Λές πως “ο καθένας σκέφτεται μόνο τον εαυτό του…”. Το λες για τους γονείς, τους φίλους, τον/την συντροφό σου, για τους συγγενείς σου, για τους συνεργάτες σου, το λες και με αφορμή αυτόν που σου παίρνει την θέση ή σε σπρώχνει στο λεωφορείο, για τον υπάλληλο που είναι αγενής μαζί σου… Το λες και νιώθεις αδικημένος/ η, πληγωμένος, μόνος, θυμωμένος…
Το λες, ακριβώς γιατί ακόμα δεν έχεις ανοίξει την καρδιά σου στο απόθεμα αγάπης που χρειάζεσαι, το απόθεμα που θα σε ωθήσει να προσφέρεις ΕΣΥ πρώτος αυτός που λες ότι οι άλλοι αρνούνται να σου δώσουν, κι εσύ έχεις τόσο ανάγκη… Το λες, και δεν θέλεις να δεις πως συνεχίζοντας να ζητάς με τόση επιμονή αυτό -που νομίζεις ότι “σου λείπει”- από τους άλλους απλά αναπαράγεις την ψευδαίσθηση της εσωτερικής σου φτώχειας και κακομοιριάς…
Advertisment
Αν είχες επιλέξει να δεχτείς έστω και μια σταγόνα της αγάπης -που τόσο πρόθυμα ο ουράνιος Πατέρας σου λαχταρά να σου δώσει- δεν θα σε πείραζε πια κι αν “αδικηθείς” λιγάκι, δεν θα σ’ ανοχλούσε κι αν σου φέρονται σαν να σαι ο “τελευταίος”.. Αν το είχες επιτρέψει, έστω και λιγάκι, να πληγωθείς απ’την αγάπη του Θεού οι άνθρωποι θα μοιάζαν στα μάτια σου αδερφοί σου πεινασμένοι για το ίδιο φαγητό, διψασμένοι για το ίδιο νερό, άστεγοι που δεν ξέρουν ότι ζουν για χρόνια ζητιανεύοντας έξω από την πύλη του δικού τους παλατιού…
Ακόμα και σήμερα -ειδικά σήμερα!- η Αγάπη σου χτυπά την πόρτα με τόσους διαφορετικούς τρόπους.. Άνοιξε τα αυτιά σου να ακούσεις! Αν ακούσεις το χτύπημα, θα σου είναι πιο εύκολο να ανοίξεις και την πόρτα
Γρηγόρης Βασιλειάδης Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής
Advertisment
