Δύο μέρες πριν πάθω καρδιακή προσβολή τον Φεβρουάριο του 2017, μόλις είχα επιστρέψει από την Αλάσκα, όπου ήμουν επικεφαλής μιας αποστολής. Στο σπίτι μου στο Κολοράντο, νόμιζα ότι οι πόνοι στο στήθος είχαν να κάνουν με την αλλαγή του υψομέτρου. Ήμουν 37 ετών και δραστήριος. Ήμουν στο Σώμα των Πεζοναυτών μέχρι το 2011, μετά έγινα οδηγός άγριας φύσης και δεξιοτήτων επιβίωσης.
Προπονούμουν για έναν υπερμαραθώνιο 245 χιλιομέτρων μέσα στη ζούγκλα του Περού. Ακόμη και όταν έφτασα στο νοσοκομείο, δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι έπαθα καρδιακή προσβολή, αλλά μπήκα εσπευσμένα στο χειρουργείο και μου τοποθετήθηκε ένα στεντ.
Advertisment
Όταν βγήκα από το νοσοκομείο τρεις ημέρες αργότερα, μπορούσα μετά βίας να περπατήσω και μπήκα σε πρόγραμμα καρδιακής αποκατάστασης με μια ομάδα 85χρονων. Αλλά πίστευα ότι χρειαζόμουν κάτι άλλο για να θεραπευτώ. Ως άνθρωπος της υπαίθρου που μπορούσε να φτιάχνει πέτρινα εργαλεία και να ζει από τη γη, ήξερα ότι εκεί έπρεπε να είμαι. Και έτσι, σκέφτηκα: “Φεύγω από εδώ!” και πήγα να ζήσω σε μια σπηλιά, κοντά σε ένα μέρος όπου μπορούσα να κυνηγάω ζώα και να πίνω από ρυάκια.
Πέρασα περίπου έξι μήνες εναλλάσσοντας τη ζωή μου ανάμεσα στην συμβατική ζωή και στην άγρια φύση του Κολοράντο. Η σύζυγός μου και εγώ ήμασταν χωρισμένοι, αλλά δεν ήθελα να είμαι μακριά από τους δύο γιους μας για πολύ καιρό, οπότε επέστρεφα συχνά για να είμαι μαζί τους. Το μεγαλύτερο διάστημα που έλειπα στην άγρια φύση ήταν κάτι λιγότερο από δύο μήνες.
Είχα μια σειρά από σπηλιές και η καθεμία είχε διαφορετικές ανέσεις – κάποιες ήταν δίπλα σε πηγές ή κοντά σε καλύτερο ψάρεμα, κυνήγι και τροφή. Η “κύρια σπηλιά” είχε ένα κρεβάτι μέσα – με αυτό εννοώ έναν μεγάλο σωρό από χόρτα και φύλλα, που ήταν άνετο. Είχε κάτι σαν φεγγίτη, έτσι ώστε ο καπνός από τη φωτιά μου να ανεβαίνει μέσα από αυτόν και να βλέπω τα αστέρια.
Advertisment
Δεν έφερα πολλά από τη σύγχρονη ζωή. Είχα πάντα μαζί μου ένα σημειωματάριο με μια φωτογραφία των γιων μου και κάτι για να γράφω. Ανάλογα με το τι έκανα ή πώς ένιωθα, έφερνα ένα ατσάλινο μπουκάλι στις σπηλιές, το οποίο διευκόλυνε λίγο το βράσιμο του νερού.
Η τροφή που μάζευα αποτελούσε το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής μου – φυτά, μούρα, ρίζες. Έπιανα ψάρια, σκίουρους και κουνέλια. Μαθαίνεις να εκτιμάς πραγματικά το φαγητό: “Ναι, έχω ένα ψάρι και πέντε μούρα! Σήμερα είναι φοβερή μέρα”. Μου έλειπαν οι γιοι μου, αλλά ήξερα επίσης ότι αυτή ήταν η εποχή μου για να θεραπευτώ πραγματικά και να προβληματιστώ, και πάντα υπήρχε κάτι να κάνω. Έφτιαχνα πέτρινα εργαλεία, έφτιαχνα παγίδες, καλάθια και πήλινα δοχεία – όλα πολύ απλά, αλλά μου έδιναν τόση αξία. Και μάζευα συνεχώς καυσόξυλα.
Μια νύχτα στην κύρια σπηλιά μου, η φωτιά είχε σβήσει και κοιμόμουν, όταν άρχισα να αισθάνομαι μια ζεστή, υγρή αίσθηση στο πόδι μου. Όταν ξύπνησα, είδα ότι μια νεαρή μαύρη αρκούδα ήταν στα πόδια μου και έγλειφε τα δάχτυλα των ποδιών μου. Έβγαλα μια κραυγή και η αρκούδα έφυγε. Άναψα μια μεγάλη φωτιά και καθόμουν όλη τη νύχτα περιμένοντας να επιστρέψει.
Έγινα ένα με την ζωή στην άγρια φύση, και κατάφερα να συνηθίσω και να καταλαβαίνω τους ήχους και τις μυρωδιές.
Η ημέρα της καρδιακής προσβολής μου άλλαξε τη ζωή μου, γιατί ήταν μια αφύπνιση. Γνωρίζοντας ότι τελικά μια μέρα θα φύγεις, πρέπει να ζήσεις τη ζωή που θέλεις… να βρεις την αξία.
Τώρα ζω ανάμεσα στους κόσμους. Νοικιάζω ένα σπίτι, οδηγώ ένα φορτηγό και έχω τηλεόραση. Όταν έχω τους γιους μου, μας αρέσει να βλέπουμε ντοκιμαντέρ, αλλά είναι έφηβοι, οπότε έχουν και αυτοί τα δικά τους ενδιαφέροντα.
Παρόλο τον χρόνο που εξακολουθώ να περνάω στην ερημιά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Πριν από την καρδιακή προσβολή, δεν ήμουν ποτέ σε αυτά, αλλά, στη συνέχεια, πολλοί με ενθάρρυναν να ξεκινήσω ένα κανάλι στο YouTube, όπου μοιράζομαι τις εμπειρίες μου. Τώρα έχω γράψει βιβλία, έχω κάνει ριάλιτι σόου και είμαι σύμβουλος για ταινίες. Έχω αγκαλιάσει αυτό το στοιχείο της σύγχρονης ζωής και ελπίζω να τροφοδοτήσω την περιέργεια των ανθρώπων για τον φυσικό κόσμο.
Πηγή: www.theguardian.com
