Ιωάννης Αναστασίου, Ph.D.
(Περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Τεύχος 190, Μάϊος 2011)
Advertisment
Η πηγή των ασθενειών φαίνεται άγνωστη παρόλες τις έρευνες
Οι επιστήµες µε θέµα τον άνθρωπο, όπως Ιατρική, Ψυχολογία, Βιολογία κτλ. έχουν προχωρήσει πάρα πολύ. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάστηκε, όπως και στις περισσότερες επιστήµες, µία υπέρ-εξειδίκευση που επιτρέπει, µε µακροχρόνιες προσπάθειες, την βαθιά ανάλυση, διατύπωση θεωριών και πειραµατικές διαδικασίες. Οι γνώσεις µας για τον άνθρωπο προχωρούν λοιπόν σταθερά σε κάθε ειδικότητα και η τεχνολογία παρουσιάζει θεαµατικά αποτελέσµατα, όπως η παρατήρηση του εσωτερικού του σώµατος, τα καινούρια υλικά για τη κατασκευή προθέσεων, οι χειρουργικές διαδικασίες, µεταµοσχεύσεις, βλαστοκύτταρα, παρατήρηση της εγκεφαλικής λειτουργίας, κτλ. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και πληθώρα εξειδικευµένων µηχανηµάτων µε τα προγράµµατά τους είναι πίσω από αυτές τις προόδους. Παράλληλα, οι φαρµακοβιοµηχανίες δηµιουργούν, µετά από πολύχρονες έρευνες, νέα µόρια για νέα φάρµακα. Ζούµε λοιπόν σε ένα µοντέρνο κόσµο και θα περιµέναµε να έχουµε αισθητή βελτίωση της υγείας µας, τόσο στο βίωµα του καθενός, όσο και βελτίωση καθρεφτιζόµενη στις στατιστικές του πληθυσµού.
Αυτό όµως, παρόλες τις έρευνες και τεχνολογικές επιτεύξεις, περιέργως δεν συµβαίνει. Ποτέ για παράδειγµα ο καρκίνος δεν ήταν τόσο εξαπλωµένος, αγγίζοντας µάλιστα τώρα τους ανθρώπους σε νεότερη ηλικία, ενώ τα ποσοστά θεραπείας παραµένουν απελπιστικά ισχνά, παρόλα τα δισεκατοµµύρια που αναλώνονται στην έρευνα. Το ίδιο µπορεί να λεχθεί για τις καρδιακές παθήσεις, τις αυτο-άνοσες ασθένειες, τις ασθένειες των βασικών οργάνων, όπως το ήπαρ, πάγκρεας, πνεύµονες, κτλ. Ακόµη και για απλούστερες ασθένειες όπως η γρίπη, οι ελαφρές δερµατικές παθήσεις, οι αλλεργίες. Οι µικροοργανισµοί (µύκητες, βακτηρίδια, ιοί) κατηγορούνται σαν υπεύθυνοι και µόνο τα συµπτώµατα υποχωρούν συχνά µε τα φάρµακα.
Παρόµοια αδυναµία αντιµετώπισης µε τις ψυχικές ασθένειες, όπως η σχιζοφρένεια και ο αυτισµός. Αλλά και για τις πιο ήπιες ψυχολογικές διαταραχές µας, η ψυχανάλυση έδειξε πολύ περιορισµένη αποτελεσµατικότητα.
Advertisment
Πολύ απλά, οι επιστήµες του ανθρώπου δεν γνωρίζουν σωστά τους ακριβείς λόγους εµφάνισης των διαταραχών µας. Η ανακάλυψη ενίοτε της γενετικής πληροφορίας που φαίνεται πως είναι υπεύθυνη για κάποια ασθένεια δεν βοηθά στην ουσία. Απλώς µεταθέτει το πρόβληµα (για ποιό λόγο αυτή η µεταλλαγή των γονιδίων 😉 και φορτώνει τα προβλήµατά µας στο τυχαίο. Επιπλέον θέτει τους επιστήµονες πάλι στην συνηθισµένη οδό της µηχανιστικής αντίληψης: (α) τα γονίδια-γρανάζια µπλοκάρουν τον οργανισµό-µηχανισµό και (β) πρέπει να εξαλείψουµε τα συµπτώµατα, έστω και πρόσκαιρα, µε κάθε τρόπο. Με την έλλειψη κατανόησης των πραγµατικών αιτιών, υποχωρούµε στην θεώρηση ότι αυτό που µας κυβερνά είναι το τυχαίο, η µοίρα του καθενός και επιβιώνουµε µε δεκανίκια (υπέρογκες ποσότητες φαρµάκων) και τις παρενέργειές τους. Επακολουθούν τεράστια και χρόνια ελλείµµατα στα συστήµατα υγείας όλων των χωρών.
Η εµφανής αντίφαση µεταξύ της πληθώρας των επιστηµονικών δεδοµένων και την έλλειψη βαθιάς γνώσης για τις πηγές των ασθενειών, και εποµένως αποτελεσµατικής, και όχι συµπτωµατικής θεραπείας, είναι πλέον αισθητή από όλους. Η πλειάδα αναλύσεων και εξετάσεων που ζητούνται από τους ιατρούς για το παραµικρό βοηθά, αλλά η απαραίτητη σύνθεση, µε βάση αυτές τις αναλύσεις έχει γίνει πολύ δύσκολη, Η συχνή αναφώνηση του ιατρού ότι « το πρόβληµα σας είναι ψυχοσωµατικό » δηλώνει απλώς άγνοια και µας στέλνει 25 αιώνες νωρίτερα, παραφράζοντας το « νους υγιής εν σώµατι υγιεί ».
Τι συµβαίνει τέλος πάντων την στιγµή που οι επιστήµονες κάνουν ότι καλύτερο µπορούν ;
Αυτό που συµβαίνει βασικά είναι η έλλειψη µιας ενοποιηµένης κατανόησης της ανθρώπινης ύπαρξης σε όλα τα επίπεδα : φυσικό, ενεργειακό, ψυχολογικό, νοητικό, πνευµατικό. Κάτι το ανάλογο µε αυτό που συµβαίνει µπροστά στην έλλειψη µιας ενοποιηµένης θεωρίας των φυσικών δυνάµεων (βαρύτητα, ηλεκτροµαγνητισµός,
πυρηνικές δυνάµεις), δηλαδή έλλειψη κατανόησης των θεµελιωδών νόµων της φύσης, παρόλες τις λαµπρές επιτεύξεις της τεχνολογίας. Υπάρχουν εξαιρετικοί ειδικοί στην επίσηµη θεώρηση της υγείας για το φυσικό επίπεδο του ανθρώπινου σώµατος, αλλά σπάνιες συνδέσεις και καµία σύνθεση µε τα άλλα επίπεδα.
Οι γνώσεις για την αλήθεια των ασθενειών όµως υπάρχουν
Προσπάθειες σύνθεσης έχουν γίνει από την αρχαιότητα και η σηµασία του ψυχισµού είχε υπογραµµισθεί από πολλούς. Ο Ιπποκράτης συµβούλευε «ψάχνετε τις αιτίες και τις αιτίες των αιτιών». Ο Πλάτων πίστευε πως ήταν τρέλα να θεραπεύεις το σώµα χωρίς το πνεύµα, ενώ ο Γαληνός είχε παρατηρήσει πως οι χαρούµενες γυναίκες παρουσιάζουν πολύ λιγότερους καρκίνους. Στις νεότερες εποχές, οι Heinroch και Walsh είχαν πιστοποιήσει πως οι στενοχώριες µπορούν να οδηγήσουν στον καρκίνο, ενώ ο Τσέχος Groddeck – στα χρόνια του 1920 – διατύπωσε πλήρη θεωρία για τα βάθη του υποσυνείδητου. Ο Καναδός Seyle, πατέρας του όρου «στρες», απέδειξε στην δεκαετία του 1950 τον ρόλο της ψυχολογίας στην φυσιολογία του σώµατος, ενώ ο Γάλλος ιατρός Laborit γύρω στο 1970 έκανε µεγάλο έργο πάνω στην θεµελιώδη σηµασία που έχει για την εµφάνιση των ασθενειών η αδυναµία µας να αντιδράσουµε σε µία κατάσταση έντονου στρες. Την ίδια εποχή, ο συνάδελφός του Moirot απέδειξε πως ο καρκίνος είναι ψυχοσωµατικού χαρακτήρα. Πολλοί άλλοι ιατροί και θεραπευτές ανά τον κόσµο έχουν αναπτύξει µεθόδους θεραπείας σωµατικών ασθενειών βάζοντας σε τάξη τον ψυχισµό των ασθενών.
Πέρα από αυτές τις συγκλίσεις, η οικοδόµηση µιας επιστηµονικής δοµής µε πλήρη θεωρία και εµπειρικές, καινοτοµικές επιστηµονικές αποδείξεις, δηµιουργήθηκε από τον Γερµανό ιατρό Ryke Geerd Hamer στην περίοδο 1978 – 1986 και ανέτρεψε κυριολεκτικά την κατανόησή µας για τον µηχανισµό των ασθενειών και την ιατρική γενικότερα. Το οικοδόµηµά του στηρίζεται σε θεµελιώδεις νόµους της φύσης που αναδύθηκαν προοδευτικά στην εξέλιξη των ειδών, είναι δηλαδή οντολογικά, στην βάση της ύπαρξής µας, και στοχεύουν την επιβίωσή µας. Ανακάλυψε µία επακριβή αντιστοιχία µεταξύ των διαφόρων διαταραχών της υγείας µας
από την µία πλευρά, και της χροιάς των ψυχολογικών στρες που βιώνουµε από την άλλη. Επίσης ανακάλυψε τις φάσεις των ασθενειών, τις ρίζες τους στα εµβρυολογικά φύλλα, καθώς και τον καταλυτικό ρόλο των µικρο-οργανισµών.
Τα αποτελέσµατα αυτών των ανακαλύψεων δηµιουργούν µια θεµελιώδη αλλαγή σκηνικού, στους αντίποδες του επικρατούντος σκηνικού. Αποδεικνύεται πως καµία από τις ασθένειές µας δεν είναι τυχαία αλλά αντίθετα έχει νόηµα για την ζωή µας και µπορεί να αποκωδικοποιηθεί. Η εµφανιζόµενη ασθένεια, όχι µόνο δεν είναι κάποιος τυχαίος, µυστηριώδης τιµωρός, αλλά η κορυφή του παγόβουνου που ειδοποιεί έγκαιρα για το τι ακριβώς συµβαίνει βαθιά µέσα µας. Η συνειδητοποίηση αυτή και η έρευνα µέσα µας, µας µετατρέπει σε πρωταγωνιστές της ζωής µας για να ξαναβρούµε την ισορροπία της. Τότε οι σοφές διαδικασίες της ζωής θα έχουν εκτελέσει το έργο της προειδοποίησης, που ονοµάζουµε ασθένεια, και θα επαναφέρουν την ισορροπία, που ονοµάζουµε ίαση.
Η αποδεδειγµένη σχέση σώµατος-ψυχολογίας δεν είναι όµως παρά η αρχή, µια πρώτη «πράξη» στην σκηνή της συνειδητότητάς µας. Άλλες έρευνες, σαν συνέχεια και δεύτερη «πράξη», έχουν αποδείξει πως οι πηγές των προγραµµάτων-πληροφοριών που µας κυβερνούν υποσυνείδητα και διαµορφώνουν τον χαρακτήρα, ψυχισµό και τρόπο σκέψης µας, σαν παγόβουνο, βρίσκονται πιο βαθιά από ένα έντονο ψυχολογικό συµβάν που εκδηλώνεται σαν κορυφή του µε ασθένεια. Βρίσκονται σε πολλά περιστατικά της ζωής µας που επαναλαµβάνονται και αρχίζουν όχι µόνο από την νηπιακή µας ηλικία, η ακόµη από την περίοδο κύησης, αλλά και από την περίοδο της ζωής των γονέων µας πριν την σύλληψή µας, και µάλιστα και από τα σοβαρά περιστατικά των µελών του γενεαλογικού µας δένδρου. Σαν να υπήρχε ένας αόρατος σύνδεσµος πληροφόρησης διά µέσου των γενεών που επηρεάζουν όχι µόνο την υγεία µας αλλά και το τι συµβαίνει στην καθηµερινότητά µας. Πώς όµως ;
Για να φθάσουµε τώρα στην σύνδεση της ύλης (ασθένειες, βιώµατα) µε την πνευµατικότητα, χρειάζεται µία τρίτη πράξη. Και εκεί επιστηµονικές έρευνες έχουν τις αποδείξεις µέσα από µια ριζικά αναθεωρηµένη εικόνα για την υφή του χρόνου. Τις αποδείξεις για παράλληλες ροές χρόνου από τις οποίες απορρέουν αβίαστα οι εξηγήσεις για την παρουσία πληροφοριών-δυναµικών που µας κυβερνούν αλλά και της διττής, παράλληλης πνευµατικής µας υπόστασης που επισηµαίνεται από όλες τις παραδόσεις. Η σύγχρονη φυσική βρίσκει απαντήσεις στα µεγάλα ερωτηµατικά της, αναθεωρείται εκ βάθρων, και αποδεικνύονται επιστηµονικά τα φαινόµενα της µεταφυσικής µε την οποία µπορεί έτσι να εξοικειωθεί ο καθένας µας. Η υφή της ύπαρξης µας, που υπόκειται στην υφή του χρόνου, εµφανίζεται να είναι ο πυρήνας των διαταραχών µας αλλά και των λύσεων που µπορούν να έρθουν πια από εµάς τους ίδιους και µόνο.
Πράξη ΠΡΩΤΗ – Ο Δρ. Hamer ανακαλύπτει τους θεµελιώδεις νόµους ασθένειας / ίασης
Ο Δρ. Hamer που γεννήθηκε το 1935, καρκινολόγος και ραδιολόγος σε Γερµανική κλινική, και πάντοτε σε άριστη υγεία, βρέθηκε το 1978 ο ίδιος µε καρκίνο των όρχεων, λίγους µήνες µετά τον θάνατο του µοναχογιού του από αδέσποτη σφαίρα. Υποψιαζόµενος την άµεση σχέση της ασθένειας του µε το προσωπικό
του δράµα, συνοµίλησε συστηµατικά µε τους ασθενείς την ίδιας ασθένειας και ανακάλυψε πως όλοι, χωρίς εξαίρεση, ζούσαν το ίδιο δράµα πρόσφατης απώλειας ενός παιδιού. Η επόµενη του σκέψη ήταν πως και άλλοι τύποι καρκίνων θα έπρεπε να οφείλονται σε έντονα ψυχικά δράµατα. Πράγµατι, ανακάλυψε πως όλοι οι ασθενείς ενός συγκεκριµένου τύπου καρκίνου βιώνανε ένα έντονο δράµα µε την ίδια ψυχολογική χροιά, χωρίς εξαίρεση, κάτι που του επέτρεψε να δηµιουργήσει µία ακριβή συσχέτιση µεταξύ της λειτουργίας του οργάνου και της ψυχολογικής χροιάς όπως αδικία, απώλεια, χωρισµός, αδυναµία, υποτίµηση, φόβος θανάτου, κτλ.Οι έρευνες τον οδηγήσανε να διαπιστώσει στα εγκεφαλικά σκάνερ των ασθενών (χωρίς την λήψη σκιαγραφικής ουσίας) την ύπαρξη παράξενων οµόκεντρων κύκλων µε κέντρο κάθε φορά απόλυτα συγκεκριµένο σηµείο του εγκεφάλου για κάθε πάσχον όργανο, και αυτό χωρίς καµία εξαίρεση.
Διαπίστωσε επίσης ότι η επίλυση του δράµατος, µε τον ένα η άλλο τρόπο, οδηγούσε σε πολύ σύντοµο διάστηµα σε θεαµατικές αυτο-ιάσεις, ανεξήγητες από τους συναδέλφους του. Κατάλαβε πως επρόκειτο για θεµελιώδεις νόµους της βιολογίας, και µάλιστα πέρα από τον άνθρωπο, χάρη στα πειράµατα που έκανε σε ζώα. Δηλαδή νόµους οντολογικούς που έχουν την πηγή τους στην διαδροµή της εξέλιξης των ειδών και την προσαρµογή τους µε στόχο την επιβίωση, Μέσα σε λίγα χρόνια και εξετάζοντας 10 000 ασθενείς κατέληξε στους θεµελιώδεις νόµους της Νέας Ιατρικής, όπως την ονόµασε. Οι εργασίες του έγιναν γνωστές στην Ελλάδα για πρώτη φορά χάρη στην µετάφραση του βιβλίου του Βέλγου Lιon Renard «Δαµάζοντας τον καρκίνο».Οι νόµοι αυτοί (και όχι απλώς κανόνες), που ισχύουν εποµένως χωρίς καµία εξαίρεση, είναι οι εξής :1) Ο σιδηρούς νόµος του καρκίνου – Μια ασθένεια ξεκινά σε µια στιγµή πολύ έντονου στρες µπροστά σε µία απρόσµενη κατάσταση στην οποία αδυνατούµε να αντιδράσουµε, και που την βιώνουµε µόνοι µας, χωρίς να εκφραστούµε και να στηριχθούµε σε άλλους.
Εµφανίζεται συγχρόνως σε τρία επίπεδα : ψυχολογικό, εγκεφαλικό και σωµατικό.
Το ψυχολογικό επίπεδο χαρακτηρίζεται από µία συγκεκριµένη χροιά, σύµφωνα µε την ερµηνεία της κατάστασης από τον ασθενή, που είναι διαφορετική στον καθένα µας. Εξαρτάται από τις εµπειρίες του, τις πεποιθήσεις του, την ιδιοσυγκρασία του, την ιστορία της ζωής του. Για παράδειγµα, µία µητέρα που µαθαίνει πως ο γιος της µπήκε φυλακή δεν θα νιώσει ιδιαίτερο στρες εάν το παιδί της είχε επικίνδυνες συναναστροφές και αξιολογεί πως η φυλακή θα τον κρατήσει µακριά από την παρέα του και θα τον γλιτώσει τελικά από χειρότερα. Μια άλλη µητέρα µπορεί µπροστά στην ίδια κατάσταση να ξεκινήσει στιγµιαία ένα καρκίνο του µαστού διότι ερµήνευσε πως συνέβη ένα τροµερό δράµα στο οικογενειακό λίκνο. Παρόµοια, µία συζυγική απιστία µπορεί να βιωθεί σαν προδοσία, η βρώµα, η υποτίµηση, µε διαφορετική ασθένεια για κάθε χροιά, αλλά µπορεί να βιωθεί και µε ανακούφιση από τον απατηµένο εάν είχε ήδη προθέσεις διαζυγίου. Εποµένως ο αόρατος κόσµος των ερµηνειών µας, ο κόσµος που εµείς δηµιουργούµε µέσα µας, είναι στην βάση των επιπτώσεων για την υγεία µας.
Το εγκεφαλικό επίπεδο συνίσταται στη ύπαρξη ασφαλειών στα διάφορα µέρη του εγκεφάλου που αντιστοιχούν σε συγκεκριµένα όργανα και λειτουργίες του σώµατος. Ο εγκέφαλος έχει την υπευθυνότητα της επιβίωσής µας ανά πάσα στιγµή, διαχειριζόµενος ένα αριθµό δεδοµένων-στοιχείων που είναι τεράστιος συγκρινόµενος µε τις λίγες πληροφορίες του συνειδητού µέρους. Για την επιβίωση µπροστά σε πολύ έντονο στρες που απορροφά όλη µας την προσοχή, σκέψεις και µεγάλη ενέργεια, ο εγκέφαλος αλλοιώνει τις λειτουργίες του σώµατος (θερµοκρασία, όρεξη, πέψη, κτλ.) µε τελικό αποτέλεσµα, εάν το στρες συνεχισθεί για µεγάλο διάστηµα, την εξάντληση και ίσως τον θάνατο. Γνωρίζοντας τον κίνδυνο θανάτου, ο εγκέφαλος χρησιµοποιεί τα αρχαϊκά προγράµµατα της βιολογίας µας για επιβίωση, αποτέλεσµα της εξέλιξης των ειδών. Έχοντας πρόσβαση και πεδίο δράσης αποκλειστικά το σώµα, το οποίο ελέγχει µε ακρίβεια κυττάρου, πρέπει να βρει µία λύση µέσα από την λειτουργία του σώµατος.
Ένα τέτοια αρχαϊκό πρόγραµµα σώζει την αλεπού που έφαγε βιαστικά το πόδι ενός λαγού και της στάθηκε στο στοµάχι. Η πέψη ενός πολύ µεγάλου κοµµατιού οστού µε τα κανονικά γαστρικά υγρά παίρνει υπερβολικά µεγάλο διάστηµα και η αλεπού θα πέθαινε από ασιτία. Ο εγκέφαλος βάζει στιγµιαία σε λειτουργία ένα διαφορετικό πρόγραµµα των στοµαχικών κυττάρων, αλλάζοντας το DNA τους, για έκκριση ενός υγρού 7 µε 10 φορές πιο ισχυρού, όπως αποδείχθηκε. Τα νέα αυτά κύτταρα είναι τα καρκινικά και αφού επιτύχουν τον σκοπό τους, µε συντοµότατη πέψη του λαγοπόδαρου και σωτηρία της αλεπούς, καταστρέφονται από τον εγκέφαλο και αποµακρύνονται, για να επανέλθουν όλα στην κανονική τους λειτουργία. Το ίδιο µε την λιόντισσα που έχασε τα µικρά της στην σαβάνα και ξεκινάει ένα καρκίνο των µαστών, δηλαδή κύτταρα «τούρµπο» που εκκρίνουν υγρό 7 µε 10 φορές πιο θρεπτικό από το µητρικό γάλα, όπως αποδείχθηκε. Έτσι όταν η λιόντισσα βρει τα µικρά της που θα είναι ίσως ετοιµοθάνατα, είναι έτοιµη να τα προσφέρει κάτι εξαιρετικά θρεπτικό.
Ο Δρ Hamer ανακάλυψε την ύπαρξη «ασφαλειών», όπως σε ένα ηλεκτρικό κύκλωµα, δηλαδή κέντρων διαταγών στον εγκέφαλο, που κατευθύνονται προς τα διάφορα όργανα του σώµατος. Αυτά τα κέντρα εµφανίζονται αποδεικτικά στα εγκεφαλικά σκάνερ σαν οµόκεντροι κύκλοι, σαν κύµατα-σοκ που δηµιουργούνται στιγµιαία µαζί µε τα στρες, πάντα στην ίδια θέση για το κάθε όργανο που πάσχει, χωρίς καµία εξαίρεση.
Το σωµατικό επίπεδο αντιπροσωπεύει µόνο την ορατή κορυφή του παγόβουνου τελικά, το όργανο που πάσχει. Η επιλογή από τον εγκέφαλο του οργάνου-στόχου για την επιβίωση του οργανισµού στο σύνολό του, σύµφωνα µε τα αρχαϊκά προγράµµατα, γίνεται όπως στα ζώα. Δεν υπάρχει κανένα λάθος στην επιλογή του οργάνου που θα κληθεί να λύσει πρόσκαιρα και βιολογικά το πρόβληµα, διότι η λειτουργία του αντιστοιχεί πάντα στην ψυχολογική χροιά του στρες.
Η διαφορά µε τον άνθρωπο βρίσκεται στο ότι ο εγκέφαλος εκλαµβάνει σαν πραγµατική κατάσταση, όχι µόνο αυτό που συµβαίνει στην φυσική πραγµατικότητα όπως στα ζώα, αλλά και τα αποτελέσµατα των ανωτέρων διεργασιών µας όπως η φανταστική πραγµατικότητα, η εικονική και ιδιαίτερα η συµβολική πραγµατικότητα. Μία φράση, η µόνο µία λέξη που ερµηνεύεται σαν κάτι που δεν µπορώ να χωνέψω, θα εκληφθεί από τον αυτοµατισµό του εγκεφάλου, βασισµένου στις ερµηνείες µου, τόσο πραγµατική όσο και το λαγοπόδαρο της αλεπούς, και η επέµβασή του θα είναι η ίδια, δηλαδή καρκίνος του στοµάχου. Βλέπουµε πάλι πως τελικά πάσχουµε από τις παραστάσεις της πραγµατικότητας που κτίσαµε µέσα µας, τις αξίες µας, τα «πιστεύω» και τα «πρέπει» µας. Πάσχουµε στην ύλη µας από άυλες ερµηνείες-φαντασιώσεις που κατασκευάσαµε.
Η σηµασία αυτής της έρευνας του Δρ Hamer είναι τεράστια. Απλώς και µόνο η ακριβέστατη αντιστοιχία της χροιάς του στρες µε την λειτουργικότητα του οργάνου θα ήταν αρκετή επιστηµονική, εµπειρική απόδειξη του µηχανισµού των ασθενειών και συγκλονιστική επανάσταση στην ιατρική. Η ύπαρξη των οµόκεντρων κύκλων-κέντρων διαταγών του εγκεφάλου σε απόλυτα συγκεκριµένη θέση για κάθε όργανο, ορατών στο σκάνερ, αποτελεί µια επιπλέον απόδειξη για τον µηχανισµό που γίνεται πλέον νόµος για την επιβίωση των ζώντων οργανισµών. Ο εγκέφαλος «συνδέει» και «αποσυνδέει» τα όργανα.
Δεν υπάρχει τίποτα το τυχαίο στη γένεση των ασθενειών. Η συνηθισµένη ρήση της σχετικής αγνοίας µας, «όλα είναι ψυχοσωµατικά», αντικαθίσταται από την λεπτοµερή χαρτογράφηση του Δρ Hamer. Όπως µε την θεµελιώδη ανακάλυψη του πίνακα των στοιχείων από τον Mendιlιοev που έδωσε την δυνατότητα της προόδου στην χηµεία και φυσική, έτσι και ο πρώτος νόµος της Νέας Ιατρικής αλλάζει τα θεµέλια της κατανόησής µας για την υγεία. Δεν υπάρχει καµία χαοτική εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων την στιγµή που όλα είναι κατευθυνόµενα από τον εγκέφαλο και που η οργάνωση των καρκινικών ιστών δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους υγιείς ιστούς, µε το σύστηµα αρτηριών, φλεβών, νεύρων, κτλ. Είναι εµφανέστατο πως βρίσκονται εκεί για ένα συγκεκριµένο σκοπό. Και ποτέ η ζωή δεν θα στραφεί εναντίον της ζωής.
2) Η διφασική εξέλιξη των ασθενειών – Οι επιπτώσεις του στρες µπορούν να εξελιχθούν σε δύο φάσεις : (α) Η πρώτη φάση του υπερβολικού στρες και της επακόλουθης εµφάνισης της συγκεκριµένης ασθένειας και των συµπτωµάτων της, και (β) η δεύτερη φάση, της ίασης – εάν και όταν λυθεί το ψυχολογικό πρόβληµα – που προκαλεί µια νέα σειρά συµπτωµάτων (εκλαµβανόµενα σαν διαφορετική ασθένεια από την ιατρική) µε τα οποία ο οργανισµός επαναφέρεται στην κανονική του λειτουργία.
Η ιατρική, αγνοώντας αυτούς του νόµους, έχει δοµήσει µία σειρά υποθέσεων, ξεχωριστές για κάθε ασθένεια, δηλαδή µία σειρά συµπτωµάτων και συνθηκών για την εµφάνισή τους, χωρίς να υποψιάζεται ότι πολλές από αυτές αντιστοιχούν στις προσπάθειες αυτο-ίασης του οργανισµού. Όπως π.χ. η φυµατίωση που αντιστοιχεί στα συµπτώµατα επίλυσης του φόβου του θανάτου ο οποίος είχε προκαλέσει καρκίνο των πνευµόνων και πέρασε απαρατήρητος. Δεν µπορεί να εµφανισθεί φυµατίωση εάν δεν έχει προηγηθεί τεράστιος φόβος θανάτου που στην συνέχεια κόπασε, και εποµένως δεν πρόκειται για µία ασθένεια ανεξάρτητη, από το πουθενά.
Στην πρώτη φάση, το έντονο στρες προκαλεί κρύα άκρα, έλλειψη όρεξης, απώλεια βάρους, κακό ύπνο, έµµονες σκέψεις πάνω στο συµβάν. Όµως στο επίπεδο των σωµατικών βλαβών τα συµπτώµατα µένουν συχνά σχεδόν απαρατήρητα. Π.χ. ένας όγκος στο πεπτικό σύστηµα δεν προκαλεί ιδιαίτερα συµπτώµατα για µεγάλο διάστηµα, το ίδιο και η οστεοπόρωση. Εάν επέλθει επίλυση του ψυχολογικού δράµατος του ασθενούς, που δεν γνωρίζει ίσως καν ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβληµα σε εξέλιξη στο σώµα του, ο εγκέφαλος διατάζει, σε δεύτερη φάση, την επαναφορά στην σωστή λειτουργία, πράγµα που συνοδεύεται µε κούραση, περισσότερη όρεξη και ανάκτηση του χαµένου βάρους, θερµότερα άκρα, κτλ. και προκαλεί συχνά εντυπωσιακά συµπτώµατα («θερµές» ασθένειες). Π.χ. αιµορραγίες στα κόπρανα, η πτύσεις αίµατος στην περίπτωση όγκων που νεκρώνονται και εκδιώχνονται από το πεπτικό σύστηµα µέσω των φυσικών οδών, η ακόµη σοβαροί πόνοι από τα περιόστεα µε την διόγκωσή τους κατά την διάρκεια πλήρωσης των πόρων που είχαν δηµιουργηθεί στο εσωτερικό των οστών. Έτσι λοιπόν ορατές ασθένειες ανακαλύπτονται κατά το πλείστο στην δεύτερη φάση. Παράλληλα, οι φόβοι, και εποµένως τα νέα στρες που προκαλεί η εµφάνιση µιας τυχαίας «ασθένειας», µπορούν να ξεκινήσουν µε την σειρά τους νέες ασθένειες, σε ένα φαύλο κύκλο.
Η δεύτερη φάση ίσως δεν υπάρξει ποτέ και ο ασθενής, πάντα σε στρες συνειδητό η όχι, θα παρουσιάσει µετά από κάποιο διάστηµα την ασθένειά του, π.χ. προχωρηµένο όγκο στα έντερα. Ευτυχώς όµως η επίλυση του ψυχολογικού δράµατος συµβαίνει αρκετά συχνά µέσα από τα γεγονότα της ζωής, χωρίς
συνειδητοποίηση εκ µέρους µας. Ακόµη πιο αισιόδοξα, η συνειδητοποίηση της σχέσης ασθένειας- ψυχολογικού στρες, που είναι και ο απώτερος σκοπός, µπορεί να µας οδηγήσει στην λύση του ψυχολογικού δράµατος και άρα στην διαδικασία αυτο-ίασης. Είναι εποµένως απόλυτη ανάγκη να κατανοήσουµε τα συµπτώµατα που την ακολουθούν και που δεν είναι καν ασθένειες στην ουσία, αλλά εκδηλώσεις αυτο-ίασης.
Αυτές οι εκδηλώσεις όµως µπορούν να είναι πολύ έντονες και µακροχρόνιες, εάν το δράµα υπήρξε έντονο και µακροχρόνιο, και να µας σκοτώσουν εάν δεν κατανοηθούν και αντιµετωπισθούν σωστά.
Η ίδια αυτή δεύτερη φάση εκφράζεται από το σώµα µε δύο περιόδους.
Η αρχική περίοδος εκδηλώνεται µε την εµφάνιση οιδηµάτων που µεταφέρουν τα απαραίτητα στοιχεία για την ίαση στην περιοχή του οργάνου, αλλά και στο αντίστοιχο κέντρο αποφάσεων του εγκεφάλου, στην «πεσµένη ασφάλεια» που τώρα «σηκώθηκε», όπως διακρίνεται πάλι στο σκάνερ µε τις αλλαγές σκιάς στους οµόκεντρους κύκλους. Στο απόγειο αυτής της διαδικασίας οιδηµάτων εµφανίζεται µία σύντοµη κρίση σαν επιληψία («επιληπτοειδής») ο σκοπός της οποίας είναι η επαναφορά του ηλεκτρικού κυκλώµατος απαραίτητου για την τελική ευθεία ίασης και την εκκένωση των οιδηµάτων. Το έµφραγµα του µυοκαρδίου π.χ. αντιστοιχεί σε αυτήν την διαδικασία, µετά την επίλυση του στρες απώλειας του ζωτικού µου χώρου, ενός στρες που διήρκεσε όµως πολύ. Παρόµοια µε τις κράµπες η την πνευµονική εµβολή.
Μετά από αυτή την κρίση που είναι αποφασιστικής σηµασίας για την πλήρη υποχώρηση των οιδηµάτων και την ίαση, νέοι ιστοί, ακίνδυνοι, εµφανίζονται στον εγκέφαλο για την επούλωση των «ασφαλειών» (ιστοί που πολύ συχνά εκλαµβάνονται σαν καλοήθεις όγκοι), και όλα επιστρέφουν προοδευτικά στην κατάσταση υγείας. Όλα θα έπρεπε να αντιµετωπισθούν από τον ασθενή και τον ιατρό του µε επίγνωση της πραγµατικής διαδικασίας, µε ηρεµία, ξεκούραση, σωστή διατροφή, και πάνω από όλα µε συνειδητοποίηση της επίλυσης ενός ψυχολογικού δράµατος που βοηθά στην εξέλιξή του, σαν µια νέα καµπή στην ζωή του.
3) Το οντογενετικό σύστηµα των ασθενειών – Ο τρόπος επέµβασης του εγκεφάλου στο όργανο που επιλέγεται σαν στόχος του εξαρτάται από την εµβρυολογική προέλευση του οργάνου. Όλα δηλαδή είναι ορχηστρωµένα βαθιά µέσα από την οντολογική εξέλιξη των οργανισµών.
Η εµβρυολογική εξέλιξη του οργανισµού ξεκινά µε την διαφοροποίηση του αρχικού γονιµοποιηµένου ωαρίου σε τρεις βασικές οµάδες κυττάρων-φύλλων από τα οποία θα προέλθουν αργότερα όλα τα όργανα. Πρόκειται για το ενδόδερµα, το µεσόδερµα (που και αυτό διαιρείται σε παλαιό και νέο µεσόδερµα) και το εξώδερµα.
Οι ηλεκτρικές «ασφάλειες» των διαταγών του εγκεφάλου προς τα όργανα σε περίπτωση έντονου στρες βρίσκονται σε συγκεκριµένα σηµεία στο :
«Στέλεχος» του εγκεφάλου (αρχαϊκός εγκέφαλος, προέκταση του νωτιαίου µυελού) για όργανα που προέρχονται από το ενδόδερµα, που είναι τα βασικά όργανα επιβίωσης, όπως η καρδιά, οι πνεύµονες, το ήπαρ, η µεγάλη καµπύλη του στοµάχου, το πάγκρεας, κτλ.
«Εγκεφαλικό φλοιό» (φαιά ουσία, το σώµα των νευρώνων), για όργανα που προέρχονται από το εξώδερµα, όπως τα οστά, η επιδερµίδα, η µικρή καµπύλη του στοµάχου, ο δωδεκαδάκτυλος, κτλ.
«Παρεγκεφαλίδα», για όργανα που προέρχονται από το παλαιό µεσόδερµα, όπως οι µαστοί, ο κόλπος, η ουροδόχος κύστη, το περικάρδιο, η πλεύρα, κτλ.
«Εγκεφαλικός µυελός» (άσπρη ουσία, περιοχή των αξόνων των νευρώνων), για όργανα που προέρχονται από το νέο µεσόδερµα.
Είδαµε πως η χροιά-ερµηνεία της κατάστασης-στρες από τον ασθενή θα προσδιορίσει µε διαταγή του εγκεφάλου το όργανο που θα καλεστεί να λειτουργήσει διαφορετικά. Αυτό θα µετατραπεί σε οµόκεντρους κύκλους που δείχνουν ότι «έπεσε η ασφάλεια» που βρίσκεται σε µία από τις τέσσερις παραπάνω περιοχές του εγκεφάλου. Ο τρίτος νόµος της νέας ιατρικής διατυπώνει λοιπόν ότι
Στην φάση του στρες, η διαταγή του εγκεφάλου εκφράζεται από τα κύτταρα σαν
– πρόσθεση µάζας (όγκοι) για τα όργανα που προέρχονται από το ενδόδερµα και
– αφαίρεση µάζας (έλκη) για τα όργανα που προέρχονται από το εξώδερµα
– µπλοκάρισµα λειτουργίας για όργανα που προέρχονται από το νέο µεσόδερµα, π.χ. διαβήτης, και
– ξεµπλοκάρισµα λειτουργίας για όργανα που προέρχονται από το παλαιό µεσόδερµα, π.χ. Πάρκινσον.
Στην φάση της αυτό-ίασης συµβαίνει το αντίστροφο για την επούλωση των ζηµιών. Αφαιρείται η µάζα που είχε προστεθεί, η προστίθεται µάζα εκεί που είχε αφαιρεθεί. Η ακόµη αντιστρέφεται το µπλοκάρισµα –
ξεµπλοκάρισµα των λειτουργιών.
Παρατηρούµε λοιπόν πως η γένεση ασθενειών και η επιστροφή στην υγεία υπακούουν ένα επακριβή µηχανισµό προγραµµατισµένο από τις πρώτες στιγµές της δηµιουργίας του σώµατός µας. Τίποτε λοιπόν δεν µπορεί να είναι τυχαίο. Ένα από τα συµπεράσµατα είναι ότι δεν υπάρχουν στην πραγµατικότητα µεταστάσεις. Οι νέες ασθένειες που εµφανίζονται είναι αποτέλεσµα ενός νέου έντονου στρες. Για παράδειγµα, ο καρκίνος των οστών µιας γυναίκας που έχει υποστεί αφαίρεση µαστού, είναι αποτέλεσµα ενός τεράστιου στρες υποτίµησης που νιώθει για όλες τις επιπτώσεις του ακρωτηριασµένου σώµατός της που δεν µπορεί να αποδεχθεί. Όχι µόνο οι ιατρικές έρευνες δεν έχουν ακόµη ανακαλύψει καρκινικά κύτταρα σε κυκλοφορία στο αίµα που θα µπορούσε να τις µεταφέρει από το ένα σηµείο στο άλλο, αλλά ακόµη και σε αυτήν την περίπτωση, θα ήταν αδύνατο σε κύτταρα που προσθέτουν µάζα στον µαστό να αλλάξουν την γενετική τους πληροφορία και να αρχίσουν ξαφνικά να αφαιρούν µάζα από τα οστά.
4) Το οντογενετικό σύστηµα των µικροβίων – Ενεργοποιείται µόνο µε διαταγή του εγκεφάλου στην τελική φάση αυτο-ίασης για να διορθώσει τις ζηµιές και να επαναφέρει το σώµα σε κατάσταση υγείας. Το σύστηµα αυτό αποτελείται από µύκητες, βακτηρίδια και ιούς που παίζουν συγκεκριµένους ρόλους.
Οι µύκητες είναι οι πιο αρχαϊκοί µικροοργανισµοί και επεµβαίνουν για να καθαρίσουν τους όγκους στα όργανα που προέρχονται από το ενδόδερµα.
Τα βακτηρίδια επεµβαίνουν στους ιστούς που προέρχονται από το µεσόδερµα και µπορούν να ενεργήσουν τόσο στο καθάρισµα όσο και στην ανακαίνισής τους.
Οι ιοί δρουν στους νεκρωµένους ιστούς των οργάνων που προέρχονται από το εξώδερµα και τους ανακαινίζουν.
Η θεώρηση του Louis Pasteur ότι οι µικρο-οργανισµοί είναι εξωτερικοί εχθροί µας και πρέπει να τους καταπολεµήσουµε πάση θυσία, αντικαθίσταται έτσι από την θεώρηση του τότε αντιπάλου του Δρ. Antoine Bιchamp που πρέσβευε ότι οι µικρο-οργανισµοί είναι σύµµαχοι µας και µπορούν να δηµιουργηθούν µάλιστα
και µέσα στα κύτταρα µας από ορισµένους οργανίτες υπό την διαταγή του εγκεφάλου, σύµφωνα µε τις ανάγκες του. Δυστυχώς η ιατρική συγκράτησε αποκλειστικά την θεώρηση του Pasteur και τώρα ο Δρ. Hamer την απορρίπτει, αποδεικνύοντας τον πραγµατικό µηχανισµό των ασθενειών.
Τίποτα το τυχαίο λοιπόν και στους µικρο-οργανισµούς που επεµβαίνουν για την αποκατάσταση της υγείας. Ο εγκέφαλος ελέγχει το παραµικρό, αλλά εµείς αγνοώντας τους µηχανισµούς του, σαµποτάρουµε πολύ συχνά το έργο του.
Στις επιδηµίες, π.χ. της γρίπης, πρόκειται µόνο για ανθρώπους (µεγάλο ποσοστό του πληθυσµού) που έχουν επιλύσει, η ξεχάσει µία ελαφριά στενοχώρια της ίδιας, πολύ κοινής χροιάς, π.χ. παρεξηγήσεις στην οικογένεια συνήθως, που έχουν προκαλέσει και αφήσει µικρο-έλκη στους επιφανειακούς ιστούς στην αρχή του αναπνευστικού (µύτη, κτλ.). Ο εγκέφαλος ψάχνει τους κατάλληλους ιούς για να εκπληρώσει την φάση της ίασης πού µένει να γίνει και χρησιµοποιεί αυτούς που κυκλοφορούν. Μόνο άνθρωποι µε τέτοιο σενάριο αποτελούν το 20% η 40% των θυµάτων της γρίπης ενώ οι υπόλοιποι 60%, ως εκ θαύµατος, δεν θα «κολλήσουν» τον ιό ποτέ. Δεν «κολλάµε» τίποτα εάν ο εγκέφαλος δεν το διατάξει.
5) Ο νόµος της πεµπτουσίας του Δρ. Hamer εκφράζει την σύνθεση των παραπάνω τεσσάρων νόµων. Ότι δηλαδή η ασθένεια πρέπει να θεωρηθεί όπως είναι στην πραγµατικότητα, σαν ένα ειδικό πρόγραµµα επιβίωσης γεµάτο νόηµα που δηµιουργήθηκε διά µέσου του µηχανισµού της εξέλιξης των ειδών και αφορά όλα τα βασίλεια ζώντων οργανισµών, στο µέτρο του κάθε βασιλείου. Ενώνει λοιπόν τους ανθρώπους µέσα στο σύνολο όλων των ζώντων στο οποίο συµµετέχουµε.
Ποια ήταν η κατόπιν σταδιοδροµία του Δρ. Hamer ;
Αυτή η ανακάλυψη θα έπρεπε να είχε τύχει άµεσου και τεραστίου ενδιαφέροντος από το ιατρικό
επιστηµονικό περιβάλλον και να εξασφαλίσει στον Δρ Hamer όχι ένα αλλά αρκετά βραβεία Νόµπελ –
Ιατρικής, Ειρήνης, Οικονοµίας ίσως, και άλλα. Αντί αυτού, σκευωρίες που δηµιουργήθηκαν από το ιατρικό
κατεστηµένο στην Γερµανία από την αρχή των δηµοσιεύσεών του στα µέσα του 1980. Του αφαιρέθηκε,
νοµικώς, το δικαίωµα εξάσκησης του ιατρικού επαγγέλµατος, λόγω ….διανοητικής αδυναµίας και στην
συνέχεια αναγκάσθηκε να διδάξει επί χρόνια στην Γαλλία, πριν µετακοµίσει στην Ισπανία όπου δεν
µπορούσε επισήµως να διδάξει η να θεραπεύσει. Πολλά χρόνια αργότερα (2006) συνελήφθη εκεί για να κλειστεί επί ένα έτος σε γαλλική φυλακή, ενώ τώρα ζει εξόριστος, εκτός ευρωπαϊκής ένωσης, στην Νορβηγία.
Και τώρα τι κάνουµε ;
Δεν υπάρχουν µάλλον θεραπευτές που ακολουθούν και εξασκούν την ακριβή διαδικασία του Δρ Hamer. Όχι µόνο λόγω του κυνηγητού που υφίσταται όντας εκτός νόµου, και αυτός και η µέθοδός του, αλλά και της δυσκολίας να µεταδοθεί η ικανότητα διεισδυτικής κατανόησης των σκάνερ. Ο ίδιος είναι ικανός να αναγνώσει όλη την ιστορία της ζωής κάποιου µέσα από το σκάνερ. Πολλοί λίγοι όµως πρώην µαθητές του είναι ικανοί για κάτι παραπλήσιο. Ευτυχώς, µερικοί από του µαθητές του, κατά το πλείστο ιατροί αλλά και άλλοι θεραπευτές, που παρακολούθησαν τα µαθήµατα του στην Γαλλία, πήγαν µε την έρευνά τους τις γνώσεις µας ακόµη πιο µακριά και διδάσκουνε επί έτη σε γαλλόφωνες χώρες (Γαλλία, Βέλγιο, Κεµπέκ). Συγγράψανε µια πληθώρα βιβλίων στα γαλλικά µε τελικό αποτέλεσµα να υπάρχουν αρκετοί θεραπευτές σε αυτές τις χώρες, συγκεντρώνοντας πολλή πλούσια εµπειρία και νέες γνώσεις.
Οι νέες έρευνες και η σύνθεση τους για την βαθιά κατανόηση του ανθρώπου έχουν τεράστια σηµασία για την πρακτική αντιµετώπιση των ασθενειών από τον καθένας µας, την καθηµερινή εξέλιξή µας προς την αυτογνωσία, και ακόµη για τον δρόµο προς την πνευµατικότητα. Αυτά θα µας απασχολήσουν στην συνέχεια.
Πράξη ΔΕΥΤΕΡΗ – Πέρα απο τον Hamer, χάρη στον Hamer
Πολλοί ερευνητές ανά τον κόσµο, ιατροί, θεραπευτές και άλλοι, έχουν εργασθεί επί δεκαετίες στο φαινόµενο υγείας-ασθένειας του ανθρώπου. Ο Δρ. Hamer έδωσε άπλετο φως σε όλα αυτά τα αποτελέσµατα τους, χάρη στην δοµηµένη Νέα Ιατρική του. Μερικές από αυτές τς εργασίες όµως δίνουν έναν συµπληρωµατικό φωτισµό, απαραίτητο για την περαιτέρω κατανόηση του ανθρώπου, διότι µας τοποθετούν σε πρωτόγνωρα, παράξενα µονοπάτια. Από τις πιο ενδιαφέρουσες θα διακρίνουµε τις εξής.
Βιολογικοί κύκλοι – Ο Γάλλος ψυχολόγος M. Frechet έχοντας εργασθεί επί δεκαετίες µε σοβαρές γυναικείες ασθένειες και επιτυχία ίασης 95%, παρατήρησε ότι τα διάφορα προβλήµατα της ίδιας χροιάς επαναλαµβάνονται στην ζωή µας µε τρόπο περιοδικό. Η περίοδος είναι ίση µε την ακριβή ηλικία που είχαµε όταν αποκτήσαµε την πλήρη ανεξαρτησία µας (γάµος, πρώτη εργασία και αναχώρηση από το σπίτι των γονέων, µετανάστευση, εγκαταλειµµένα παιδιά, κτλ.). Είναι σαν να θεωρεί η ζωή πως το καινούριο αυτό ξεκίνηµα ισοδυναµεί µε αναγέννηση και µας παρουσιάζει παραλλαγές των προβληµάτων της πρώτης περιόδου αργότερα, σαν δεύτερη και περαιτέρω ευκαιρία για να συνειδητοποιήσουµε κάτι. Π.χ. εάν έχω ζήσει παιδί ένα δραµατικό συµβάν χωρισµού στα τέταρτα γενέθλιά µου, και έχω κατόπιν ανεξαρτητοποιηθεί στα 23 χρόνια, τότε ένα παρόµοιο γεγονός βιωµένο σαν χωρισµός θα συµβεί στα 27 µου χρόνια και πάλι στα 50 µου χρόνια (23+23+4), κ.ο.κ. Αυτό είναι ένα εντυπωσιακό εµπειρικό αποτέλεσµα που επαληθεύεται και µας βοηθά να εντοπίσουµε την αρχική εµφάνιση κάποιου στρες.Γενεαλογικό δένδρο – Η Γάλλος ψυχολόγος A. Schόtzenberger έβαλε επιστηµονικές βάσεις µε παρατηρήσεις στην επανάληψη των βιωµάτων στους απογόνους. Ένα δραµατικό συµβάν βιωµένο µε έντονοψυχολογικό στρες κάποιας χροιάς από τον προπάππο (π.χ. φόβος να πνιγεί) χωρίς εµφάνιση ασθένειας στην ζωή του, µπορεί να παρουσιασθεί στην βιολογία του δισέγγονου σαν ανεξήγητη ασθένεια που αντιστοιχεί επακριβώς στην χροιά της ψυχολογίας του προπάππου (πρόβληµα νεφρών), σύµφωνα µε την χαρτογράφηση του Δρ. Hamer. Η ζωή εµφανίζεται να παρουσιάζει επί τάπητας σε κάποιον απόγονο το αποτέλεσµα ενός στρες που δεν είχε επεξεργασθεί συνειδητοποιηµένα από τον πρόγονο. Ο απόγονος καλείται να το συνειδητοποιήσει για να θεραπευθεί ο ίδιος και να ελευθερώσει τις µνήµες του προγόνου του, εν ζωή η όχι. Τα µεγάλα και λεπτοµερή γενεαλογικά δένδρα που διατηρούνται στην Γαλλία βοήθησαν αυτήν την έρευνα. Το «δένδρο µιλάει» δυνατά και ζητά βοήθεια για να εξαγνισθεί, χάρη στους απογόνους, από δράµατα που δεν κατάφερε να συνειδητοποιήσει και εποµένως να λύσει.Τα σχέδια των γονέων – Όπως σε κάθε δηµιουργία, έτσι και σε µία σύλληψη παιδιού, η αρχική ιδέα είναι άυλη και κατόπιν µόνον υλοποιείται. Ο Γάλλος φιλόσοφος Schwaller de Lubic µας έχει αφήσει πολύ βαθυστόχαστα κείµενα γι’ αυτήν την σχέση και διαδικασία. Τα προϊόν της δηµιουργίας λειτουργεί για να εκφράζει τις προθέσεις του δηµιουργού του. Όπως ένα βάζο λειτουργεί συγκρατώντας νερό και άνθη σύµφωνα µε το σχέδιο του αγγειοπλάστη, έτσι και το παιδί θα εκφράζει σε όλη του την ζωή τα (συνειδητά και ιδίως υποσυνείδητα) σχέδια των γονέων, φόβους, ελπίδες, κτλ. Οι ερµηνείες στην ζωή, και εποµένως η ερµηνεία, η ψυχολογική ένταση και η ασθένεια που θα επακολουθήσει µπροστά σε ένα δράµα, θα εξαρτηθεί και από αυτό το παρελθόν. Για να ελευθερωθεί το παιδί και να αποκτήσει την εντελώς δική του λειτουργικότητα και τροχιά στην ζωή, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει αυτόν τον ρόλο του και να τον µετουσιώσει. Συζητώντας µε τους γονείς µας γι’ αυτήν την περίοδο της ζωής τους αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον για την κατανόηση του δικού µας τώρα, για την αυτογνωσία µας.
Προβλήµατα στην κυοφορία και την γέννα – Αυτά έχουν µελετηθεί κατά κόρο µε µεγάλη βιβλιογραφία, π.χ. οι εργασίες του Αµερικανού S. Groff, του Γάλλου B. Montaud και του Έλληνα A.
Tomatis. Το έµβρυο απορροφά τα στρες των γονέων σαν δικά του και οι γενετικές ασθένειες δεν είναι
παρά η έκφραση τους. Η συνειδητή επικοινωνία των γονέων µαζί του έγινε πια κλασική συµβουλή στα νέα
ζευγάρια. Το έµβρυο κατανοεί τηλεπαθητικά τις εξηγήσεις των γονέων ότι δεν πρόκειται για δικό του
πρόβληµα και η ασθένεια που µπορεί να έχει ξεκινήσει κατά την διάρκεια της κυοφορίας εξαφανίζεται.
Επίσης, δραµατικά προβλήµατα κατά την διάρκεια της γέννας εκδηλώνονται στην ζωή του παιδιού, είτε σαν
ασθένεια (π.χ. άσθµα εάν ένιωσε φόβο) η συγκεκριµένη συµπεριφορά (π.χ. περιµένοντας ίσως συχνά
εξωτερική βοήθεια εάν χρειάσθηκε καισαρική τοµή). Η συνειδητοποίηση του προβλήµατος που υπήρξε στην
γέννα του ελευθερώνει την συµπεριφορά και η τυχόν ασθένεια θεραπεύεται. Οι λεπτοµερείς συζητήσεις µε
τους γονείς µας σε αυτό το θέµα θα µπορούσαν να αποδειχθούν αποφασιστικής σηµασίας για την επίλυση
προβληµάτων µας.
Όλες οι ασθένειες µπορούν να εξηγηθούν µε τους νόµους της νέας ιατρικής. Ο Δρ. Hamer ασχολήθηκε
πολύ µε σοβαρές ασθένειες, και ιδιαίτερα τον καρκίνο, για να ερευνήσει, ανακαλύψει και διατυπώσει τους
νόµους του. Όλες όµως οι ασθένειες, και η πιο ασήµαντη αλλεργία, διέπονται από αυτούς τους νόµους.
Η ένταση των διαταραχών είναι ανάλογη της βιωµένης έντασης του συµβάντος. Δεν χρειάζεται να βιώσουµε τροµερό φόβο του θανάτου και να δηµιουργήσουµε καρκίνο των πνευµόνων. Μια µικρή ανησυχία µετατρέπεται στιγµιαία σε διακριτικό βήχα. Πάλι αντιδρούν οι πνεύµονες αλλά απείρως πιο ήπια.
Ο προγραµµατισµός των ασθενειών λαµβάνει χώρα σε κάποια στιγµή, η επανειληµµένα στην ζωή µας. Όπως ένα υγρό που συγκεντρώνεται σε ένα ποτήρι µε σταγόνες η µεγάλες κουταλιές (ξεχωριστό ποτήρι για κάθε χροιά στρες – αδικία, προδοσία, υποτίµηση, κτλ.). Η χωρητικότητα του κάθε ποτηριού µας εξαρτάται από την συνειδητοποίηση µας γι’ αυτήν την διαδικασία και την διατήρηση ισορροπηµένης φυσικής ζωής (διατροφή, εξάσκηση, ύπνος, περιβάλλον, κτλ.).
Το ξεκίνηµα της ασθένειας συµβαίνει στιγµιαία όταν το ποτήρι ξεχειλίσει µε ένα συνήθως δυνατό στρες. Είναι σηµαντικό να ανιχνεύσουµε πότε συνέβη αυτό µε την ανάµνηση των συµβάντων στην ζωής µας πριν την εκδήλωση του προβλήµατός στο σώµα µας. Ένα άδειο ποτήρι µπορεί να ξεχειλίσει µε την πρώτη, π.χ. ένα έντονο στρες νωρίς στην ζωή µας η στην µήτρα της µητέρας µας.
Όλα λειτουργούν µε συµβολισµούς. Τα σύµβολα περιέχουν την πιο συµπυκνωµένη ποσότητα πληροφορίας
και χρησιµοποιούνται από την αυγή της ανθρωπότητας. Έχουν σµιλευθεί µέσα µας επί χιλιετίες και
καταλήξαν να γίνουν αναπόσπαστα µέρη της ύπαρξής µας, έτσι ώστε και η βιολογία µας να τα αναγνωρίζει
και να λειτουργεί σύµφωνα µ’ αυτά. Για παράδειγµα, το νερό και η θάλασσα (τροφοί της ζωής)
αντιπροσωπεύουν για το υποσυνείδητο την θηλυκή αρχή ενώ ο ουρανός και τα ψηλά βουνά την αρσενική,
πατρική αρχή. Το αίµα αντιπροσωπεύει τις οικογενειακές σχέσεις, τα κεφάλι την σχέση µε τον ουρανό και
άρα τον πατέρα, όπως και η δεξιά πλευρά του σώµατος, η δράση για ένα δεξιόχειρα. Συµµετρικά συµβαίνει
µε τα πόδια σε σχέση µε την γή, και άρα την µητέρα, όπως και η αριστερή πλευρά του σώµατος, κ.ο.κ. Η
λαϊκή σοφία κατανόησε πολύ καλά την χαρτογράφηση ψυχολογίας-οργάνου σε όλες τις γλώσσες. Σε
γενικότερα επίπεδα, ο περίφηµος Karl Jung µίλησε για τα αρχέτυπα του κόσµου των οποίων η σηµασία και
επιρροή διαχέεται σε όλη την ανθρωπότητα. Ο Πυθαγόρας εξέφραζε παρόµοιες αρχές µε του αριθµούς.
Είναι λοιπόν σηµαντικό να εξετάζουµε την συµβολική πλευρά ενός συµβάντος, την πιο πλατιά σηµασία του. Θα καθοδηγηθούµε έτσι στους µαιάνδρους του υποσυνείδητου για να ανακαλύψουµε τις ερµηνείες που δίνει σε ένα βίωµα και άρα την λεπτή χροιά της ψυχολογικής φόρτισης. Η ασθένεια είναι εκδήλωση αυτής της υποσυνείδητης ερµηνείας.
Ο πάσχων «αρνείται» να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του. Για το µικρό πεδίο συνείδησης που συνδέεται µε τις αιτίες της ασθένειας του, ο πάσχων παρουσιάζει µια ολική σχιζοφρένεια, µία αδυναµίαυποσυνείδητη άρνηση να κοιτάξει την πραγµατικότητα, δηλαδή την υφή και την ένταση ενός ψυχολογικού δράµατος. Αποφεύγει να ξανά-υποφέρει, ενώ πρόκειται για κάθαρση που θα τον ελευθερώσει. Έτσι ο θεραπευτής γίνεται συχνά απαραίτητος, όχι µόνο χάρη στις γνώσεις της διαδικασίας ίασης αλλά και για να καταλάβει και να νιώσει αντικειµενικά αυτό που συµβαίνει. Ο θεραπευτής στην ουσία δεν θεραπεύει αλλά οδηγεί τον ασθενή να συνειδητοποιήσει τις βαθιές πηγές του προβλήµατός του. Τότε το σύστηµα του ίδιου του ασθενούς αναλαµβάνει και διεκπεραιώνει την αυτο-ίαση του.
Η Ολική Βιολογία προσφέρει µία σύνθεση για την θεωρία και την πράξη. Ο Γάλλος ιατρός Claude Sabbah, µαθητής του Δρ. Hamer, δηµιούργησε µία εξαιρετική σύνθεση, την οποία ονόµασε Ολική Βιολογία (Biologie Totale), χρησιµοποιώντας όλα τα παραπάνω και ακόµη περισσότερα στοιχεία, έχοντας πάντα για αφετηρία τους νόµους της Νέας Ιατρικής του Δρ. Hamer. Η προσωπική του ερευνητική εργασία επί δεκαετίες, και οι πολυποίκιλες γνώσεις του, επιτρέψανε να διατυπώσει περαιτέρω νόµους για τις διάφορες πτυχές της διαδικασίας των ασθενειών και των απαραίτητων θεραπευτικών µεθόδων, χωρίς µάλιστα την ανάγκη ανάγνωσης του σκάνερ. Το οικοδόµηµα που έκτισε, το δίδαξε επί δωδεκαετία στην Γαλλία, στο Βέλγιο και το Κεµπέκ σε χιλιάδες µαθητές, εκ των οποίων πολλοί ιατροί και θεραπευτές αλλά και το πλατύτερο κοινό. Όπως πριν ο Δρ. Hamer στην Γερµανία, έτσι και ο Δρ. Sabbah και οι µαθητές του, που έγιναν θεραπευτές αυτής της µεθόδου, υπέστησαν και υφίστανται διωγµούς και διασυρµούς από το ιατρικό κατεστηµένο στην Γαλλία και τα Βέλγιο. Ο ίδιος και οι περισσότεροι ιατροί που χρησιµοποιούν την γενικευµένη µέθοδό του και την διδάσκουν µε την σειρά τους, παραιτήθηκαν οικειοθελώς από το ιατρικό λειτούργηµα για να αποφύγουν κατηγορίες του ιατρικού συστήµατος.
Οι ερµηνείες µου για τον κόσµο που δηµιουργώ και η συνειδητοποίησή µου είναι τα κλειδιά
Εν κατακλείδι, στην δεύτερη αυτή «πράξη» των ερευνών πέρα από τον Χάµερ, συµπεραίνουµε πως οι
βασικότερες έννοιες είναι (α) το πως ερµηνεύω τον κόσµο που µε περιβάλει και την θέση µου µέσα του, και
(β) η συνειδητοποίηση µου, η συνεχής εγρήγορσή µου ακριβώς γι’ αυτήν την «πλασµατική» υφή του κόσµου που δηµιουργώ. Είµαι ο κεντρικός ηθοποιός στο θέατρο της ζωής µου και θα πρέπει να λειτουργώ και σαν ο προσεκτικότερος θεατής µου. Σε περίπτωση ασθένειας, η άλλης διαταραχής, η απλώς αρνητικών περιστατικών στην ζωή µου, υπάρχει σύγκρουση, δηλαδή στρες, µεταξύ της πραγµατικότητας (µια αναποδιά στην ζωή, µια άσχηµη σχέση η συζήτηση, ένα δυστύχηµα, κτλ.) µε αυτό που περιµένω µέσα µου σαν σωστή κατάσταση. Τα «πρέπει», τα «πιστεύω» µου, που φυτευτήκανε τα πιο πολλά από άλλους στην αρχική περίοδο της ζωής µου, και οι σκέψεις γύρω από αυτά, είναι άυλα αλλά στην πραγµατικότητα µε κυβερνούν. Εποµένως υποφέρουµε για….φαντάσµατα που υπάρχουν εκεί εν αγνοία µας. Η µαιευτική του Σωκράτη στόχευε στην συνειδητοποίηση µας για να βρεθεί η αλήθεια.
Οι παραπάνω έρευνες έχουν αποδείξει την έντονη αλλά περίεργη επιρροή των διαφόρων µνηµών που µας περιβάλουν (σχέδια των γονέων, στρες στο γενεαλογικό δένδρο, ενέργεια των συµβόλων, µία λέξη που αρρωσταίνει η θεραπεύει, κτλ.). Όλα αυτά δεν γνωρίζουν τους περιορισµούς του χώρου και του χρόνου. Πάντα και όπου να πάµε βρίσκονται µέσα µας.
Τι συµβαίνει λοιπόν σ’ αυτόν τον κόσµο όπου η πληροφορία, τα άυλα, κυβερνούν τα υλικά ; Το πνεύµα φαίνεται να επιδρά στην ύλη και όχι το αντίθετο. Μήπως απλώς δεν καταλαβαίνουµε την πραγµατική υφή των νόµων της φύσης ; Οι παραδοχές της σύγχρονης φυσικής πως το παρατηρούµενο σύµπαν αποτελεί µόνο 5% του όλου ενώ το 95% είναι αγνώστου υφής, και η αδυναµία να βρεθεί µια ενοποιηµένη θεωρία των νόµων της φύσης, και άρα η αδυναµία µας να τους κατανοήσουµε σωστά, µας οδηγεί στην βεβαιότητα πως κάπως αλλιώς λειτουργεί το σύµπαν και εµείς µέσα του.
Πράξη ΤΡΙΤΗ – Η φύση του Χρόνου µας φανερώνει τα µυστικά του κόσµου και της ψυχής
Στα προπύλαια της ακρόπολης υπάρχει µία µικρή µπρούντζινη πινακίδα µε την εξής ρήση του Αισχύλου σε µία από τις τραγωδίες του «ΘΕΣΜΟΝ ΤΩΝ ΕΙΣ ΑΠΑΝΤ ΕΓΩ ΘΗΣΩ ΧΡΟΝΟ». Γνωρίζαµε από αρχαιότατους χρόνους την σηµασία του χρόνου, όχι σαν διάστηµα που κυλά αλλά σαν έννοια, σαν βαθιά υφή που κυβερνά τον κόσµο. Οι Πυθαγόρειοι περιγράφουνε στον «Τίµαιο» πολύ σωστά τον ρόλο των πλανητών και γενικά του ηλιακού συστήµατος σαν ωρολογιακό µηχανισµό, δηµιουργό αυτού που καλούµε χρόνο, και παραθέτουν αριθµητικά στοιχεία που έµειναν µυστήριο, ακόµη και για τον Πρόκλο που τα παρεξήγησε. Η έντονη ανάγκη µαντείας βρίσκεται σε όλους τους παλιούς πολιτισµούς που γνωρίζανε τα µονοπάτια του χρόνου και πως να ταξιδεύουν σ’ αυτά.
Η σύγχρονη επιστήµη όµως επαναπαύθηκε στην µαθηµατική έννοια του χωροχρόνου και την καµπύλωση του µέσα από την γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, που παρουσιάζεται σαν 4-διάστατο χωροχρονικό συνεχές. Έτσι όταν συζητάµε για άλλες πραγµατικότητες τις αναφέρουµε συχνά σαν 5η διάσταση, χωρίς να γνωρίζουµε τι λέµε. Στην ουσία λοιπόν η επιστήµη δεν έχει καταπιαστεί καθόλου µε την ίδια την υφή του χρόνου που µένει έτσι άγνωστη, διότι στο ενδιάµεσο δεν δώσαµε σηµασία και στις γνώσεις των αρχαίων. Το αποτέλεσµα είναι οι άκαρπες προσπάθειες ενοποίησης των δυνάµεων της φύσης σαν απόδειξη ότι δεν καταλάβαµε τα ενδότερα της λειτουργίας του σύµπαντος.
Αυτό όµως είναι φυσιολογικό διότι το κλειδί βρίσκεται στην υφή του χρόνου που είναι πολύ διαφορετική
από µία οµαλή ροή κάποιου «πράγµατος» που φανταζόµαστε αλλά αγνοούµε. Ο Γάλλος φυσικός Δρ. Garnier
Malet δηµοσιεύει από το 1997 επιστηµονικές αποδείξεις για µια άλλη, εντελώς καινοτοµήσει θεώρηση του
χρόνου («θεωρία της Διττότητας του χρόνου και του χώρου») που απλοποιεί τα πάντα, δίνει εξηγήσεις
στα αναπάντητα ερωτήµατα της φυσικής και αποδεικνύει ότι οι ίδιο νόµοι διέπουν τα µικρόκοσµο και τον
Μακρόκοσµο («ότι είναι πάνω είναι και κάτω» του Ερµή του Τρισµέγιστου) προσφέροντας την ενοποίηση
που έλειπε. Μια λεπτοµερής συνέντευξη του Δρ. Garnier Malet δηµοσιεύθηκε πρόσφατα από το «Τρίτο
Μάτι» στο τεύχος 184 (Νοέµβριος 2010) και ο αναγνώστης καλείται να προστρέξει εκεί για µια κατατοπιστική σύνθεση. Εδώ θα παραθέσουµε εν συντοµία ορισµένα στοιχεία σαν σύνδεση µε το υπόλοιπο
άρθρο. Πέρα από αυτά τα θαυµαστά αποτελέσµατα, το σηµαντικότερο της θεώρησης αυτής είναι η ένωση
φυσικής και µετα-φυσικής, ύλης και πνεύµατος, διότι η λειτουργία αυτού που καλούµε «πνεύµα» αποκαλύπτεται σαν ένας από τους «κατασκευαστικούς» νόµους της Δηµιουργίας.
Ο χρόνος που κυλά δεν είναι συνεχής αλλά έχει πολύ µικρά ανοίγµατα, ανεπαίσθητα για την συνειδητή αντίληψή µας (η βιολογία µας είναι σχεδιασµένη µ’ αυτό το όριο αντίληψης), µέσα από τα οποία
επικοινωνούµε µε άλλες πραγµατικότητες όπου ο χρόνος κυλά πολύ πιο γρήγορα και όπου όλα εκεί
αντιλαµβάνονται αυτήν την ταχύτητα σαν κανονική για την δική τους ζωή. Όπως ένας ηλεκτρονικός
υπολογιστής όπου η ταχύτητα πράξεων είναι από κατασκευής του τεράστια συγκρινόµενη µε την δική µας
δυνατότητα και είναι έτσι ικανός να «προβλέψει», να υπολογίσει δηλαδή εικονικά, τι θα µπορούσε να συµβεί
στο µέλλον (και όχι τι θα συµβεί οπωσδήποτε). Ένα είδος «µέλλοντος» συγχρόνως µε το παρόν. Το σύµπαν
λειτουργεί πάντα πρώτα στο «πρόχειρο» (δυναµικό) και ποτέ κατευθείαν στο «καθαρό» (παρόν). Οι
σκέψεις µας είναι δηµιουργικές διότι κατασκευάζουν εκεί ιχνογραφήµατα, πρόχειρα, δυναµικά, δυνητικές
καταστάσεις που θα µπορούσαν να πραγµατοποιηθούν κάποτε στην δική µας πραγµατικότητα η όχι. Η
επικοινωνία γίνεται µε την ασύλληπτη ταχύτητα 400 00 φορές µεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός.
Αλλά υπάρχει και µία τρίτη ροή χρόνου, πολύ πιο αργή από την δική µας, όπου βρίσκονται οι µνήµες των
εµπειριών για το τι είναι σωστό για µας και τι είναι επικίνδυνο. Ένα είδος «παρελθόντος» συγχρόνως µε το
παρόν. Ιδανικά, πριν την πραγµατοποίηση ενός δυναµικού που κατασκευάσαµε, θα έπρεπε να περάσει από
το τεστ καταλληλότητας. Αυτό ακριβώς συµβαίνει µε ταχύτητα 7 φορές ακόµη µεγαλύτερη από την
παραπάνω έτσι ώστε να λάβουµε την ελεγµένη πληροφορία (διαίσθηση) γρηγορότερα από την πληροφορία
που θα φθάσει λίγο αργότερα ανεξέλεγκτη (και ίσως επικίνδυνη) κατευθείαν από τον χώρο των δυναµικών.
Αλλά για να συµβεί ο έλεγχος χρειαζόµαστε έναν σύµµαχο στην αργή ροή χρόνου. Αυτός δεν είναι άλλος
από τον διττό εαυτό µας, την άλλη πλευρά της συµπαντικής µας ταυτότητας, γνωστή στις παραδόσεις ως
Ανώτερος εαυτός, ως Ιερός εαυτός, ή ακόµη ως το δαιµόνιο του Σωκράτη, η πηγή της διαίσθησης, κτλ.
Αυτή η αρχή της διττής ύπαρξης-ταυτότητας σε 2 διαφορετικές ροές χρόνου ισχύει όχι µόνον για µας αλλά για το κάθε τι, από τα στοιχειώδη σωµάτια (και τα αντισωµάτιά τους, π.χ. ηλεκτρόνιο-ποζιτρόνιο) µέχρι τους γαλαξίες. Είναι ένας βασικός νόµος της Δηµιουργίας. Πολύ απλούστερος από την υπόθεση ενός ανύπαρκτου Big Bang.
Θα συµπληρώσουµε στα παραπάνω ότι η φαινοµενικά συµπαγής ύλη αποτελείται κατά το πλείστο από κενό και από στοιχειώδη σωµάτια, που και αυτά στην φύση τους είναι άπιαστες κυµατοµορφές, δηλαδή πνεύµα. Στην βάση του λοιπόν το σύµπαν αποτελείται από πνεύµα και οι σκέψεις είναι το άυλο µέσον που έχουµε για να δηµιουργούµε και να ταξιδεύουµε κάπου «αλλού».
Πως λοιπόν συνδέονται τα παραπάνω µε τις ασθένειες, δυστυχήµατα και άλλες διαταραχές µας µε τις οποίες αρχίσαµε το άρθρο, και πώς µπορούµε να τα ξεπεράσουµε ; Σύµφωνα µ’ αυτήν την θεώρηση, πρόκειται για πραγµατοποίηση στην δική µας ροή χρόνου ενός ακατάλληλου δυναµικού που εµείς οι ίδιοι δηµιουργήσαµε κάποτε και είµαστε υπεύθυνοι.
Σαν πρώτος κανόνας, ο έλεγχος και αλλαγή της ποιότητας των σκέψεων µας µε συνεχή εγρήγορση είναι βασικής σηµασίας, αλλά δύσκολο στη πράξη διότι πρέπει να είναι κανείς παρατηρητής τους ώστε να τις αλλάζει αυτοστιγµεί, κατευθύνοντάς τες προς µία αρµονική έκβαση. Πρέπει απλούστατα οι σκέψεις µας για τους άλλους, όποιοι και να είναι αυτοί, να είναι σαν τις σκέψεις που θα θέλαµε να κάνουν οι άλλοι για µας. Έτσι δηµιουργούµε σωστά δυναµικά (πρότυπα, «πρόχειρα») για τους άλλους και για µας, και εποµένως και οι καταστάσεις που θα βιώνουµε δεν µπορεί παρά να είναι αρµονικές. Δυστυχώς οι σκέψεις µας είναι επηρεασµένες από τις ερµηνείες µας για το κάθε τι µε τρόπο που είναι συχνά µακριά από την αρµονία και η αυτοπαρατήρηση µας είναι συχνά ανύπαρκτη.
Σαν δεύτερο κανόνα, πρέπει να διατηρούµε στενή επαφή µε τον διττό µας εαυτό για την καθοδήγηση µας
µέσα από την διαίσθηση που είναι ο δικός του τρόπος επικοινωνίας. Γι’ αυτό χρειάζονται δύο συνθήκες (α)
να συνειδητοποιήσουµε την ύπαρξή του και (β) να «εκπέµπουµε σε παραπλήσιες συχνότητες» όπως αυτός,
δηλαδή µε αρµονία. Π.χ. ο φόβος, ο θυµός και όλες οι άλλες αρνητικές δονήσεις, απαγορεύουν τον διττό
εαυτό να µας πλησιάσει και έτσι µε την έλλειψη διαίσθησης γινόµαστε έρµαια κακο-πληροφόρησης κατευθείαν από τον χώρο των δυναµικών. Υλοποιούµε λοιπόν µη ελεγµένες για καταλληλότητα καταστάσεις.
Και πάλι είναι οι ερµηνείες µας για το κάθε τι που µας θέτουν σε τροχιά αρνητικών σκέψεων και ψυχολογικών δονήσεων.
Κατανοούµε λοιπόν για ποιους λόγους συµπεράναµε προηγουµένως µέσα από την ψυχο-σωµατική θεώρηση (Νέα Ιατρική, Ολική Βιολογία) ότι οι ερµηνείες µας για τον κόσµο και η συνειδητοποίηση-αποκωδικοποίηση αυτών που µας συµβαίνουν είναι τα κλειδιά για να βρούµε την ισορροπία µας. Τα στρες των γονέων, του γενεαλογικού δένδρου, η δύναµη των συµβόλων, κτλ. είναι δυναµικά, βρίσκονται πέρα από τον δικό µας χώρο και χρόνο και µας συνοδεύουν παντού. Μ’ αυτά δονούµαστε µέσα από τα ανοίγµατα του χρόνου και τα υλοποιούµε χάρη στα αρχαϊκά προγράµµατα του εγκεφάλου για επιβίωση. Ένα στρες µας δονεί µε το αντίστοιχο δυναµικό και το καλεί να υλοποιηθεί. Η συνειδητοποίησή µας για το τι ακριβώς µας συµβαίνει, και η µετέπειτα ψυχολογική και πνευµατική διεργασία µέσα µας (το δεχόµαστε και παίρνουµε το µάθηµά του), παροπλίζει αυτό το δυναµικό, διότι απλώς δεν µας αφορά πια και δεν µπορεί να συντονισθεί µαζί µας, και το αντικαθιστά µε άλλο, πιο αρµονικό.
Στο τέλος αυτού του ταξιδιού, καταλαβαίνουµε µε επιστηµονικές αποδείξεις πια, πως η ενότητα σώµαψυχολογία-πνεύµα όλων των παραδόσεων και φιλοσοφιών δεν µπορεί παρά να είναι αυτονόητη. Δεν υπάρχουν τα µυστικιστικά και απόκρυφα που µας έχουν κατακλύσει από την αρχαιότητα λόγω άγνοιας για την λειτουργία της Δηµιουργίας η κατακράτησης πληροφορίας από τους γνώστες. Το σώµα είναι στην ουσία κύµατα, παγωµένα σαν συµπαγής ύλη χάρη σε µία πολύ αργή για την αντίληψή µας ροή χρόνου. Η ψυχολογία µας πληροφορεί για το τι άσχηµο η αρµονικό συµβαίνει σύµφωνα µε τα πρότυπα και «πιστεύω» που κτίσαµε. Ο πνευµατικός κόσµος είναι «απλώς» πραγµατικότητες άλλης υφής σε διαφορετικές ροές χρόνου και εµείς βρισκόµαστε σε δύο συγχρόνως. Γνώριζε πολύ καλά ο Αισχύλος όταν έγναφε πως ο θεσµός απάντων είναι ο Χρόνος. Όλα, που στην ουσία είναι συµπυκνωµένη πληροφορία, εξελίσσονται σαν ένα καλο-ρυθµισµένο ρολόγι µε ανταλλαγή πληροφοριών ιλιγγιωδών ταχυτήτων. Δηµιουργούµε, ελέγχουµε και κατόπιν βιώνουµε. Με πλήρη υπευθυνότητα για κάθε σκέψη, λόγο η πράξη.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο διότι όλα υπάρχουν ήδη σαν δυναµικά αλλά και τίποτα δεν είναι προκαθορισµένο διότι τα δυναµικά είναι «πρόχειρα» και µπορούν να αντικατασταθούν µε άλλα. Το να συνειδητοποιήσουµε ότι βρισκόµαστε στην θέση του πιλότου και δεν είµαστε έρµαια της τύχης είναι τεράστιο βήµα. Το να γίνουµε καλοί πιλότοι είναι µάλλον έργο ζωής. Ας µην ξεχνάµε όµως πως η θέση πιλότου είναι διττή. Χρειαζόµαστε την συνειδητή και ιερή συµµαχία των δύο για να επιτύχουµε κάθε φορά. Ίσως είναι και το πιο ιερό που υπάρχει στη Δηµιουργία διότι καθρεφτίζει την λειτουργία της.
