Στη δική μου ροζ φίλη…
Χέρι με χέρι.
Καρδιά με καρδιά.
Δάκρυ με δάκρυ.
Έτσι μάθαμε.
Άλλο δρόμο δεν ξέρουμε.
Βάζω τα ναύλα και εσύ τις θάλασσες.
Τις γαλαζοπράσινες θυμάσαι;
Το πολύχρωμο αερόστατο της νιότης μας
Παραδέρνει στον άνεμο, δες σαν υψώνεται
πως φωτίζεται ο κόσμος όλος!
Δες τα σύννεφα πως τραβιούνται υποταγμένα
να περάσουμε μαζί!
Μέτρα τους ουρανούς που κουρσέψαμε!
Γέλα όπως ξέρεις, με αυτό το γέλιο το βαθιά ριζωμένο στην καρδιά!
Δυο καπέλα ψάθινα , δίπλα δίπλα
σε μια ξεχασμένη αμμουδιά,
σαλεύουν να κρυφτούν από τον χρόνο
που μύρισε φθινόπωρο θαρρείς.
Δεν τον προλαβαίνουμε… το ξέρεις.
Μην συννεφιάζεις, μην λυπάσαι.
Θα με βρεις σε κάτι ξεψυχισμένα καλοκαίρια ,
κάθε που η ανάγκη πονά.
Θα σε βρω σε ροζ πουπουλένια σύννεφα με οσμή καραμέλας,
Εκεί που βρίσκεις αν είσαι τυχερός,
όσους πεισματικά θέλησαν να μοιραστούν μαζί σου κάποιο βράδυ,
μια κόλαση, μια λιακάδα και ένα κουτί σοκολατάκια… τυλιχτά.
