— «Τι είναι όμως αυτό το περίφημο στρες;»
«Το περίφημο στρες, όπως το αποκαλείς εσύ (και που στην πραγματικότητα θα ‘πρεπε να το λέμε κακό στρες για να το ξεχωρίζουμε από την υγιή αντίδραση που λέγεται καλό στρες), είναι ουσιαστικά μια κατάσταση πλήρους εξάντλησης των συστημάτων προσαρμογής και χειρισμού του κινδύνου, όταν το σώμα δεν μπορεί πια να αντιδράσει με σημάδια ετοιμότητας και το άτομο καταρρέει.
Advertisment
«Η αίσθηση που έχει ο άνθρωπος είναι ότι βουλιάζει, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια, ότι δεν έχει τη δύναμη να συνεχίσει, και κατρακυλάει σε μια ψυχική και σωματική κατάρρευση από την οποία η επιστροφή είναι πολύ αργή και επίπονη. Μια κατάσταση απειλητική ή υπερβολικής έντασης που διαρκεί στο χρόνο, μπορεί να προκαλέσει διαταραχές σαν κι αυτή που περιγράψαμε, όπου εμφανίζονται κρίσεις κλάματος, εναλλαγή μαχητικού ενθουσιασμού με απελπισμένη φυγή, πισογυρίσματα, αστάθειες, κ.λπ.»
«Θα σου πω μια ιστορία για να δω αν θα γελάσεις…»
Λέγεται ότι μια μέρα, ξυπνάει η μητέρα τον γιο της γύρω στις επτά το πρωί, κι αυτός της λέει:
Advertisment
«Μαμά, δε θέλω να πάω σχολείο, δε θέλω…»
«Μα πρέπει να πας, αγόρι μου» απαντάει η μητέρα, που δείχνει να τον συμπονά.
«Όμως δε θέλω» λέει αυτός, «δε θέλω. Άσε με να μην πάω, μανούλα. Δε θέλω να ξαναπάω σχολείο» λέει και συνεχίζει: «Το φοβάμαι το σχολείο, μαμά. Φοβάμαι πολύ να πάω…»
«Μα τι συμβαίνει, παιδί μου, και δε θέλεις ποτέ να πας σχολείο;»
«Μαμά, τα παιδιά μου πετάνε σαΐτες και μου παίρνουν τα πράγματα μου πάνω απ’ το τραπέζι» λέει κλαψουρίζοντας, «και οι καθηγητές μου φέρονται άσχημα… μου κάνουν πλάκα… δε θέλω, σου λέω, να πάω σχολείο. Άσε με να μην πάω, μανούλα… Άσε με…»
«Κοίτα, αγόρι μου…» λέει η μητέρα αποφασιστικά. «Πρέπει να πας σχολείο για τέσσερις λόγους: ο πρώτος είναι ακριβώς για ν’ αντιμετωπίσεις αυτόν τον φόβο που σε βασανίζει. Ο δεύτερος, γιατί είσαι υποχρεωμένος. Ο τρίτος γιατί είσαι ήδη 42 χρόνων και ο τέταρτος… γιατί είσαι ο διευθυντής.» —
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι “Από την Αυτοεκτίμηση στον Εγωισμό” Εκδόσεις opera
