Λογική θέληση, μυαλό καρδιά, συνειδητό ασυνείδητο….
Αλήθεια, πόσες φορές στην καθημερινότητά μας, κάνουμε αυτή τη διαδρομή, στον εσωτερικό μας κόσμο; Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα: Έχεις μπροστά σου ένα γλυκό αλλά ταυτόχρονα κάνεις δίαιτα. Αυτόματα λες “το θέλω”, γιατί νιώθεις το συναίσθημα της απόλαυσης του να το τρως, όμως, την ίδια στιγμή, ο εγκέφαλος σου στέλνει σήμα ότι “δεν κάνει”.
Advertisment
Από την πιο απλή περίπτωση μέχρι την πιο σύνθετη, μπορεί να υπάρχει τεράστια απόσταση, η διαδρομή όμως, είναι πάντα η ίδια. Τα θέλω μας πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν και ο εγκέφαλός μας πάντα θα δίνει εντολές. Μπορούμε άραγε, να παντρέψουμε αυτές τις φαινομενικά παράλληλες διαδρομές; Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή ((αν ήταν, θα ζούσαμε σ’έναν ιδανικό κόσμο). Ίσως δεν είναι απλή γιατί, τόσο από τη λογική όσο και από τη θέληση πηγάζουν διαφορετικά συναισθήματα. Από τη λογική συνήθως πηγάζουν φόβοι και ανασσφάλειες, ενώ από τη θέληση, ενθουσιασμός και ανυπομονησία. Οξύμωρο, να θέλεις να παντρέψεις τόσο αταίριαστες έννοιες, έτσι δεν είναι; Οξύμωρο ναί, αδύνατο όμως, όχι! Καί σίγουρα, όταν το καταφέρνεις αυτό, ταυτόχρονα, έχεις ανακαλύψει ένα κομμάτι του εαυτού σου, το οποίο, σίγουρα, δεν γνώριζες ότι υπήρχε, έχεις ανακαλύψει τον πραγματικό σου εαυτό.
Η προφανής ερώτηση είναι, πώς το καταφέρνεις αυτό; Καταρχήν, θα ήταν πολύ αφελές, να πιστεύουμε ότι αυτό γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ, όπου όλα γίνονται, γυρνώντας ένα διακόπτη. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι, να αποδεχτούμε τους φόβους μας. Οι φόβοι και οι ανασφάλειες στη ζωή, είναι κάτι φυσιολογικό. Προέρχονται από τα προσωπικά μας βιώματα και ως εκ τούτου, αυτό δεν αλλάζει. Στην προσωπική μας ζωή μπορεί να υπάρχει φόβος για να μην πληγωθούμε ή για να μην πληγώσουμε και αυτό έχει προέλθει είτε γιατί πληγωθήκαμε είτε γιατί πληγώσαμε κάποτε κάποιον/α.
Αυτός ο φόβος λοιπόν, όπως και όλοι οι φόβοι άλλωστε, υπάρχουν πάντα μέσα μας και το κλειδί στην όλη υπόθεση είναι, να τους κάνεις φίλους, για να πάψουν να λειτουργούν σαν εχθροί. Δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να πάψουμε να φοβόμαστε, ακόμη κι αν είμαστε ή νομίζουμε ότι είμαστε πλήρως ευτυχισμένοι (ακόμη και τότε, ασυνείδητα, θα φοβόμαστε μήπως χάσουμε αυτή την ευτυχία), άρα, πάλι ο φόβος! Μην ψάξεις μέσα από το φόβο, να βρεις από πριν, τι είναι σωστό και τι λάθος, γιατί και τα δύο είναι έννοιες τόσο μα τόσο υποκειμενικές, ειδικά όταν τις χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας και τη ζωή μας.
Advertisment
Μόνο ο χρόνος μας δείχνει πάντα, αν κάτι που κάναμε ήταν σωστό ή λάθος, αν και ούτε κι αυτό δεν είναι απόλυτο. Ο φόβος όμως είτε στο σωστό είτε στο λάθος, πάντα υπάρχει, πολλές φορές με μια διαφορετική μορφή απ΄.ότι προηγουμένως. Πολλοί άνθρωποι κάνουν το λάθος, να βάζουν τους φόβους τους απέναντι, νομίζοντας ότι έτσι θα τους νικήσουν και περιμένουν μάλιστα τη νίκη αυτή, για να κάνουν έτσι, ένα βήμα προς τα θέλω τους. Αυτή όμως η τακτική οδηγεί στη στασιμότητα και αυτό είναι ο μεγαλύτερος φόβος μας είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι.
Βάδιζε λοιπόν, μαζί με τους φόβους σου προς τα δικά σου θέλω. Γιατί, και οι φόβοι δικοί σου είναι και τα θέλω σου επίσης. Οι φόβοι μπορεί να είναι μια πραγματικότητα και τα θέλω ένα όνειρο αλλά πολλές φορές , τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Ζήσε λοιπόν, μην πετάς τίποτα από όσα νιώθεις, ούτε τους φόβους σου ούτε τα θέλω σου, χρησιμοποίησέ τα κατάλληλα και θα δεις ότι, το αποτέλεσμα θα είναι κάτι παραπάνω από μαγικό. Άλλωστε, η ζωή είναι πολύ μικρή, για να αφήνεις να στην καθορίζει είτε ο φόβος είτε το θέλω. Αν το κάνεις, η προσγείωσή σου θα είναι απλά, ανώμαλη.
Και θα σας πω κάτι τελευταίο, που μου το έμαθε κάποια σπάνια γυναίκα, που χάρη σ’αυτήν, έχω ανακαλύψει τον δικό μου πραγματικό εαυτό και την ευχαριστώ γι’ αυτό: Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας…
Λευτέρης
