοιτάζουν με τις ώρες, καταλήγοντας να τους μοιάζουν.
Ντρέπομαι για όσους βάζουν ανθρώπινα κορμιά στη ζυγαριά της ματαιότητας, και βγάζουν άνισο αποτέλεσμα. Ντρέπομαι γι αυτούς που θυσιάζουν αβασάνιστα παιδικές ματιές στον βωμό της απληστίας.
Ντρέπομαι για τους βέβηλους, γι αυτούς που νομίζουν πως η γνώση πρέπει να χαρίζεται στους εκλεκτούς, γι αυτούς που πλανώνται πιστεύοντας πως το φως της κατευθύνεται σε μονοπάτια μισαλλοδοξίας.
Ντρέπομαι για τους αμαθείς, όχι επειδή είναι αμαθείς, μα επειδή δεν παραδέχονται την αμάθεια τους, παρά μόνο τη φτιασιδώνουν, με την ελπίδα να μοιάζει τουλάχιστον ημιμάθεια.Ή μάλλον γι αυτούς δεν ντρέπομαι, αυτούς τους λυπάμαι.
Ντρέπομαι που το αύριο θα διαδεχθεί το σήμερα και θα είναι σαν να ζωντάνεψε το χθες.
Ντρέπομαι για το χέρι που θα ζητήσει έλεος και θα λάβει περιφρόνηση.
Ντρέπομαι γι αυτόν που κάνει σημαία του τον φόβο και κυριαρχεί, μα περισσότερο ντρέπομαι γι αυτόν που κυριαρχείται.
Ντρέπομαι γι αυτόν που ξεχνά, γιατί είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει.
Μα πιο πολύ ντρέπομαι για εμένα και για εσένα… ντρέπομαι που φτάσαμε να νιώθουμε μόνο ντροπή, κυρίως ντρέπομαι που μέχρι και η ντροπή μας κατέληξε να είναι τόσο ντροπαλή!
- Χαμηλές πτήσεις - 27 Ιουλίου 2017
- Στη ρωγμή του χρόνου - 12 Ιουλίου 2017
- Οι πολύχρωμοι φίλοι της καρδιάς μας - 21 Μαΐου 2017
