Χάνεται ο αυθορμητισμός, χάνεται το χαμόγελο, χάνεται η έμπνευση, χάνονται όνειρα, χάνεται η ανθρωπιά…
Γιατί όμως; Γιατί χανόμαστε; Είναι σαν να βουλιάζουμε σε κινούμενη άμμο από αρνητικά συναισθήματα που τελικά μας οδηγεί σε μια θάλασσα απόγνωσης.
Μερικοί βέβαια (δεν ξέρω πως) χαίρονται με τη δυστυχία τους!!! Πως συμβαίνει αυτό;!;!;! Πως γίνεται κάποιος να είναι χαρούμενος όταν του δείξεις λύπηση;;; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Ίσως γιατί όταν είμαι χαρούμενη, ΕΙΜΑΙ χαρούμενη και όταν είμαι λυπημένη, ΘΕΛΩ να είμαι χαρούμενη.
Βρισκόμαστε σε ένα συνεχόμενο εσωτερικό πόλεμο συναισθημάτων, αποφάσεων και κρίσης που ΚΑΝΕΙΣ δεν μας έχει βάλει σε αυτόν και ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να μας μάθει πώς να τον αντιμετωπίσουμε ή πώς να βγούμε από αυτόν.
Συμφωνώ βέβαια με το να δείχνεις τα συναισθήματα σου (όχι σε υπερβολικό βαθμό φυσικά του τύπου «νιώθω οργή και θα σε σκοτώσω»), αλλά γιατί να ζεις μέσα στη μιζέρια όταν ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις την εσωτερική αλλαγή και να ΝΙΩΣΕΙΣ καλά;
Σίγουρα υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά προβλήματα, αλλά με το αναλώνεσαι μέσα σε αυτά ΞΕΧΝΑΣ να κάνεις κάτι.
Ξεχνάς να ΖΗΣΕΙΣ.
Αγγελική Ξαγοράρη
