Υπάρχουν στιγμές που δεν χάνεις απλώς το νόημα.
Χάνεις το νήμα που σε συνέδεε με τον βαθύτερο εαυτό σου.
Κι ενώ η ζωή κυλά γύρω σου, εσύ απουσιάζεις.
Ξυπνάς. Δουλεύεις. Χαμογελάς.
Όλα δείχνουν «εντάξει».
Μα το κενό μέσα σου μεγαλώνει.
Advertisment
Οπότε, για να αντέξεις, διαλέγεις:
Ή θα φορέσεις ένα προσωπείο —
σφραγίζοντας κάθε αδυναμία πίσω από χαμόγελα του καθήκοντος,
παίζοντας ρόλους για να μη σε ρωτήσει κανείς «πώς είσαι στ’ αλήθεια».
Ένα ψέμα που γίνεται καθημερινή στολή.
Ή θα γυρίσεις τον πόνο προς τα έξω —
με κυνισμό, θυμό, περιφρόνηση.
Οπότε εκεί είσαι αυτός που πληγώνεις πρώτος.
Όχι επειδή δεν νοιάζεσαι —
αλλά επειδή δεν αντέχεις να φανείς ευάλωτος.
Advertisment
Μα όπως κι αν το παίξεις, το αποτέλεσμα είναι ίδιο:
Ο μαέστρος μέσα σου — εκείνος που κρατά τον ρυθμό — παραμένει εκτός σκηνής.
Σιωπηλός, αφανής. Ένα φάντασμα στο παρασκήνιο.
Ίσως είναι τραυματισμένος. Ίσως κουρασμένος. Ίσως απλώς ξεχασμένος.
Μα χωρίς εκείνον, η ορχήστρα σου βυθίζεται στο χάος.
Παίζει μόνη της — άναρχα, φάλτσα, κομμάτια μιας χαμένης μελωδίας.
Κι όμως, βαθιά μέσα σου, κάτι αρχίζει να τρεμοπαίζει.
Μια σπίθα — μικρή, αλλά ζωντανή.
Μια σιωπηλή υπενθύμιση πως μπορείς να επιστρέψεις.
Αυτή η σπίθα είναι η ευκαιρία να ξαναβρείς τον μαέστρο μέσα σου —
να συνδεθείς με τις αληθινές σου ανάγκες,
να θυμηθείς τι σε γεμίζει, τι σε παρακινεί,
και τι αξίζει να έχεις στην καθημερινότητά σου.
Να φροντίσεις τις παραμελημένες, βαθύτερες συναισθηματικές σου ανάγκες,
Να μάθεις να απολαμβάνεις τη ζωή με πλήρη επίγνωση
και να πιστεύεις βαθιά μέσα σου πως έχεις το δικαίωμα να νιώθεις χαρά, γαλήνη και πληρότητα.
Να μην επιτρέπεις πια να είσαι τοξικός ή χειριστικός
προς τον εαυτό σου ή τους άλλους,
αλλά να είσαι αυθεντικός και ειλικρινής,
να σέβεσαι τους άλλους όπως σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό —
με αγάπη, όρια και σεβασμό.
Η σκηνή φωτίζεται αχνά γύρω του,
κι ο χρόνος μοιάζει να παγώνει για μια στιγμή.
Σηκώνεται.
Βγαίνει στη σκηνή σιωπηλά, σχεδόν φάντασμα.
Κι όμως, η παρουσία του κόβει την ανάσα.
Τα βλέμματα καρφώνονται πάνω του — οι μουσικοί παγώνουν ξαφνικά.
Μια αόρατη ηλεκτρική δόνηση διαπερνά την ορχήστρα, κυματίζοντας από θέση σε θέση.
Μερικοί ανασηκώνονται με δισταγμό, άλλοι μένουν σαστισμένοι, σαν να μην μπορούν να πιστέψουν αυτό που βλέπουν.
Εκείνος είναι. Ξανά, εκεί.
Δεν λέει τίποτα. Δεν χρειάζεται.
Η μορφή του αρκεί. Μια σιωπηλή υπόσχεση επιστροφής.
Μια ευκαιρία.
Το ραβδί στα χέρια του τρέμει ελαφρά.
Το κρατά ξανά — μα του είναι ξένο, σαν να έχει ξεχάσει το βάρος του.
Το σηκώνει με κόπο, σα να το τραβά από το βάθος του εαυτού του.
Κοιτά την ορχήστρα. Δεν τους ελέγχει —μα τους αναγνωρίζει.
Τα πρώτα νεύματα είναι άτολμα, σχεδόν αόρατα.
Η πρώτη του απόπειρα να δώσει ρυθμό βυθίζεται στο μουρμουρητό των ασύνδετων ήχων.
Για λίγο, η αμφιβολία επιστρέφει — σαν σκιά πίσω από το φως.
Θα χαθεί ξανά;
Όμως δεν εγκαταλείπει.
Κλείνει τα μάτια. Παίρνει μια βαθιά ανάσα.
Και ξανασηκώνει το ραβδί.
Αυτή τη φορά, κάτι αλλάζει.
Ένα βιολί τον ακολουθεί διστακτικά.
Ένα πνευστό παίρνει θάρρος.
Το πιάνο, σαν να θυμάται, αγγίζει τις νότες πιο καθαρά.
Σιγά-σιγά, η ορχήστρα ζωντανεύει.
Όχι ταυτόχρονα — μα ειλικρινά.
Κάθε όργανο αφυπνίζεται, ανταποκρίνεται, ανοίγει.
Ο ρυθμός σχηματίζεται — αδέξιος, απρόβλεπτος, μα αληθινός.
Η μουσική αναδύεται σαν κύμα, φουσκώνει, γκρεμίζει τη σιωπή.
Μια συμφωνία γεννιέται μπροστά στα μάτια σου, άναρχη και όμως ενωμένη, σαν εσωτερική κάθαρση.
Ο μαέστρος, με βλέμμα σταθερό, κινείται πια με σιγουριά.
Το ραβδί του δεν υπακούει απλώς — καθοδηγεί, φλέγεται.
Και η ένταση μεγαλώνει: σαν να ξυπνά ολόκληρο το είναι σου μαζί με τη μουσική.
Η ορχήστρα δεν εκτελεί — αναπνέει. Θυμάται.
Κάθε νότα, μια διεκδίκηση ζωής.
Κάθε crescendo, μια κραυγή ότι είσαι ακόμη εδώ.
Και τότε — για μια στιγμή — όλα σιωπούν.
Όχι από φόβο. Από δέος.
Η ορχήστρα σε κοιτά — η σιωπή γίνεται γέφυρα.
Ο μαέστρος χαμογελά, κι αυτό το χαμόγελο είναι υπόσχεση αναγέννησης.
Η μουσική ξεπερνά τα όρια του χώρου, ταξιδεύει μέσα σου.
Είναι η φλόγα που δεν έσβησε ποτέ.
Η φωνή της καρδιάς σου που αρνείται να σωπάσει.
Η στιγμή που ξαναβρίσκεις το φως σου — όχι τέλειος, όχι άτρωτος,
μα αληθινά ζωντανός.
Εσύ.
Χάρης Μαυροκέφαλος
