Ονείρεμα

Η Μυστηριακή Κοσμοθεωρία των Αυστραλιανών Aborigines

Τότε που δεν υπήρχε τίποτε, ούτε ακόμη και ο χρόνος, απλώνονταν μόνο σκοτάδι. Ήταν έτσι επειδή το Μεγάλο Προγονικό Πνεύμα κοιμόταν και Ονειρεύονταν. Όταν Αυτό ξύπνησε, ήρθε ο Ονειρόχρονος. Γιατί τότε από το Όνειρο του φτιάχτηκε ο Κόσμος.

Advertisment

Στην αρχή η Γη και τα άστρα και τα ζωντανά πλάσματα δεν υπήρχαν έτσι όπως είναι σήμερα. Ήταν ακόμη όλα ένα,  όπως μέσα στο Όνειρο του Προγονικού Πνεύματος, χωρίς ξεχωριστή μορφή.

Πρώτοι αναδύθηκαν από μόνοι τους οι Προανθρώπινοι Πρόγονοι. Περιπλανήθηκαν στον Κόσμο και βλέποντας πως τίποτε δεν ήταν σταθερό, αλλά μεταβάλλονταν από το ένα στο άλλο,  έδωσαν σε όλα το όνομα και τις μορφές τους. Έπειτα γύρισαν «μέσα» (στο Όνειρο)  και το Μεγάλο Προγονικό Πνεύμα ξύπνησε το Ερπετό του Ουράνιου Τόξου.

Το Ερπετό του Ουράνιου Τόξου που ήταν θηλυκό και αρσενικό μαζί, ήταν τεράστιο και τρομερό. Αναδύθηκε πάνω στη Γη και ταξίδεψε προς όλες τις κατευθύνσεις. Στο διάβα του, η αρσενική του δύναμη  έφτιαξε με το σώμα του όλους τους ποταμούς, τις χαράδρες και τα φαράγγια, και όπου κουλουριάζονταν να κοιμηθεί γίνονταν οι λίμνες και οι νερόλακκοι. Και η θηλυκή του υπόσταση γέμισε τη γη με τους guruwari σπόρους της γονιμότητας.  Στο τέλος γύρισε πίσω και ξύπνησε τους βάτραχους, καλώντας τους να βγουν έξω. Εκείνοι με τις κοιλιές τους γεμάτες αποθηκευμένο νερό δεν μπορούσαν να κουνηθούν καθόλου και το Ερπετό αναγκάστηκε να τους γαργαλήσει τα στομάχια. Κι έτσι όπως αυτοί γέλασαν, το νερό ξεχύθηκε από το στόμα τους και γέμισε κάθε γούρνα και νερόλακκο, κάθε ποταμό και λίμνη.

Advertisment

Μέσα σε μια βαθιά σπηλιά κοιμόταν μια όμορφη γυναίκα, ο Ήλιος.  Το Μεγάλο Προγονικό Πνεύμα την ξύπνησε απαλά και της είπε να βγει από τη σπηλιά της και να ζωντανέψει τον κόσμο. Εκείνη άνοιξε τα μάτια της και τότε το σκοτάδι εξαφανίστηκε και φως απλώθηκε παντού. Καθώς ήταν ξαπλωμένη, πήρε μια ανάσα και η ατμόσφαιρα άλλαξε. Ο αέρας δονήθηκε κι ένα απαλό αεράκι φύσηξε στη Γη.

Στην αρχή έκανε ένα μακρύ ταξίδι από το Βορρά στο Νότο κι από την Ανατολή στη Δύση. Έψαξε και βρήκε όλα τα Τοτεμικά πλάσματα που κοιμόντουσαν στις σπηλιές τους και τα ξύπνησε. Όταν βεβαιώθηκε πως όλα είχαν ξυπνήσει ταξίδεψε στη Δύση και τα άφησε να ξεκουραστούν. Εκείνα τρόμαξαν πως το σκοτάδι ξαναγύρισε, όμως σύντομα η Μητέρα Ήλιος εμφανίστηκε από την Ανατολή καθησυχάζοντας τα παιδιά της.

Τότε κάθε Τοτεμικό πλάσμα ακολούθησε κι ένα διαφορετικό μονοπάτι, χαράζοντας στο αδιαμόρφωτο έδαφος τα δικά του Χνάρια, αφήνοντας τα δικά του ξεχωριστά σημάδια. Όταν κοιμόταν Ονειρεύονταν το ταξίδι της επόμενης μέρας και όταν ξυπνούσαν το έθεταν σε εφαρμογή. Όταν η Περιπλάνηση τους ολοκληρώθηκε δίδαξαν το καθένα στους δικούς του ανθρώπους, το δικό του Τραγούδι και τους υπέδειξαν τη δική του διαδρομή. Τους έμαθαν την Τέχνη της Περιπλάνησης για να συνεχίσουν να ακολουθούν τα Χνάρια τους, έτσι ώστε να συνεχίσει να υπάρχει πάντα ο Τόπος. Κι έπειτα, ξαναγύρισαν κι αυτά «μέσα».

Από τότε και για χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι των Τραγουδιών κάθε Φυλής, έτσι όπως και οι πρόγονοι τους, ξεκινούσαν τακτικά για την δική τους Περιπλάνηση. Για να Τραγουδήσουν Τον Τόπο και να τον κρατήσουν σε Ύπαρξη.

Και έπειτα, ήρθαν οι άποικοι. Λευκοί άνθρωποι με παράξενες φορεσιές και ακόμη πιο παράξενες συνήθειες. Συνήθειες χωρίς νόημα. Δίχως κανένα σεβασμό για τον Τόπο ή τα πλάσματα του και τη ζωή τους. Όχι μόνο δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον να γνωρίσουν τα Χνάρια των Προγόνων, αλλά άρχισαν και να τα καταστρέφουν.

Οι Ιθαγενείς, γιατί αυτή είναι η μετάφραση της αγγλικής λέξης Aborigines, δεν μπορούσαν στην αρχή να τους καταλάβουν. Αργότερα θα μάθαιναν, με τον σκληρότερο τρόπο, πως οι λευκοί ήταν απλώς «πολιτισμένοι»!

Οι ίδιοι ζούσαν στην ήπειρο της Αυστραλίας εδώ και πενήντα χιλιάδες χρόνια περίπου. Ένα διάστημα που χάνονταν πίσω στα βάθη του χρόνου και κουβαλούσε αρχέγονες μνήμες από γενιά σε γενιά. Μνήμες που πέρναγαν από τους προγόνους στους απογόνους τους με μια μυστική πρακτική που, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι η μοναδική γνωστή στο είδος της.

Ο δικός τους πολιτισμός είχε τις ρίζες του ακριβώς εκεί που γεννιούνται και τρέφονται όλες οι ρίζες. Στη γη.

Ο Τόπος ήταν εκείνος που κρατούσε τη Γνώση. Κι εδώ, αρχίζουν τα δύσκολα προς κατανόηση, για μας τους υπόλοιπους. Γιατί για μας η γη, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν είναι παρά  η Μεγάλη Μητέρα, η Θεοποίηση τής προς κατανάλωσην Αφθονίας. Και οι Αβορίγινες δεν έχουν Θεούς.

Το Μεγάλο Προγονικό Πνεύμα είναι, περίπου, αυτό που περιγράφουν οι λέξεις. Όπου Πνεύμα, βλέπε Σχέσεις Ενεργειακού Πεδίου. Ενός πεδίου-φορέα όλων εκείνων των Πληροφοριών-Ιδιοτήτων που αποτέλεσαν τους αγγελιοφόρους της Ζωής.

Και εδώ ας υπενθυμίσω πως, είναι αδύνατο να μεταδοθούν με το λόγο καταστάσεις που βρίσκονται πέρα από τη γραμμική μας κατανόηση. Ως εκ τούτου, δεσμευόμαστε αναγκαστικά μέσα στα όρια που μας θέτουν οι λέξεις. Έτσι χρησιμοποιούμε την παγιωμένη λέξη «Πνεύμα», επειδή με αυτήν αντικατέστησε κάποτε ο πρώτος μεταφραστής εκείνο τον ήχο που ο συνομιλητής του Αβορίγινας εξέφερε, προσπαθώντας να του μεταδώσει, ένας …θεός ξέρει, ποιο νόημα. (Σε κάποιες Φυλές το συναντάμε ως Altjira και σε άλλες ως Wallungunder.)

Αυτό σημαίνει πως είναι πιο σωστό να βρούμε το δρόμο μας μέσα από τα συμφραζόμενα, παρά να ακολουθήσουμε την πεπατημένη σειριακή πορεία. Βάση αυτής της μεθόδου θεωρώ πως το πεδίο, με την έννοια που του αποδίδει η Φυσική, είναι η πλέον κατάλληλη λέξη για να περιγράψει εκείνη την Συνθήκη.

Σε αντίθεση με κάθε γνωστό μας δόγμα -επίσημο ή αιρετικό, εξωτερικό ή εσωτερικό- η Κοσμοθεωρία των Αβορίγινων δεν συστηματοποιήθηκε. Τα δρώμενα που χρησιμοποιούσαν πριν την έλευση των αποίκων ήταν το αποτέλεσμα και όχι ο τρόπος μετάδοσης της Γνώσης. Όταν έφευγαν για την Τέχνη της Περιπλάνησης δεν ακολουθούσαν κάποιο τελετουργικό, αλλά απλά συντονίζονταν με τα Χνάρια των Προανθρώπινων Προγόνων.

Ο συντονισμός μετέδιδε άμεσα την Γνώση, ενώ η πορεία προέκυπτε από την «είσοδο» τους στον χρονο-χώρο της δια-δρομής.

Το ίδιο συνέβαινε και με τις μυητικές «τελετές», αλλά και κάθε φορά που κάποιος λειτουργούσε ως «μέσο» μετάδοσης της Γνώσης. Οι Γυναίκες των Ιστοριών μάζευαν τα παιδιά γύρω από τη φωτιά του καταυλισμού και αφού συντονίζονταν οι ίδιες με τον «Ονειρόχρονο», τους ζωγράφιζαν στο χώμα τις Περιπέτειες του Τοτεμικού Προγόνου. Οι ζωγραφιές και η αφήγηση προέκυπταν ως προϊόν του γραμμικού νου. Την Γνώση τα παιδιά την αποκτούσαν άμεσα μέσω του «Ονειρέματος», μαθαίνοντας να συντονίζονται, συνηχώντας με την αφηγήτρια.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, αντιλαμβανόμαστε πως αν και την Παράδοση των Αβορίγινων μπορούσε να την προσεγγίσει ο καθένας, όπως και συνέβη σταδιακά μετά την αποικιοκρατία, ήταν άκρως Μυστική για όσους δεν ήξεραν πώς να το κάνουν. Όντας μάλιστα εγκλωβισμένοι στην επαγωγική μέθοδο προσέγγισης που ο δυτικός πολιτισμός είχε υιοθετήσει, δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν πως υπήρχε άλλο μονοπάτι κατανόησης.

Άλλωστε τότε που ακόμη η κουλτούρα των Αβοριγίνων ήταν αναλλοίωτη από κάθε δυτική επιρροή, οι κατάδικοι άποικοι και τα στρατιωτικά σώματα ασφαλείας ήταν οι τελευταίοι που θα ενδιαφέρονταν για την φιλοσοφία των «υποανάπτυκτων αγρίων», πόσο μάλλον που θα είχαν την ικανότητα να την κατανοήσουν. Και βέβαια λαμβάνοντας πάντα υπόψη μας την άρνηση των Αυτοχθόνων (Aboriginals) να εκθέσουν τις ιερές παραδόσεις των Προγόνων τους στους ξένους.

Τώρα πλέον και υπό τον κίνδυνο του ολοκληρωτικού αφανισμού της αρχαιότερης γνωστής Κοσμοθεωρίας, προσπαθούν οι ίδιοι οι, ελάχιστοι εναπομείναντες, εκπρόσωποι των Φυλών να την παραδώσουν στις νέες γενιές και να την διασώσουν.

Χάρην αυτής της προσπάθειας, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε κάποια ψήγματα αυτής της κληρονομιάς, έστω και σαν «εξωτερικοί» παρατηρητές. Θα ήταν ευχής έργον για το αίσιο μέλλον του πλανήτη και της εξέλιξης μας, χωρίς καμία υπερβολή, να μπορούσαμε να γίνουμε συμμέτοχοι του Altjira.

Το Ονείρεμα όπως προκύπτει επομένως, είναι εκείνη η Κατάσταση Συνείδησης κατά την οποία έχουμε την δυνατότητα της άμεσης επικοινωνίας, αλλά και της αλληλεπίδρασης, με εκείνη την άχρονη και άπειρη Δομή του Κόσμου. Εμείς θα το αποκαλούσαμε Εναλλακτική κατάσταση Συνείδησης, αλλά ας θυμόμαστε πως για τους Αβορίγινες ήταν εξίσου συνηθισμένη Συνειδησιακή Κατάσταση και ανά πάσα στιγμή προσβάσιμη όπως και η κατάσταση της καθημερινής εγρήγορσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Ονείρεμα των «Παιδικών Πνευμάτων», μαρτυρίες για το οποίο έχουμε από τον Dr. Andreas Lommel (Frobenius Expedition, 1938 / Kimberly, NorthwesternAustralia), αλλά και από την Daisy M. Bates, που μελέτησε για σαράντα περίπου χρόνια τους Αβορίγινες της περιοχής Broome. Αντίστοιχες μαρτυρίες υπάρχουν από ανθρωπολόγους και για τα μέλη της φυλής Tiwi.

Η γέννηση ενός παιδιού, σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, δεν εξαρτάται από τους γονείς αλλά από την επιθυμία του Πνεύματος του παιδιού να γεννηθεί. Επομένως όσο έντονη και αν είναι η σεξουαλική τους ζωή, δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί αν το Πνεύμα κάποιου παιδιού δεν τους επιλέξει ως γονείς.

Η επιλογή αυτή γνωστοποιείται στον υποψήφιο πατέρα από το Παιδικό Πνεύμα σε ανύποπτο χρόνο μέσω οραματικής διαδικασίας, η οποία μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε και τότε αυτός γνωρίζει όχι μόνο ότι θα αποκτήσει παιδί, αλλά και ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του. Η πατρότητα επομένως καθορίζεται από το «Όνειρο» του παιδιού.

Αυτό σημαίνει όμως πως το μελλοντικό του παιδί δεν είναι απαραίτητο να είναι και φυσικό του. Μπορεί να γεννηθεί σε άλλη οικογένεια, όμως και ο ίδιος και οι φυσικοί του γονείς θα γνωρίζουν ποιος είναι ο πατέρας του. Έτσι μπορεί να έχει, φυσικά παιδιά που να είναι «δικά του», μη φυσικά παιδιά -αλλά της συντρόφου του- που όμως να είναι «δικά του» και βέβαια φυσικά παιδιά που δεν είναι «δικά του». Σ’ αυτή την περίπτωση η μητέρα ενημερώνεται από τον «πατέρα» του παιδιού, με τον οποίο το Παιδικό Πνεύμα έχει ήδη επικοινωνήσει, για την ταυτότητα του.

Στην περίπτωση που το ζευγάρι θέλει να αποκτήσει παιδί, τότε πρέπει ο πατέρας να  καλέσει το Πνεύμα ενός παιδιού με την τεχνική του Ονειρέματος, ή να παραμείνει σε έναν Ιερό Τόπο Παιδικών Ονείρων και να περιμένει να τον επιλέξει κάποιο Παιδικό Πνεύμα, καθώς τα Παιδικά Πνεύματα πριν την γέννηση τους θεωρείται ότι κατοικούν μαζί με τους Προανθρώπινους Προγόνους στον Ονειρόχρονο.

Ο Ονειρόχρονος [Tjukurrpa (Alchera για την Φυλή των Aranda, Mura-mura για τους Dieri)] συνήθως θεωρείται, από τους μη Αβορίγινες, απλά σαν η Εποχή της Δημιουργίας. Στην αρχή του κειμένου είδαμε μια ενδεικτική αφήγηση της Ιστορίας της Δημιουργίας, που είναι κοινή για όλους τους Αυτόχθονες, αλλά με πάμπολλες παραλλαγές από Φυλή σε Φυλή. Οι παραλλαγές αυτές οφείλονται στις επιμέρους καταστάσεις που με το πέρασμα των αιώνων βίωνε η κάθε μια ξεχωριστά και που επηρέαζε ανάλογα τον γραμμικό νου. Τα διαφορετικά ονόματα των Προγονικών Δυνάμεων οφείλονται στις διαφορετικές γλώσσες. (Έχουν μετρηθεί εκατοντάδες διαφορετικές διάλεκτοι, ανάμεσα στις οποίες υπάρχουν και γλώσσες νοηματικές.)

Όμως ο Ονειρόχρονος δεν είναι απλά μια παρελθοντική εποχή. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει αδιαλείπτως. Δεν είναι καν Εποχή. Είναι αυτό που θα ονομάζαμε ένα Χωροχρονικό Συνεχές εκτός Κώνου Φωτός. Το «οπουδήποτε αλλού» -ναι, έτσι αποκαλείται- της κβαντικής φυσικής. Είναι η Μήτρα εγγραφής όλων των πιθανών καταστάσεων, η Πηγή της Ενέργειας Μηδενικού Σημείου.

Οι Αβορίγινες του αποδίδουν την έννοια της διαρκούς συνύπαρξης των πάντων. Γι αυτούς είναι η πηγή της Δύναμης της Ζωής, η Ύπαρξη και η επιρροή των Προγόνων, οι Νόμοι για τον τρόπο της ζωής και του θανάτου, η Αρχή όλων των πραγμάτων.

Τα πάντα προέρχονται από αυτόν και καταλήγουν σ’ αυτόν. Ο θάνατος όπως και η ζωή είναι μονάχα κάποια τμήματα ενός κύκλου Ύπαρξης που προέρχεται και επιστρέφει αέναα στον Ονειρόχρονο. Ένα μέρος της φύσης κάθε ανθρώπου είναι αιώνιο και είναι αυτό που ακολουθεί τον εναλλασσόμενο κύκλο. Η επιστροφή στον Ονειρόχρονο, είναι επιστροφή στην ολότητα της Ύπαρξης που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος.

Μπορούν ωστόσο να εισέρχονται σ’ αυτόν κατά βούληση, είτε κατά την διάρκεια του ύπνου μέσω των ονείρων, είτε κατά την εγρήγορση με την τεχνική του Ονειρέματος. Αυτό όμως παράλληλα σημαίνει πως κατά την ώρα του θανάτου ξέρουν πού ακριβώς πηγαίνουν.

Απαραίτητη προϋπόθεση γι αυτή την ικανότητα είναι να ζουν σύμφωνα με τους Νόμους των Προγόνων, τους οποίους διδάσκονται σταδιακά από τους Πρεσβύτερους της Φυλής, ακούγοντας τα Τραγούδια Τους και λαμβάνοντας μέρος στις τελετές μύησης.

Οι «Τελετές Μύησης» για τους Αβορίγινες λειτουργούν ως εκπαιδευτικό σύστημα και όχι ως «δοκιμασίες» που πρέπει να περάσουν για να ενταχθούν επάξια στην ομάδα των ενηλίκων, όπως θεωρείται συνήθως. Οι τυχόν επώδυνες πρακτικές (πχ περιτομή), πέρα από κάποιο συμβολικό χαρακτήρα, λειτουργούν πιθανόν ως τεχνική πρόκλησης σοκ μέσω του οποίου επιτυγχάνεται άμεση αλλαγή της συνειδησιακής κατάστασης. Κατά την πορεία της ενήλικης ζωής τους διατηρούν πλέον την ικανότητα της αυθόρμητης μετάβασης από την μια κατάσταση στην άλλη και επομένως την ικανότητα της άμεσης επικοινωνίας.

Ο ανθρωπολόγος A. P.  Elkin διαπίστωσε (1964) και τεκμηρίωσε μέσα από την μελέτη του πως οι Αυστραλιανοί αυτόχθονες έχουν την ικανότητα να λαμβάνουν και να μεταδίδουν, εξ αποστάσεως, πληροφορίες μεταξύ τους με «ανεξήγητους» τρόπους.

Όταν πρόκειται να δεχθούν κάποιο μήνυμα, αισθάνονται μικρούς μυϊκούς σπασμούς σε κάποια σημεία του σώματος οι οποίοι λειτουργούν ως ενδεικτικά σήματα. Τότε αποσύρονται νοητικά για λίγα λεπτά και στη συνέχεια είναι σε θέση να πουν αν η γυναίκα τους έχει γεννήσει, αν κάποιος συγγενής χρειάζεται την βοήθεια τους, ή αν κάποιο μέλος της Φυλής πεθαίνει. Ακόμη, με τον ίδιο τρόπο μπορούν να γνωρίζουν τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών, σε ποια περιοχή αυτά φύονται, αλλά και τις ακριβείς αναλογίες, τον τρόπο επεξεργασίας και τις δοσολογίες που πρέπει να χρησιμοποιήσουν σε κάθε περίπτωση.

Παρενθετικά, σήμερα το ζήτημα του «ανεξήγητου» και μετά τα πορίσματα της κβαντομηχανικής για τα «συσχετισμένα φωτόνια», δεν υφίσταται πλέον. Άλλωστε η Παρατήρηση εξ Αποστάσεως εφαρμόζεται εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα όχι μόνον από τον στρατό και τις Μυστικές Υπηρεσίες, αλλά και για εμπορική κατασκοπία.

Οι Πρακτικές Εκπαίδευσης είναι διαφορετικές για τα αγόρια και τα κορίτσια και διεξάγονται σε διάφορες φάσεις της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Πέρα όμως από τις εξειδικευμένες και μυστικές για κάθε φύλο γνώσεις στις οποίες στοχεύουν, έχουν κοινό παρανομαστή την σταθερή διεύρυνση της Συνειδησιακής κατάστασης.

Όσοι από τους νέους και τις νέες έχουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένες ικανότητες, είναι εκείνοι και εκείνες που αργότερα θα διαδεχθούν τους εκπαιδευτές τους. Έτσι ανάλογα με την κλίση του καθενός, έχουμε τους Πρεσβύτερους των Φυλών, τους Ανθρώπους των Τραγουδιών, τις Γυναίκες των Ιστοριών, τις Θεραπεύτριες και τους Θεραπευτές, τους Κατασκευαστές των εργαλείων και πάει λέγοντας.

Υπάρχουν δύο κύκλοι Πρακτικής Εκπαίδευσης. Ο ένας είναι αυτός τον οποίο αναφέραμε και είναι πάντα «κλειστός» για άτομα εκτός της Φυλής, διεξάγεται δε όταν υπάρχουν παιδιά και νέοι σε ηλικία μετάβασης από το ένα ηλικιακό όριο στο επόμενο, καθώς και σε επόμενα στάδια της ενήλικης ζωής που εξαρτώνται από την πρόοδο και τις ικανότητες του καθένα. Αυτά τα στάδια καθορίζονται από τον ίδιο τον ενήλικα, καθώς είναι αυτός που γνωρίζει την εσωτερική του πρόοδο και το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να δηλώσει στα μέλη της Φυλής τις εσωτερικές του αλλαγές. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις γίνεται και αλλαγή ονόματος, αν ο ενδιαφερόμενος το κρίνει σκόπιμο, καθώς το όνομα για τους Αβορίγινες συμβολίζει τις ατομικές ιδιότητες του καθενός.

Ο άλλος κύκλος έχει χαρακτήρα υπενθύμισης και διατήρησης των Παραδόσεων και των Προγονικών Νόμων, και μπορεί να τελείται είτε σε Φυλετικό επίπεδο είτε στις μεγάλες συγκεντρώσεις των διάφορων Φυλών. Είναι «ανοιχτός» σε οποιονδήποτε θέλει να τον παρακολουθήσει και ενίοτε εκλαμβάνεται ως φολκλορική εκδήλωση εκ μέρους των τουριστών.

Μέσα από αφηγήσεις, ζωγραφική σώματος, μουσικά δρώμενα, αναπαραστάσεις, τραγούδια και παντομίμα –που από τους μη Αβορίγινες θεωρείται λανθασμένα ως χορός– οι Αβορίγινες ξαναζωντανεύουν την Εποχή της Δημιουργίας, όταν οι Προανθρώπινοι Πρόγονοι Περπάτησαν και Τραγούδησαν τον Τόπο, παραδίδοντας σε κάθε Φυλή τους Νόμους της. Παλαιότερα περιελάμβαναν και επιδείξεις ικανότητας και σωματικής άμιλλας. Άλλωστε στις Μεγάλες Συγκεντρώσεις των Φυλών, γινόταν η ανταλλαγή και το ζευγάρωμα των νέων και η ανάδειξη των ικανότερων ανδρών έπαιζε σημαντικό ρόλο.

Και βέβαια οι συγκεντρώσεις αυτές, όπως και οι «Μυητικές Τελετές», γίνονται συνήθως σε Ιερούς Τόπους που πολλές φορές βρίσκονται σε σπήλαια και τηρούνται μυστικοί.

Ο πλέον γνωστός είναι ο βράχος Uluru τον οποίο οι Αβορίγινες θεωρούν ως πηγή ενέργειας και φυσικό πέρασμα για τον Ονειρόχρονο. Από τις σπηλιές του, θεωρείται ότι αναδύθηκε το Goorialla, το Ερπετό του Ουράνιου Τόξου.

Αυτοί οι δυο κύκλοι αν και τελείως διαφορετικοί είναι γνωστοί σήμερα με την ονομασία «Corroborees», μια παραφθορά της αυτόχθονης λέξης «caribberie». Οι Αβορίγινες χρησιμοποιούν τελείως διαφορετικές λέξεις και πάντα ανάλογα με την ακριβή σκοπιμότητα της κάθε τελετής, όπως balga, wangga, lirrga, junba, ilma και πολλά άλλα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα γνωστά Μονοπάτια των Τραγουδιών που οι ίδιοι αναφέρονται σ’ αυτά ως «Τα Χνάρια των Προγόνων».

Χνάρια των Προγόνων θεωρούνται οι διαδρομές που ακολούθησαν οι Τοτεμικοί Πρόγονοι όταν πρωτοεμφανίστηκαν στην Γη. Αλλά κάτω από αυτή την απλοϊκή διατύπωση κρύβεται ένα ολόκληρο σύστημα Σοφίας και Γνώσης. Αυτής της σοφής γνώσης που βοήθησε τις Φυλές να επιβιώσουν για χιλιάδες χρόνια σε Αρμονία με τους εαυτούς, τους συντρόφους και το περιβάλλον τους. Και ας μη ξεχνάμε πως την Γνώση αυτή την απέκτησαν με την ικανότητα της πρόσβασης στον Ονειρόχρονο.

Εμείς, ακολουθώντας την πεπατημένη επαγωγική μας μέθοδο, θα δοκιμάσουμε να εμβαθύνουμε σ’ αυτήν και να ρίξουμε το φως της επιστημονικής γνώσης, προκειμένου να την κατανοήσουμε. Σ’ ένα κείμενο άλλωστε, είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε. Ή, σχεδόν ο μόνος.

Οι Προανθρώπινοι Πρόγονοι (Wandjinas), που ήταν αυτοδημιούργητοι, μπορούν να θεωρηθούν ως οι Πληροφορίες εκείνες που δόμησαν τις πρώτες Αρχετυπικές Μορφές. Ξεπήδησαν από το Όνειρο του Altjira, του Προγονικού Πνεύματος, και έδωσαν από μόνοι τους όνομα και μορφή στον εαυτό τους. Στην συνέχεια έδωσαν όνομα και μορφή σε οτιδήποτε άλλο είχε εμφανιστεί μέσα από το Όνειρο, δημιούργησαν με άλλα λόγια κάποια πρότυπα. Αυτά τα πρότυπα, ή Τοτεμικοί Πρόγονοι, είναι οι επί μέρους Ιδιότητες και οι σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ αυτών των ιδιοτήτων, κάθε διαφορετικού ενεργειακού πεδίου με δική του συνοχή.

Οι Τοτεμικοί Πρόγονοι Περιπλανήθηκαν στην Γη, αφήνοντας τα Χνάρια των Τραγουδιών τους στον Τόπο, δημιουργώντας ο καθένας τους δικούς του «απογόνους». Οι Αβορίγινες αναφέρονται σε αυτούς και ως Όνειρα. Λέγοντας κάποιος πως έχει για Όνειρο ένα Ουώλλαμπυ, εννοεί πως το Τοτέμ του είναι το Ουώλλαμπυ. Αυτό σημαίνει πως ανήκει σε αυτό το Τοτεμικό Κλαν, ανεξαιρέτως Φυλής ή Πατριάς και πως το Τραγούδι που του αντιστοιχεί είναι το κοινό Τραγούδι των Ουώλλαμπυ. Έτσι ακόμη και αν συναντηθεί με κάποιο άτομο από άλλη Φυλή και με άλλη γλωσσική διάλεκτο, μπορούν να ανταλλάξουν μελωδίες του Τραγουδιού τους και να επικοινωνήσουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Σύμφωνα με τους Νόμους, οι δυο τους είναι αδέλφια, όπως επίσης και με όλα τα υπόλοιπα μέλη του Κλαν στο οποίο ανήκουν, είτε αυτά είναι άνθρωποι είτε ζώα ουώλλαμπυ.

Χνάρια των Προγόνων υπάρχουν όμως και στον νυχτερινό ουρανό, καταδεικνύοντας αστερισμούς μέσα από αντίστοιχους μύθους, όπως αυτός για τον Σταυρό του Νότου που αποτελεί υπενθύμιση του πρώτου θανάτου που έλαβε χώρα μετά την Δημιουργία ή εκείνος που αναφέρεται στις Warweenggary, τις επτά αδελφές (Πλειάδες) που καταδιώκονται από τον ερωτευμένο Karambil.

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος τις χαριτωμένες εικόνες Τοτεμικών Καγκουρό που χοροπηδούν πλάθοντας τον Κόσμο και με την βοήθεια των σημερινών γνώσεων μας, ας δούμε πώς μπορούμε να κατανοήσουμε την βαθύτερη σημασία όλων αυτών.

Δεν είναι εφικτό, εδώ – τώρα, να εξηγήσουμε θεωρίες και αποδείξεις της σύγχρονης Κοσμολογίας και της Βιοφυσικής, όμως λίγο πολύ έχουμε κάποια ιδέα για το Big Bang και την Κοσμική Ακτινοβολία ή τις ιδιότητες των Ηλεκτρομαγνητικών Πεδίων και της «ύλης» ως Ενεργειακής Συμπύκνωσης. Εφόσον λοιπόν μιλάμε για την Δημιουργία του Κόσμου και της Ζωής είναι επόμενο να ανατρέξουμε σε αυτές τις επιστήμες και να αναζητήσουμε τις απαντήσεις με την βοήθεια της δικής τους οπτικής.

Έτσι αν ένας «Τοτεμικός Πρόγονος» ειδωθεί σαν ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο συγκεκριμένης Γεωμετρικής Δομής και Ιδιοτήτων, το «Τραγούδι» του δεν είναι παρά η Ιδιοσυχνότητα του, τα Χνάρια του πάνω στη Γη οι ενεργειακές του ροές και οι «απόγονοι» του όλα τα επιμέρους ενεργειακά πεδία που συνηχούν μαζί του.

Οι «Νόμοι» υπαγορεύουν κάποιους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους ο καθένας οφείλει να σέβεται το Τοτέμ και το Κλαν του γενικότερα, διατηρώντας και ανανεώνοντας κατά διαστήματα τους εσωτερικούς του δεσμούς.

Αυτό με διαφορετικά λόγια, σημαίνει να παραμένει ο βαθύτερος και ουσιαστικός εαυτός του, να διατηρεί και να αναπτύσσει κατ’ ουσίαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις Ιδιότητες του. Να μην «αποσυντονίζεται» γινόμενος κάτι που δεν είναι. Αποτέλεσμα της τήρησης επομένως αυτών των κανόνων είναι μια ζωή Αρμονική με τον Εαυτό και το Σύμπαν και όλα όσα αυτό συνεπάγεται.

Μέσα σε αυτούς τους κανόνες εντάσσεται και η Τέχνη της Περιπλάνησης με την οποία είναι επιφορτισμένοι οι Άνθρωποι των Τραγουδιών.

Η Τέχνη της Περιπλάνησης έχει σαν σκοπό την διατήρηση του Τόπου σε Ύπαρξη. Οι Άνθρωποι των Τραγουδιών ακολουθώντας τα Χνάρια –ενεργειακές ροές– των Προγόνων, τραγουδώντας –συντονιζόμενοι– επακριβώς τους στίχους τους στην δική τους συγκεκριμένη μελωδία, ξαναδημιουργούν την Δημιουργία.

Γι αυτούς η Δημιουργία δεν είναι κάτι στατικό που συντελέστηκε κάποτε, αλλά που συνεχίζεται ακόμη και πως υπεύθυνοι γι αυτό είναι τώρα πια οι ίδιοι. Πιστεύουν πως όλα όσα πρόκειται να υπάρξουν, βρίσκονται κατά κάποιο τρόπο «κάτω από τη γη» και πως για να εμφανιστούν, περιμένουν να τα «φωνάξουν».

Ακόμα και η ίδια η χώρα, δεν πιστεύουν ότι υπάρχει αν πρώτα δεν την οραματιστούν και δεν την «Τραγουδήσουν». Η γη πρέπει πρώτα να υπάρξει σαν έννοια στο μυαλό τους και στη συνέχεια να «Τραγουδηθεί». Μόνο τότε θεωρούν ότι υπάρχει. Γι αυτούς «υπάρχει» σημαίνει «γίνεται νοητικά αντιληπτό».

Αυτή η οπτική, μας παραπέμπει άμεσα στον κβαντικό συμμέτοχο που με την παρατήρηση του διαμορφώνει το παρατηρούμενο, άποψη που διατυπώθηκε από τον E.Wigner, έναν από τους ιδρυτές της κβαντικής θεωρίας. Ακόμη είναι σύμφωνη με το μοντέλο του Πληθωριστικού Σύμπαντος έτσι όπως το περιγράφει η κβαντική Κοσμολογία (θεωρία Andrei Linde).

Η Ιερότητα της γης είναι το φυσικό επακόλουθο αυτής της σχέσης, εφόσον ο Τόπος είναι ένα «κομμάτι» του ίδιου του Προγόνου που την δημιούργησε, όσο και του ίδιου του ανθρώπου που την «ξανατραγουδά» τοποθετώντας τον εαυτό του ισότιμα στο Επίπεδο Ύπαρξης του Προγόνου.

Αυτό του δίνει επίσης το δικαίωμα χρήσης αυτής της γης, όμως πάντα με τον απαιτούμενο σεβασμό προς κάθε τι που συνυπάρχει μαζί του πάνω σε αυτήν. Ως ένδειξη αυτού του σεβασμού και ως μικρή ανταπόδοση για τις προσφορές της, οι Αβορίγινες της πρόσφεραν λίγες σταγόνες από το δικό τους αίμα χαράσσοντας ελαφρά τον πήχη τους. Η θυσία ανθρώπων και ζώων ήταν παντελώς έξω από τις συνήθειες και τις τελετές τους. Πληγώνοντας την γη και τα πλάσματα της θεωρούν πως πληγώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ως «ιδιοκτησία» του κάθε Κλαν θεωρούνται τα Μονοπάτια που Τραγούδησαν οι Τοτεμικοί Πρόγονοι. Έτσι, και καθώς αυτά τα Μονοπάτια διασχίζουν φιδογυρίζοντας όλη την χώρα, η έννοια της ιδιοκτησίας δεν έχει καμία σχέση με την περιορισμένη από σύνορα γη, αλλά ορίζεται ως δικαίωμα χρήσης, το οποίο βάσει των Νόμων μπορεί να παραχωρηθεί ή να δανειστεί όχι όμως και να χαριστεί ή να πουληθεί. Τους παραβάτες περίμενε ο θάνατος, που επιβάλλονταν αναίμακτα από τον Πρεσβύτερο της Φυλής ο οποίος «Τραγουδούσε τον θάνατο τους» υποδεικνύοντας τους ταυτόχρονα με ένα αιχμηρό κόκαλο. Μια «μαγική» τεχνική που είχε σαν αποτέλεσμα την παύση των ζωτικών λειτουργιών του παραβάτη.

Ένα Μονοπάτι μπορεί να ξεκινά από την βορειοανατολική Αυστραλία και να καταλήγει στο νότο δημιουργώντας έτσι μια ιδιωτική διαδρομή του συγκεκριμένου Κλαν. Το κάθε  Μονοπάτι συναντιέται και διασταυρώνεται με πλήθος άλλα, έχοντας ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός πολύπλοκου δικτύου διαδρομών και σχέσεων. Αυτές οι σχέσεις διαμορφώνονται ανάμεσα στις Φυλές με την ανταλλαγή των δικαιωμάτων και των αγαθών.

Το δικαίωμα στη χρήση αποκτάται ταυτόχρονα με την επίσημη απόκτηση του Τοτεμικού ζώου. Ο κάθε Αβορίγινας αποκτά το Τοτέμ του όντας ακόμη έμβρυο. Το σημείο όπου τυχόν βρίσκεται η μητέρα του την στιγμή που θα νοιώσει το πρώτο του σκίρτημα είναι και το καθοριστικό. Θεωρείται πως το έμβρυο αναγνωρίζει τον Τοτεμικό του Πρόγονο, όταν βρεθεί σ’ ένα δικό του Τόπο και αντιδρά σκιρτώντας. Η μητέρα υποδεικνύει το σημείο αυτό στον Πρεσβύτερο της Πατριάς και εκείνος μαζί με τον υπεύθυνο των Τραγουδιών το μελετούν και αποφαίνονται σε ποιόν Πρόγονο ανήκει.

Επίσημα, ο κάθε νέος το αποκτά μαζί με την ενηλικίωση του και το κατοχυρώνει σταδιακά μαζί με την απόκτηση στο δικαίωμα του Τοτεμικού του «Tjurunga» (ή Churinga), του «συλλογικού πνεύματος» του Κλαν.

Αυτό αντιπροσωπεύεται από ένα ιερό αντικείμενο, από πέτρα ή ξύλο, πάνω στο οποίο είναι συμβολικά χαραγμένο το Τραγούδι του Τοτεμικού Προγόνου. Το Tjurunga είναι ένα είδος «Ταυτότητας» και επίσημου «τίτλου ιδιοκτησίας», όχι όμως με την έννοια που τους αποδίδουμε εμείς. Αντιπροσωπεύει την Δομική υπόσταση του κατόχου του, εκείνο το αμετάβλητο και αιώνιο κομμάτι της Ύπαρξης του. Γι αυτό και είναι το Ιερότερο αντικείμενο που μπορεί να κατέχει κάποιος. Το να χαθεί ή να κλαπεί το Tjurunga κάποιου είναι να σαν να χάνεται ή να κλέβεται η ίδια η Ουσία της ζωής του.

Η «Κλεμμένη Γενιά» όμως δυστυχώς, είναι γεγονός. Οι Πρεσβύτεροι αρνούνται να παραδώσουν Tjurunga σε όσους από τους απογόνους τους προσεταιρίστηκαν τις συνήθειες και την ιδεολογία των λευκών, παρ’ ότι ο προσεταιρισμός ήταν βίαιος και προϊόν συστηματικής και ανηλεούς απομάκρυνσης των μικρών παιδιών από τις φυσικές τους οικογένειες εκ μέρους της κυβέρνησης. Για τους Πρεσβύτερους δεν έχει σημασία πώς συνέβη αυτό αλλά, το ότι συνέβη.

Οι άποικοι, αφάνισαν ζωές, εξαφάνισαν Φυλές, διέλυσαν οικογένειες. Όμως ακόμη και αν δώσουμε το ελαφρυντικό του ακαταλόγιστου στους πρώτους αποίκους, όντας κατάδικοι και στρατιώτες, δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε ισοποινίτες εγκληματιών πολέμου τους υπεύθυνους που μέχρι τα τέλη σχεδόν του εικοστού αιώνα διεξήγαγαν, ένα ολέθριο για τις Φυλές, παιδομάζωμα.

Και το ερώτημα που γεννάται είναι εύλογο. Ποια ήταν εκείνη η Μυστική Γνώση που κατείχαν οι Αυτόχθονες Φυλές της Αυστραλίας και που έπρεπε πάση θυσία να εξαφανιστεί μαζί τους, από προσώπου Γης;

Ειρήνη Λεονάρδου ©

Βιβλιογραφία

– Τα Μονοπάτια των Τραγουδιών, Μπρους Τσάτουιν, Χατζηνικολή

– Η σοφία του Ονειρόχρονου, επιλογή Κ. Καλογερόπουλου, Ιάμβλιχος

– Το Μήνυμα, Μάρλο Μόργκαν, Διόπτρα

– Dreamtime Moon, Charles E. Hulley, 1996, Reed Books.

– From the Dreamtime, Jean A. Ellis, 1991, Harper Collins Publishers.

– Aboriginal Myths, A.W. Reed, 1993, Reed Publishing.

– Wisdom from the Earth, Anna Voigt-Nevill Drury, 1997, Simon & Schuster P.

– A. P. Elkin, The Australian Aborigines, New York, Doubleday, 1964

– https://www.e-tipos.com/newsitem?id=25835

www.onirocosmos.gr