Μέσα στον αέναο χρόνο
Μέσα στον αέναο χώρο
τοποθέτησα ένα θρόνο
σαν μια κουκιδίτσα μόνο
πως γεννήθηκα με πόνο
και με υψηλό έναν τόνο
αφού ‘ταν κλάμα ενός μωρού
για τα εμπόδια, μιας οδού
Άφησα όλα τα καλά μου
και δεν θυμάμαι τη γεννιά μου
ήρθα τα πάντα να γνωρίσω
και, όταν θέλω να γυρίσω
Με το σπαθί μου θα κερδίσω
και το κλειδί του παραδείσου
Ναι! φέρνοντας μαζί μου πίσω
εμπειρία, γνώση, σοφία.
Αξίζει η ταλαιπωρία
σε πρόσκαιρο και παροδικό
μέσα εκεί, ν’ ανακαλύψω
τον αληθινό μου, εαυτό.
Νάμαι, στην πατρική αγκάλη
μπαίνω, σαν οντότητα, πάλι
και τι; χαρά γεμίζ’ ΕΣΕΝΑ
που Εγώ, γνώρισα Εμένα.
Από τη συλλογή ποιημάτων του Πάνου Καπνιστή “Κρυσταλλένια Πολιτεία”
