H Μαρία Bέη γεννήθηκε στον Κορυδαλλό Αττικής και πέρασε τα παιδικά της χρόνια σε μία συνοικία του Πειραιά που όπως συνηθίζει να λέει, είχε την τύχη να μεγαλώσει παίζοντας σε «γειτονιά» χωρίς φόβους, με πολλά γέλια αλλά και χτυπημένα γόνατα.
Ξεκίνησε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, αλλά πολύ σύντομα κατάλαβε ότι η ψυχολογία και τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις των ανθρώπων ήταν αυτά που πάντα της κέντριζαν το ενδιαφέρον κι έτσι το πεδίο που θέλησε να μελετήσει και να δράσει στην συνέχεια, ήταν αυτό της ψυχολογίας.
Advertisment
Τον Αύγουστο του 2014 συν-δημιουργεί με την Ελένη Αικατερίνη το Κέντρο Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής «αξίΖΩ», στο Περιστέρι, όπου εργάζεται καθημερινά μαζί με αξιόλογους συνεργάτες, δημιουργώντας ένα δυναμικό δίκτυο με ανθρώπους που αγαπούν και πιστεύουν στην αέναη εξέλιξη!
Advertisment
-Κυρία Βέη είχατε την τύχη, όπως λέτε, να μεγαλώσετε σε μια συνοικία του Πειραιά παίζοντας σε «γειτονιά» χωρίς φόβο, με πολλά γέλια αλλά και με χτυπημένα γόνατα. Πόσο τυχερά είναι τα σημερινά παιδιά μιας εποχής με πολλές εφαρμογές στα tablet και στα κινητά, αλλά χωρίς αυλές με λουλούδια, χωρίς ποδηλατάδες, χωρίς χτυπημένα γόνατα;
Τα νέα παιδιά δέχονται καθημερινά άπειρα ερεθίσματα, από την τηλεόραση και τα social media. Σίγουρα στην εποχή της τεχνολογίας δεν θα μπορούσαμε να κρατούμε τα παιδιά μακριά από τις τεχνολογικές εξελίξεις και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ωστόσο πιστεύω στην θέση του Αριστοτέλη ότι αρετή είναι η μεσότητα, όχι η μετριότητα άλλα η μεσότητα! Συγκεκριμένα, όπως όλα στην ζωή μας, έτσι και η τεχνολογία, δεν είναι εξ ορισμού καλή ή κακή, όπως ένα μαχαίρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κόψει ψωμί αλλά και για να σκοτώσει, έτσι και η τεχνολογία αν χρησιμοποιηθεί σωστά μπορεί να δώσει άπειρες δυνατότητες στα παιδιά χωρίς όμως να τους κλέβει το παιχνίδι και την ανθρώπινη επαφή.
Οπότε ναι ανήκω σε μία γενιά που είχε την τύχη αλλά και την μοναδική επιλογή να παίξει σε όμορφες γειτονιές αλλά και τα σημερινά παιδιά χρειάζεται να μάθουν από την οικογένεια και το σχολείο την ομορφιά και την αναγκαιότητα της ανθρώπινης επαφής και του μοιράσματος, όχι στην εικονική πραγματικότητα των υπολογιστών αλλά στην αληθινή ζωή.
-Μία από τις βασικές αρχές σας είναι ότι η ψυχική υγεία δεν είναι πολυτέλεια για λίγους αλλά ανάγκη για όλους. Πιστεύετε προσέχουμε την ψυχική μας υγεία όσο πρέπει;
Δυστυχώς ο άνθρωπος όχι μόνο δεν προσέχει την ψυχική του υγεία όσο χρειάζεται αλλά δεν κατανοεί ακόμη τον βαθμό και τον τρόπο, που εκείνη, επηρεάζει την σωματική και πνευματική του υγεία και την Ζωή του γενικότερα.
Σε μία δύσκολη εποχή με τον φόβο να πρωτοστατεί σε όλους τους τομείς της ζωής μας αλλά και την ανάγκη βιοπορισμού να υπογραμμίζεται περισσότερο από ποτέ, ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί ότι μία επίσκεψη σε ψυχολόγο θα του κοστίσει χρόνο από την δουλειά του και χρήματα από τα ήδη λίγα που αποκομίζει, με αποτέλεσμα να μεταθέτει την επίσκεψη στον ψυχοθεραπευτή στο «αύριο» , το οποίο φυσικά δεν έρχεται ποτέ.
Εκτός όμως από αυτό και οι συνάδερφοι της ψυχικής υγείας και τα social media δημιουργούν από την μία την εικόνα του ψυχοθεραπευτή «γκουρού» που έχει όλες τις λύσεις έτοιμες να τις προσφέρει και από την άλλη την εικόνα του ψυχοθεραπευτή «φίλου» που απλά πας και του λες το πρόβλημα σου. Οπότε οι άνθρωποι επειδή προφανώς έχουν κουραστεί από τόσους «ειδικούς» και έχουν ήδη φίλους θεωρούν πώς η ψυχοθεραπεία δεν είναι για αυτούς και δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει.
Το ταμπού επίσης ότι η ψυχοθεραπεία είναι για τους «τρελούς» κρατά τους ανθρώπους μακριά της. Όμως το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι είναι μία διαδρομή ζωτικής σημασίας για την εξέλιξη και την ισορροπία του ατόμου, στο οποίο έχει την ευκαιρία σε ένα ασφαλές περιβάλλον, με συνοδοιπόρο τον θεραπευτή, να γνωρίσει σε βάθος τον εαυτό του, βλέποντας τα δυνατά και αδύναμα στοιχεία του και να επαναπρογραμματίσει την ζωή του ώστε να ζει υγιής και χαρούμενος όπως αξίζει στον καθένα μας.
-Περιγράψτε μας με τρεις «χρυσές» λέξεις πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας.
Δύσκολη ερώτηση, αφού δεν ξέρω αν σε ένα τόσο πολύπλοκο θέμα τρεις λέξεις μπορούν να περιγράψουν το μεγαλείο του να ΖΕΙΣ κι όχι απλά να υπάρχεις. Ωστόσο αφού χρειάζεται να επιλέξω τρείς λέξεις θα επιλέξω την Πίστη στον Εαυτό μας, την Επιμονή και πάνω απ’ όλα την λέξη που για εμένα τα εμπεριέχει όλα και είναι η Αγάπη!
-Ποιες εσωτερικές ανάγκες σας καλύπτει η έκφραση μέσω της συγγραφής με την οποία ασχολείστε τελευταία;
Αν και όπως έχω ξαναπεί ως μαθήτρια είχα πάντα την επισήμανση από τους καθηγητές μου, στο μάθημα της έκθεσης, ότι δεν έχω ιδιαίτερη φαντασία, τελικά με την συγγραφή του παραμυθιού «Η Αγάπη της Αλκυόνης», απέδειξα σε εμένα και ελπίζω ενέπνευσα και άλλους, να πιστεύουν στον εαυτό τους κι όταν κάτι το θέλουν με την καρδιά τους, να μην επιτρέπουν σε κανέναν να τους πει τι μπορούν και τι δεν μπορούν να πετύχουν.
Θα τολμούσα να πω, πιστεύοντας ότι με την λογική φτάνουμε από το Α στο Β ενώ με την φαντασία φτάνουμε παντού, ότι η συγγραφή για εμένα είναι το προσωπικό μου όχημα για να δραπετεύω από την καθημερινότητα σε μέρη και τόπους που με εμπνέουν να συνεχίζω και να απολαμβάνω. Είναι ένα εργαλείο ακόμη να με γνωρίζω σε βάθος και φυσικά αφού ότι μοιραζόμαστε αποκτά περισσότερη αξία, να μοιράζομαι με όσους επιλέγουν να διαβάσουν όσα γράφω τις συνειδητοποιήσεις και τα ταξίδια μου, εμπνέοντας και εκείνους να κάνουν το πρώτο βήμα για τα δικά τους ταξίδια.
-Στο Leading Minds Festival μιλήσατε για τη θεραπεία στο εσωτερικό παιδί που κρύβουμε μέσα μας ως πράξη αγάπης και ανακούφισης από τον συσσωρευμένο πόνο και τον θυμό. Τι θα διαπιστώσουμε όταν ανακαλύψουμε κα θεραπεύσουμε το εσωτερικό μας παιδί;
Με τον δικό μου τρόπο θέασης, η ουσία και ο προορισμός του ταξιδιού μας στην ζωή, σε γενικές γραμμές, είναι «η μοναδικότητα και η αξία να Είμαι». Όποιον δρόμο κι αν έχουμε ακολουθήσει και σε όποιον σταθμό βρισκόμαστε τώρα, σε όποια ηλικία, ένα από τα μονοπάτια που οδηγεί σε αυτόν τον προορισμό είναι και η «εργασία» με το Εσωτερικό παιδί γιατί μας βοηθάει να απελευθερώσουμε την ενέργεια της ισχύς, της αγάπης και της εμπιστοσύνης.
Το «εσωτερικό παιδί» με λίγα λόγια, είναι το ψυχικό εκείνο μέρος του εαυτού μας που έζησε στο παρελθόν αλλά παραμένει ενεργό στο παρόν. Σήμερα πιθανότατα να θεωρούμαστε ενήλικοι, όμως εκείνο το παιδί, συνεχίζει και κατοικεί μέσα μας, στον εσωτερικό μας χώρο που ονομάζουμε ασυνείδητο και υποσυνείδητο και μας συντροφεύει όλη μας τη ζωή. Δηλαδή αυτό το παιδί του παρελθόντος, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, υπάρχει και στο παρόν μας ελέγχοντας και επηρεάζοντας συνεπώς και το μέλλον μας.
Η επούλωση λοιπόν του πληγωμένου εσωτερικού παιδιού, είναι ικανή να μετασχηματίσει και να μεταμορφώσει την ζωή μας.
Η μεταμόρφωση αυτή, περιλαμβάνει:
– Tην επανασύνδεση με τα κατακερματισμένα και πληγωμένα μέρη του εαυτού μας
– Tην συγχώρεση με την έννοια της βαθιάς αποδοχής όλων αυτών που συνέβησαν στο εσωτερικό μας παιδί καθώς και αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού που εγκατάλειψε και παραμέλησε αυτό το παιδί..
– Tην αναγνώριση και την εκ νέου ανάπτυξη ικανοτήτων και δεξιοτήτων
– Tην απαλλαγή από μοτίβα συμπεριφοράς και ρόλους που το παιδί εκείνο δεν επέλεξε και μας δημιουργούν βαριά φορτία..
– Την επούλωση των πληγών του και την επανόρθωση των ανικανοποίητων αναγκών
Ο προορισμός μας σε αυτό το ταξίδι είναι να καταφέρουμε να απελευθερώσουμε όλη την Δημιουργική ενέργεια που εμπεριέχει το εσωτερικό μας παιδί. Μεταμορφώνεται όταν δημιουργήσουμε την επιλογή να εκφραστεί.
