Κάππαρη – Η θεραπευτική υπερτροφή του καλοκαιριού

Όπως αναφέρεται σε άρθρο της το οποίο δημοσιεύθηκε το 2010 στην επιστημονική επιθεώρηση «Biochemical and Biophysical Research Communications» (τεύχος 398, σελίδες 74-78), υπάρχει μια φυτική ουσία που αναστέλλει την ενεργότητα του HIF-1 σε κύτταρα ηπατοκαρκινώματος. Αποτέλεσμα της αναστολής ήταν τα καρκινικά κύτταρα να μην μπορούν να επιβιώσουν σε συνθήκες υποξίας.

 Η ουσία αυτή ονομάζεται καμπφερόλη (kaempferol) και εντοπίζεται σε λαχανικά όπως η κάππαρη, το μπρόκολο, το πράσο και το σπανάκι.

Έχοντας διαπιστώσει την υπό όρους αντικαρκινική δράση της καμπφερόλης, οι έλληνες ερευνητές δοκίμασαν να τη χρησιμοποιήσουν και στην περίπτωση της έκτοπης συσσώρευσης λίπους.

«Η παρεμπόδιση της κυτταρικής “παχυσαρκίας” μέσω της χορήγησης ενός φυσικού φλαβονοειδούς μάς δίνει ελπίδες ότι τα αποτελέσματά μας θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων κατά των παθολογικών επιπτώσεων της παχυσαρκίας ή άλλων διαταραχών που προκαλούν μειωμένη οξυγόνωση» σημειώνει ο έλληνας ερευνητής.

Το γονίδιο HIF1 δημιουργεί υποξία δηλαδή έλλειψη οξυγόνου χαρακτηριστικό όλων των καρκίνων. Η κάπαρη δίνει το περισσότερο οξυγόνο στον οργανισμό.

Άλλοι την αποκαλούν «κυνόσβατο», άλλοι «καπρία», άλλοι «μήλο του κόρακα», άλλοι «φιδόσκορδο», άλλοι «φιδοστάφυλο», άλλοι «θαλλία», άλλοι «πετραία», άλλοι «ολόφυτο», άλλοι «ιωνίτη», άλλοι «αείχλωρο», άλλοι «ιππομανές» και άλλοι «τριχομανές».

Είναι αγκαθωτός θάμνος, ο οποίος είναι στρωμένος κυκλικά στη γη, με αγκάθια αγκιστρωτά σαν τη βάτο, φύλλα στρογγυλά, όμοια με της κυδωνιάς, και καρπό σαν της ελιάς, ο οποίος όταν ανοίξει, βγάζει ένα λευκό άνθος, που όταν πέσει, αποκαλύπτεται κάτι μακρουλό σαν βελανίδι. Αυτό, αν ανοίξει, έχει κουκούτσια μικρά σαν του ροδιού και κόκκινα.

Έχει ξυλώδεις ρίζες, μεγάλες και πάρα πολλές. Φυτρώνει ως επί το πλείστον στις πετρώδεις και άγονες περιοχές, νησιά και οικόπεδα. Ο καρπός και ο βλαστός τρώγονται παστωμένοι.

Ταράζει την κοιλιά, ενοχλεί το στομάχι και προκαλεί δίψα, ενώ αν φαγωθεί βραστή, είναι πιο καλή για το στομάχι από την ωμή.

Ο καρπός της, όταν πίνεται σε ποσότητα δύο δραχμών μαζί με κρασί για τριάντα μέρες, λιώνει τις σκληρύνσεις της σπλήνας.

Προκαλεί την ούρηση και ματωμένα κόπρανα, ενώ όταν πίνεται, βοηθά την ισχιαλγία, την παράλυση, τις ρήξεις νευρικών και μυϊκών ινών, προκαλεί την έμμηνο ρύση και αποβάλλει το φλέγμα.

Ο καρπός, αν βραστεί με ξίδι και γίνουν πλύσεις του στόματος, σταματά τον πόνο του δοντιού.

Ο φλοιός της ρίζας ξερός ενδείκνυται σε όσα προαναφέραμε και καθαρίζει κάθε χρόνιο, ακάθαρτο και σκληρυμένο έλκος.

Γίνεται κατάπλασμα μαζί με έμπλαστρο από αλεύρι ωμού κριθαριού στις παθήσεις της σπλήνας, ενώ αν δαγκώνεται με το πονεμένο δόντι το βοηθά, και λιωμένη μαζί με ξίδι καθαρίζει τους λευκούς αλφούς.

Τα φύλλα και η ρίζα λιωμένα διαλύουν τα σκληρώματα και τα οιδήματα των αδένων του λαιμού, ενώ ο χυμός τους, αν ενσταλαχτεί στα αυτιά, σκοτώνει τα σκουλήκια μέσα σε αυτά.