Τι σημαίνει επίκριση;
επικρίνω = κατακρίνω, μέμφομαι, ψέγω αντιθ. επαινώ.
Advertisment
Κρίνω κάποιον για τις πράξεις του, για τις σκέψεις του, για την συμπεριφορά του. Θεωρώ ότι θα μπορούσε να είχε πράξει διαφορετικά, να είχε σκεφτεί αλλιώς, να είχε συμπεριφερθεί με άλλον τρόπο.
Κοινώς δεν μπορώ να αποδεχτώ τον άλλον έτσι όπως είναι. Θεωρώ πως αν ήταν αλλιώς θα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Θεωρώ πως αν είχε πράξει διαφορετικά εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος. Και επειδή ο άλλος δεν έχει συμπεριφερθεί όπως εμένα εξυπηρετεί, όπως εγώ θεωρώ σωστό και πρέπον, θυμώνω και του την λέω. Του την λέω για να τον συνετίσω, για να βάλει μυαλό, για να μην το ξανακάνει. Γιατί; Γιατί απλούστατα εμένα δεν με εξυπηρετεί αυτή η συμπεριφορά.
Εγωιστικό; Ναι στο βαθμό που μένουμε στην επίκριση και θεωρούμε ότι ο άλλος φταίει. Όταν κλεινόμαστε και μαντρωνόμαστε πίσω από το θυμό μας ότι είναι φταίξιμο του άλλου κλείνοντας την πόρτα της επικοινωνίας και επιλέγοντας την χωριστικότητα.
Advertisment
Όταν επικρίνω
Όμως γιατί μπαίνουμε στην διαδικασία να κρίνουμε τον άλλον; Μήπως έχουμε υιοθετήσει ένα κριτή μέσα μας που απλά τον προβάλλουμε στον άλλον, όταν δεν τον στρέφουμε στον εαυτό μας;
Όταν δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να ανασάνει από την κριτική, μήπως αυτή η κριτική που δεν πάει σε εμάς, εκτοξεύεται στον απέναντι;
Μήπως είναι αυτός ο κριτής η πηγή των ενοχών μας και της αυτολύπησης μας;
Μήπως είναι αυτός η αιτία για το σαμποτάρισμα του εαυτού μας και την καταστροφή της αυτοεκτίμησης μας;
Μήπως είναι αυτός η αιτία που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το μεγαλείο της ύπαρξης μας;
Όμως αν παρατηρήσουμε αυτή την εσωτερική φιγούρα που μας κρίνει κάθε στιγμή και παρατηρήσουμε το τι μας λέει, θα γίνουμε πολύ συνειδητοί των περιορισμών και των πεποιθήσεων μας. Είναι εκείνα τα σποράκια μέσα μας που ο εσωτερικός κριτής τα φτύνει ένα ένα για να τα δούμε και να τα μετουσιώσουμε. Είναι εκεί που βρίσκεται κρυμμένο το μεγαλείο μας. Αυτοί οι περιορισμοί και οι πεποιθήσεις που δεν μας προάγουν σαν άτομα είναι αυτά τα κομμάτια που αν δουλέψουμε συνειδητά μαζί τους, μας αποκαλύπτουν την δύναμη μας. Είναι αυτά τα κομμάτια που αν μετουσιωθούν, τότε ο κριτής δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
Θα είναι τότε που δεν θα έχουμε τίποτα να κρίνουμε τόσο σε εμάς όσο και στους άλλους.
Θα είναι τότε που κάποια συμπεριφορά του άλλου που μας ενοχλεί θα μπορούμε να την αντιμετωπίζουμε με αγάπη και να του εκφράζουμε απλά ότι μας ενόχλησε, αλλά χωρίς αισθήματα κριτικής, ούτε με διάθεση να του επιρρίψουμε φταίξιμο.
Θα είναι τότε που θα αποδεχτούμε ότι όλα είναι εντάξει όπως είναι και εμένα τίποτα δεν μπορεί να μου χαλάσει την γαλήνη και την ηρεμία του κέντρου μου.
Θα είναι εκείνη τη στιγμή που θα αισθανθώ ότι είμαι μέρος του όλου, όλα μου ανήκουν και ενυπάρχω σε όλα.
Θα είναι εκείνη η στιγμή που θα αισθανθώ ελεύθερος να είμαι, ο Εαυτός μου.
Θα είναι εκείνη η στιγμή που θα αισθανθώ κύριος του σύμπαντος.
Όταν δέχομαι επίκριση
Ποια είναι τα δώρα όμως του ανθρώπου που δέχεται επίκριση;
Επειδή όλα τα μαθήματα είναι αμφίδρομα έτσι και σε αυτή τη περίπτωση
ο άνθρωπος που δέχεται επίκριση κερδίζει κάποια δώρα.
Βασικά μαθαίνει να «υπερασπίζεται» τον εαυτό του απέναντι σε αυτό που επικρίνεται. Και αν η λέξη υπερασπίζεται παραπέμπει σε άμυνα τότε θα ήταν καλύτερα να πούμε, να αιτιολογήσει την συμπεριφορά του απέναντι στον άλλον που τον επικρίνει. Και γιατί να χρειαστεί να το κάνει αυτό; Γιατί με αυτό τον τρόπο δηλώνει ενεργειακά ότι δεν δέχεται την επίκριση, ότι δεν αισθάνεται ενοχές, δεν αισθάνεται θυμωμένος, πληγωμένος ή αδικημένος. Γιατί και αυτά τα συναισθήματα από αυτή την πλευρά δηλώνουν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ότι ο άλλος δηλαδή είναι ο κακός που με επικρίνει. Και άρα έχω όλο το δικαίωμα να έχω θυμό και να τον θεωρώ φταίχτη.
Όμως σε τι με εκπαιδεύει η επίκριση; Να τσεκάρω τον εαυτό μου ότι αν αυτή η πεποίθηση του άλλου που με επικρίνει με αγγίζει ή όχι. Αν είναι ταυτόχρονα και δική μου ή κρύβει μια δική μου πεποίθηση που πυροδοτείται από την στάση του άλλου, ναι τότε θα με πειράξει. Αν όχι, τότε θα γλιστρήσει από πάνω μου και θα φύγει και δεν θα αφήσει ίχνος πληγωμένου συναισθήματος. Συνεπώς και αυτός που δέχεται την κριτική εκπαιδεύεται αντίστοιχα για τις δικές του πεποιθήσεις, για τα δικά του αισθήματα ενοχών και για τους δικούς του προγραμματισμούς. Και στο βαθμό που εργαστεί με αυτά και τα καθαρίσει, σπάνια θα βρίσκονται και κριτές στο δρόμο του.
Άρα τα δώρα της επίκρισης είναι αμφίδρομα και αυτή η κατάσταση ή αυτό το ελάττωμα έχει να μας προσφέρει δώρα όπως και κάθε τι. Αν ξεκολλήσουμε το μυαλό μας που θέλει ο άλλος να φταίει και αποδεχτούμε ότι για όλα είμαστε υπεύθυνοι εμείς και κανείς δεν μπορεί να απειλήσει αυτό που πραγματικά Είμαστε, τότε σίγουρα θα είμαστε ελεύθεροι.
Μέχρι τότε ας πορευόμαστε με αγάπη και συμπόνια στο κόσμο των ψευδαισθήσεων και το έργο μας θα γίνεται ολοένα και φωτεινότερο….
