Η οφθαλμική θωράκιση δημιουργείται στο κρανίο, στη βάση του κρανίου, στο μέτωπο, στα μάτια, τα μάγουλα, τα αυτιά. Τα σημεία που βλέπουμε τον κόσμο, σκεφτόμαστε, κινούμε τους μοχλούς του σώματος, λαμβάνουμε πληροφόρηση. Γίνονται πηγή έμπνευσης αλλά και απειλής της ζωής μας (άσχημες ή εκφοβιστικές εικόνες, ψυχρό βλέμμα, φωνή οργισμένη, με φόβο…)
Όταν φτάνει απειλητική πληροφόρηση, ο άνθρωπος για να επιβιώσει αποφασίζει να μην δει, να μην ακούσει, να μην καταλάβει. Δεν εστιάζεται στον κόσμο, δεν ανοίγεται στην πραγματικότητα. Επηρεάζονται έτσι οι μικροί μυς που κινούν τα μάτια, οι μυς πίσω από τα αυτιά και οι μυς στη βάση του κρανίου με αποτέλεσμα την θωράκιση σε αυτά τα σημεία. Σαν αποτέλεσμα έχουμε μια σκληρή, κενή, επιφανειακή έκφραση στα μάτια, αφηρημένη ματιά (βαθύς φόβος), μυωπία ή πρεσβυωπία, κώφωση ή απουσία όσφρησης.
Advertisment
Τις πρώτες μέρες της ζωής μας έξω από τη μήτρα, ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε επαφή κυρίως με τη μητέρα, αλλά και με εκείνους που μας φροντίζουν. Θέλουμε να μας πουν: Ναι, υπάρχεις-Σε αναγνωρίζω και νοιάζομαι για σένα. Έχουμε ανάγκη να μας δουν, να δούμε/να ακούσουμε και να μας ακούσουν/ να μας αγγίξουν, να αγγίξουμε. Αυτή η επιβεβαίωση έρχεται με όλο το δέρμα του σώματός μας, ιδιαίτερα το κεφάλι, τα μάτια.
Οι γονείς και τα μωρά ενστικτωδώς κοιτάνε βαθιά ο ένας τον άλλον, στον θηλασμό ιδιαίτερα αγκαλιάζονται, χαϊδεύουν και κοιτούν βαθιά.
Αν η ανάγκη αυτή δεν ικανοποιηθεί, θα έχουμε έναν ενήλικα με ανασφάλεια και με την αίσθηση ότι διαρκώς κινδυνεύει.
Advertisment
-Σε περίπτωση που συνεχιστεί η έλλειψη επαφής, ο άνθρωπος δεν βιώνει την ολότητά του, βιώνει τον εαυτό του διαμελισμένο, παντού κι όταν πιεστεί έχει την τάση να φεύγει ή να διαλύεται.
-Έχει την τάση να βρει την επαφή που του έλειψε στην αρχή της ζωής και αποκτά μια έμμονη διάθεση να κατανοήσει τα πράγματα, να βρει απαντήσεις. Πρέπει να δω-Πρέπει να καταλάβω! Στα μάτια του υπάρχει μια έκφραση αναζήτησης.
-Άλλοτε ο φόβος του τι υπάρχει εκεί έξω είναι τόσο μεγάλος, που ο άνθρωπος κλείνει την αντιληπτικότητά του, δημιουργεί μια ομίχλη, η σύγχιση “φεύγει οφθαλμικά”, έλεγε ο Reich. Δεν μπορώ να το καταλάβω, δεν μπορώ να το δω:η άρνηση του μπλοκαρίσματος του οφθαλμού. Πηγή του είναι η ανάγκη του παιδιού να ξεφύγει από τον εξαντλητικό έλεγχο του ενήλικα, να μην το δει. #ΕΛΛΕΙΨΗ ΒΑΣΙΚΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, δεν έχει δομηθεί ένα φυσικό όριο ανάμεσα στο μέσα και στο έξω.
#Σύγχυση ανάμεσα στο έξω και στο μέσα.
Βλέπουμε τον άλλο να φοβάται ή να θυμώνει, ενώ εμείς είμαστε οι φοβισμένοι ή οι θυμωμένοι.
#Επιτρέπουμε στον άλλο να μας επηρεάσει.
#Μπερδεύουμε την μία πραγματικότητα με την άλλη.
#Παρεξηγούμε την δική μας ενέργεια ως κάποια από έξω φανταστική “επίθεση”.
Η βλεμματική επαφή είναι η άγκυρά μας στον κόσμο, υπάρχεις, σε βλέπω. ‘Οταν το κανάλι αυτό είναι ανοιχτό, τότε η καρδιά μιλά μέσα από τα μάτια κι αυτό δημιουργεί ασφάλεια.
‘Οταν απουσιάζει:
-το παιδί τραυματίζεται βαθιά. Μια πιθανή του εντύπωση είναι: Μόνο στην απομόνωση είμαι ασφαλής. Η οικειότητα είναι απειλή, εισβολή και το παιδί μεγαλώνοντας αναπτύσσει ιδέες πολύ μακριά από τον τρόπο που οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο.
-Μεγαλώνοντας ζει μια ζωή που γυρίζει γύρω από την ανάγκη του να δει. Γίνεται διανοούμενος, ντετέκτιβ δημοσιογράφος, θεραπευτής ή voyeur. (υγιείς διαδικασίες, αν δεν υπάρχει μπλοκάρισμα στη βαθιά συναισθηματική επαφή).
– Τα μάτια γίνονται κανάλι συναισθηματικής έκφρασης με τα δάκρυα, που υποδηλώνουν απελευθέρωση φόβου, θυμού, χαράς.
ΜΑΤΙΑ
-Τα ορθάνοιχτα μάτια εκφράζουν φόβο και λύπη.
-Μάτια σα να τάχεις βιδώσει στις κόχες τους εκφράζουν θυμό, απόγνωση, ανησυχία και συχνά συνοδεύονται από σφιχτά μάγουλα. Τα επίπεδα βαριά μάγουλα εκφράζουν μεγάλη λύπη, τα δάκρυα που δεν έκλαψα.
-Τα μάτια βαθιά στις κόχες τους, σα να έχουν μπει στο κεφάλι, υποδηλώνουν μια αίσθηση του τύπου: μπορώ να δω έξω, δεν μπορείτε να δείτε μέσα.
-Ρυτιδωμένο φρύδι και ματιά εστιασμένη σα να σκέφτομαι, υποδηλώνει ανησυχία. Καταφεύγω στη σκέψη αρχικά, αποδρώντας από τις πιέσεις της παιδικής ηλικίας που δεν άντεχα, όπως π.χ. να ικανοποιήσω αντίθετες απαιτήσεις από του μπαμπά και της μαμάς.
Ο διανοούμενος, αγνοεί το σώμα και τα συναισθήματα και συγκεντρώνεται στην ερωτική ευχαρίστηση της σκέψης, αποκλείοντας όλα τα άλλα. Ουσιαστικά βιώνει έναν πανικό για το σεξ, την διεκδίκηση, την οργή.
Ο χαζός (που είναι η αντίθετη άμυνα) θολώνει την σκέψη του σαν προστασία απέναντι σε μια οδυνηρή πραγματικότητα, έτσι το παίζει χαζός ή ανίκανος, το μάτι χάνει τη σπιρτάδα του και γίνεται ασαφές.
ΤΟ ΟΦΘΑΛΜΙΚΟ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ ΑΝΑΓΕΤΑΙ ΣΕ ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΕΝΝΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ. Μέσα από την κορυφή του κρανίου και μέσα από την περιοχή ανάμεσα στα μάτια συνδεόμαστε με τον κόσμο μέσα από δίκτυα λεπτοφυούς ενέργειας. Ο πόνος και ο κίνδυνος μας κάνουν να κλείσουμε αυτά τα κανάλια ή να “υποχωρήσουμ唨σε μια πνευματικότητα που είναι αγείωτη, στην πραγματικότητα της σωματικής μας ζωής.
Συμπτώματα: Χρόνιοι πονοκέφαλοι, επιπεφυκίτιδα, ιγμορίτιδα…
ΣΤΟΜΑ
Στις περιοχές του στόματος και του σαγονιού και περιλαμβάνει και τον ήχο:το κλάμα, τους λυγμούς, τις κραυγές, τους αναστεναγμούς, τις τσιρίδες, το γέλιο.
Όταν όμως μπαίνει σαν καπάκι η θωράκιση, στο κανάλι της έκφρασης, η φωνή κλείνει εντελώς ή πεθαίνει ή γίνεται επίπεδη χωρίς χροιά.
Δημιουργείται όταν το παιδί:
#σταματά από το να πει αυτό που θέλει, να εκφραστεί λεκτικά
#το ταίζουμε φαγητό που δεν θέλει να φάει.
Η ενέργεια τότε, που είναι να κινηθεί προς τα έξω, μπλοκάρεται.
Ουσιαστικά πρόκειται για ματαιωμένη αγάπη και επιθυμία.
Μπλοκάρονται και μετατρέπονται σε θυμό, με μίσος πίσω του κάποιες φορές και διάθεση να δαγκώσουμε, να γρυλίσουμε, να ξεσκίσουμε (ο λυκάνθρωπος μέσα μας).
Οι πιο μειλίχιοι, κρύβουν τον πιο πολύ θυμό.
Επίσης, όταν το μωρό δεν τρέφεται όταν πεινάει, απογαλακτίζεται βίαια ή πρόωρα, όταν υπάρχει έλλειψη ζεστής επαφής κατά τον θηλασμό ή το τάισμα, τότε δημιουργείται θωράκιση στοματική.
Συμπτώματα:Ημικρανίες, προβλήματα με τα δόντια και τα ούλα, βήχας, συχνά κρυολογήματα.
ΛΑΙΜΟΣ ΚΑΙ ΑΥΧΕΝΑΣ
Η ενέργεια έκφρασης που αναπτύσσεται στον κορμό, χρειάζεται να βρει διέξοδο προς τα επάνω μέσα από τον λαιμό και να εξέλθει από τα μάτια και το στόμα.
Η ενέργεια αυτή μπλοκάρεται, πνίγεται, στραγγαλίζεται σε στιγμές στο προγεννητικό και περιγεννητικό στάδιο, όταν το σώμα του μωρού “κολλάει” και δεν κατεβαίνει, υπάρχει δυσκολία αναπνοής, ο λώρος είναι γύρω από τον λαιμό ή υπάρχουν βλέννες.
Ο φόβος του λαιμού είναι φόβος πραγματικού σωματικού θανάτου. Δεν είναι φόβος υπαρξιακός, εισβολής ή διάλυσης όπως παρατηρούμε στην οφθαλμική θωράκιση των ματιών.
Η ΓΕΝΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ Ο ΛΑΙΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΟΠΟΥ ΑΥΤΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΟΥΡΝΙΑΖΕΙ.
Επίσης έλκει τον φόβο των δολοφονικών ενστίκτων μας. Στραγγαλιζόμαστε από το μίσος μας, καθώς η τάση να χτυπήσουμε και να ξεσχίσουμε που έρχεται στα χέρια μας, όταν ματαιωθούν η αγάπη και η ευχαρίστηση, γυρίζει πάλι ψηλά στα μπράτσα μας και κολλάει στους μυς γύρω από τον λαιμό μας. Στρέφουμε τον θυμό μας επάνω μας και όχι στον άλλον.
Κατά τον W. Reich, ο θυμός και η επιθετικότητα δεν είναι έμφυτα συναισθήματα. Έμφυτα συναισθήματα είναι η αγάπη: Να αγαπώ και να με αγαπάνε. Όταν αυτό δεν γίνεται, έρχεται ο θυμός. Το παιδί τον κρύβει, για τον φόβο της τιμωρίας από τον ενήλικα.
ΝΑ ΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:
Η προς τα έξω κίνηση για αγάπη κι ευχαρίστηση, γίνεται θυμός προς τα μέσα, κολλάει στη βάση του λαιμού, η ζέστη γίνεται κρύο και παγώνει τους μυς μας. Για να μην απογοητευθούμε, κλείνουμε και την αναζήτηση για αγάπη. Τα χέρια δεν ανοίγονται, ο λαιμός δεν ανοίγει, το μίσος μπλοκάρει τον λαιμό.
Ο άκαμπτος αυχένας υποδηλώνει μια άκαμπτη νοοτροπία που καλύπτει ένα φόβο. Μπορεί να τεντώνεται νευρικά στον κόσμο ή να μπαίνει μέσα στους ώμους σαν χελώνα για να προστατευθεί. Μαζί με τα μάτια και το στόμα, επηρεάζονται οι κλείδες στο στέρνο. Πολλοί πονοκέφαλοι ξεκινούν από εκεί.
Πίσω ο αυχένας υποδηλώνει και μια στάση του τύπου “είμαι αήττητος, δεν θα υποκύψω” αλλά και “υποχωρώ μπροστά στο να αντιμετωπίσω τον κόσμο μπροστά μου”-(μυωπία, πρεσβυωπία). Η βασική αιτία έντασης και σφιξίματος σε όλο το σώμα εδώ, είναι το κράτημα.
CHARAKTER-ANALYSE,1933 W.REICH
ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, Ο ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
