Είμαστε μάρτυρες μιας τεράστιας κρίσης τέτοιου μεγέθους που πιθανόν να μη γνώρισε μέχρι σήμερα το ανθρώπινο είδος και ο πλανήτης μας. Ο παλιός κόσμος, το βλέπουμε πλέον κάθε μέρα, γκρεμίζεται κάνοντας πολύ θόρυβο. Όσο γρηγορότερα συμβεί αυτό τόσο ταχύτερα θα αρχίσει η ανοικοδόμηση ενός καινούργιου κόσμου στη θέση του παλιού. Στο βαθύτερο συνειδητό επίπεδο διαδραματίζεται μια ριζική μεταμόρφωση. Καλούμαστε όλοι μας μέσα από την εσωτερική προσωπική μας αλλαγή να συμβάλλουμε ουσιαστικά στην επιτάχυνση αυτής της συλλογικής μεταμόρφωσης. Αν έστω για μια φορά βλέπαμε την ευθύνη των πράξεων μας, θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε σε ένα τέλος όλη αυτή την τρομακτική αθλιότητα. Αν απλώς αντιλαμβανόμασταν το σύνολο αυτής της αθλιότητας, δηλαδή το φόβο, τις επιθυμίες, τον τεράστιο πόνο που προκαλούμε στον ίδιο μας τον εαυτό και στους συνανθρώπους μας, ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί, αν κατανοούσαμε αληθινά τη φύση και τη δομή του «εγώ» ίσως τρομάζαμε και ξυπνούσαμε απότομα. Απλώς αν βλέπαμε…
Οι άνθρωποι που μαθαίνουν κι αντέχουν να κοιτάζουν μέσα τους κι αρχίζουν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους, γρήγορα συνειδητοποιούν ότι απλά προβάλλουν στον έξω κόσμο τις εσώτερες διαμάχες τους κι έτσι μπορούν πια να τις αντιμετωπίσουν. Αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι ακόμα είμαστε αδιάφοροι. Αφήνουμε την προσωπική μας λύτρωση στον παπά, δείχνουμε να δεχόμαστε ότι ο κάθε ήδη αποτυχημένος πολιτικός θα βρει τη λύση για να μας γλιτώσει από την οικονομική κρίση και για το εσωτερικό μας χάος ψάχνουμε το τηλέφωνο ενός καλού ψυχολόγου. Κι όμως το τέλος της κάθε κρίσης μόνο μέσα από μια επανάσταση της συνείδησης μας μπορεί να προέλθει.
Advertisment
Μα εμείς, ενώ υποκρινόμαστε ότι η πιο φλογερή επιθυμία μας είναι να αλλάξουμε και να λυτρωθούμε από τον πόνο και τις δυσκολίες της καθημερινότητάς μας, αντί να αναζητήσουμε απλές και σύντομες λύσεις, φροντίζουμε να μπερδεύουμε ακόμη περισσότερο τη ζωή μας έτσι ώστε να μην είναι δυνατόν να την ξεμπλέξουμε ούτε στο μακρινό μέλλον. Δυσκολίες που μόνοι μας φτιάξαμε. Σκληρή πραγματικότητα που εμείς με την χαμηλή συνειδητότητά μας δημιουργήσαμε. Αλλά αυτό δεν το παραδεχόμαστε. Μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε, τα πράγματα θα συνεχίσουν δυστυχώς να χειροτερεύουν. Η ελπίδα ότι μια μέρα με κάποιο μαγικό τρόπο μπορεί να ξυπνήσουμε σε συνθήκες ζωής εντελώς διαφορετικές από αυτές που βιώνουμε καθημερινά, μας καταντάει πρόθυμα θύματα κάθε μορφής τυραννίας και καταπίεσης. Ο φόβος σε συνδυασμό με την ελπίδα, μας αποχαυνώνουν πλήρως. Ο μύθος μέσα στον οποίο ζούμε από μέρα σε μέρα, είναι ο μύθος ότι κάποτε ίσως δραπετεύσουμε από τη φυλακή που οι ίδιοι χτίσαμε για τους εαυτούς μας και την οποία αποδίδουμε πάντα σε μηχανορραφίες άλλων.
Κάθε αληθινός ήρωας όμως φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα. Απελευθερώνοντας τον εαυτό του, ανατινάζει τον μύθο που τον δένει με το παρελθόν και το μέλλον. Αυτή ακριβώς είναι η ουσία του μύθου: ότι σκεπάζει με ένα πέπλο το θαυμαστό «εδώ και τώρα». Μεταμόρφωση της συνείδησης τελικά σημαίνει τελείωμα του χρόνου, το οποίο συνεπάγεται και άμεσο θάνατο του «εγώ» που δεν είναι παρά ένα δημιούργημα μέσα από το χρόνο. Χωρίς όλη αυτή τη σκόνη που έχει ο χρόνος συσσωρεύσει πάνω μας (εικόνες, πεποιθήσεις, αναμνήσεις, φοβίες, προσδοκίες) ποιοί αληθινά είμαστε;
Advertisment
