Πολλές φορές, προσπαθώντας να παρηγορήσουμε κάποιον φίλο ή αγαπημένο όταν τον βλέπουμε προβληματισμένο ή θλιμμένο λέμε κάποιες εξαιρετικά άστοχες ατάκες που όχι μόνο δεν δίνουν καμιά παρηγοριά, αλλά μπορεί να τον κάνουν να αισθανθεί ακόμα χειρότερα, έστω κι αν προσποιηθεί ότι χαμογελάει με αυτό που ακούει.
Μη στεναχωριέσαι...
Advertisment
Μία από τις πιο φοβερές εκφράσεις είναι το “Μη στενοχωριέσαι”. Όταν κάποιος είναι στενοχωρημένος, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να τον προστάξεις να κάνει το αντίθετο. Εάν ήταν στο χέρι του, φυσικά δεν θα ήταν στεναχωρημένος. Η θλίψη είναι αποτέλεσμα μιας ερμηνείας ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης. Μια πολύ καλύτερη προσέγγιση λοιπόν θα ήταν η ερώτηση “Τι σε στεναχώρησε;” Και αφού σου απαντήσει, μπορεί ενδεχομένως να προσπαθήσεις να του δώσεις μια άλλη οπτική στην ερμηνεία του γεγονότος ή της κατάστασης.
Μην κλαις…
Μα πως σου ήρθε να πεις κάτι τέτοιο; Το ότι κλαίει κάποιος είναι υπέροχο! Αποφορτίζεται ο πόνος, εκτονώνει τα συναισθήματά του, εκφράζει τη θλίψη του, καθαρίζει τα μάτια του… κι εσύ του λες να μην τα κάνει όλα αυτά; Οι σύγχρονες μελέτες συμπεραίνουν ότι το κλάμα είναι τόσο ευεργετικό για τον οργανισμό, όσο και το γέλιο. Όπως δεν θα έλεγες λοιπόν σε κάποιον να πάψει να γελάει, έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος να στερήσεις τις ευεργετικές ιδιότητες του κλάμματος από τον αγαπημένο σου. Αντίθετα, μπορείς να του πεις “Κλάψε, σου κάνει καλό” “Κλάψε ελεύθερα” Και εάν θέλεις πραγματικά να του συμπαρασταθείς, κάθισε δίπλα του σιωπηλός και κράτα του το χέρι ή απλά στάσου κοντά του.
Advertisment
Μην κάνεις έτσι…
Βλέπεις κάποιον που τον έχει πάρει υπερβολικά από κάτω ή αντίθετα τον βλέπεις να αντιδρά σαν “τρελός” σε μια κατάσταση. Εάν του πεις “μην κάνεις έτσι” είναι σαν να του λες “σε παρακαλώ δεν με πείθεις ακόμα, βούλιαξε λίγο περισσότερο στη μιζέρια σου”. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να αντιμετωπίζεις το σύμπτωμα. Και η αντίδραση είναι απλώς το σύμπτωμα μιας αιτίας. Αυτό που χρειάζεται είναι συμπαράσταση και όχι άλλη μια εντολή καθησυχασμού.
Που να δεις εγώ τι έπαθα…
Αυτή είναι ίσως η πιο ανατριχιαστική ατάκα απ’ όλες. Σου εξιστορεί κάποιος το πρόβλημά του… τον ακούς… και η μοναδική σου απάντηση είναι “Α, αυτό δεν είναι τίποτα, που να δεις εγώ τι έπαθα”. Εκείνη τη στιγμή είναι σαν να λες “Ξέρεις, δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ιστορία σου, καλύτερα άκουσε τη δική μου. Είναι πιο ενδιαφέρουσα!” Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν δεν υπάρχει καμιά παρηγοριά και καμία υποστήριξη σε αυτή τη στάση. Πολλές φορές και μόνο το να ακούσεις κάποιον να λέει το πρόβλημά του είναι αρκετό για να τον κάνεις να αισθανθεί καλύτερα.
Τι λες βρε παιδί μου; Εγώ μια μέρα…
Είναι το ίδιο με το “Που να δεις εγώ τι έπαθα”, λίγο πιο εξευγενισμένο, αλλά και σε αυτή τη περίπτωση φροντίζεις όχι μόνο να μην τον παρηγορείς, αλλά να του δείχνεις και την αδιαφορία σου επιπλέον.
Όλα θα πάνε καλά…
Μέντιουμ είσαι; Κάποιος ανησυχεί για κάτι που αφορά το μέλλον. Το να του πεις “Όλα καλά θα πάνε” δεν έχει κανένα νόημα, εκτός κι αν πράγματι είσαι απόλυτα πεπεισμένος για αυτό. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να αισθανθεί καλύτερα ή να ηρεμήσει ακούγοντας αυτή τη φράση. Και εάν την πρώτη φορά πιάσει, τη δεύτερη θα σου πει “έτσι λες συνέχεια” και αμέσως έχει εξουδετερώσει το περίφημο όπλο της παρηγοριάς. Είναι προτιμότερο σε αυτές τις περιπτώσεις είτε να αλλάξεις θέμα συζήτησης ώστε να αποκολληθεί από την εικόνα του άγχους, είτε εάν έχεις τη δυνατότητα, να υπεισέλθεις στο αντικείμενο του μελλοντικού φόβου και να τον βοηθήσεις να απλοποιήσει τις υποτιθέμενες συνέπειες που σκέφτεται ότι θα υποστεί στην πιθανή αποτυχία του.
ΑΜΑΝ!!! ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ; (Και άλλα επιφωνήματα)
Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να υποστηρίξεις κάποιον άλλον, πόσο μάλιστα όταν μας είναι τόσο δύσκολο να υποστηρίξουμε πολλές φορές τον ίδιο μας τον εαυτό. Ωστόσο εάν χρειάζεται και πραγματικά θέλεις να στηρίξεις έναν φίλο ή έναν αγαπημένο, πρέπει να αποφύγεις με κάθε τρόπο να μπεις κι εσύ στην ιστορία του. Ο μόνος τρόπος να τον βοηθήσεις είναι να αποστασιοποιηθείς από το δικό του πρόβλημα και να μην εμπλακείς συναισθηματικά σε αυτό. Αλλιώς, το μόνο που θα συμβεί είναι ότι θα πέσετε σε κατάθλιψη και οι δύο και θα χρειάζεστε έναν τρίτο να σας παρηγορήσει. Επίσης, τα επιφωνήματα δηλώνουν την τραγικότητα της ιστορίας που ακούς. Ο άνθρωπος που στην εξιστορεί λοιπόν, ήδη βρίσκεται σε μια θυματοποιημένη θέση. Εάν του επιβεβαιώνεις διαρκώς την τραγικότητα της εμπειρίας του, είναι σαν να τον επιβραβεύεις και να τον ενθαρρύνεις περισσότερο στη θυματοποίησή του.
Αυτά έχει η ζωή…
“Σιγά… αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα και το πιο πιθανό είναι ότι θα σου ξανασυμβούν διότι αυτή είναι η ζωή” Πως θα αισθανόσουν αλήθεια εάν κάποιος σου απαντούσε έτσι καθώς του έλεγες τον πόνο σου; Η θα σου έρθει να τον πιάσεις με τις κλωτσιές ή θα θελήσεις να πηδήξεις από το παράθυρο. Προφανώς αυτά έχει η ζωή και προφανώς αυτά μπορεί να συμβούν στον καθένα, αλλά σίγουρα αυτό δεν λειτουργεί λυτρωτικά ή καθησυχαστικά. Οπότε βρες μια άλλη ατάκα.
Έλα μωρέ… εδώ άλλοι πεθαίνουν της πείνας (!!!)
Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να προσπαθήσεις να υποβαθμίσεις το πρόβλημα κάποιου αναδεικνύοντας άλλα σοβαρότερα προβλήματα. Τη στιγμή που ο άνθρωπος είναι θλιμμένος ή πονάει, ζει τη δυνατότερη μορφή εμπειρίας που μπορεί να αντέξει εκείνη τη στιγμή. Είναι λοιπόν μεγάλη αδικία να του πεις ότι αυτό που περνάει δεν είναι τίποτα μπροστά σε προβλήματα άλλων ανθρώπων. Δεν μπορείς να πεις σε έναν πατέρα για παράδειγμα που απολύθηκε από τη δουλειά του και ανησυχεί πως θα συντηρήσει την οικογένειά του ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα από αυτό που περνάει ή φοβάται ότι θα συμβεί στο μέλλον. Είναι καλό να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας και να εκτιμήσουμε σωστά το μέγεθος του προβλήματος. Ωστόσο, τη στιγμή του πόνου, τίποτα άλλο, πέρα από αυτό που μας συμβαίνει, δεν έχει σημασία. Είναι πολύ προτιμότερο απλά να δηλώσεις την υποστήριξή σου και να προσπαθήσεις να βρείτε πιθανές λύσεις ή τρόπους αντιμετώπισης.
Πολλές φορές, η μεγαλύτερη παρηγοριά που μπορείς να δώσεις σε μια πληγωμένη καρδιά είναι μια μεγάλη, άνευ όρων, σιωπηλή … ΑΓΚΑΛΙΑ αφήνοντας την ψυχή σου να παρηγορήσει κατευθείαν την ψυχή του αγαπημένου σου.
