Παιδικές θύμησες! Πόσα χρόνια πίσω……Ένα παιδί ήμουν που δεν μου ανήκα. Είχα τις προσωπικές μου σκέψεις, μα διακόπτονταν με τη φωνή της μητέρας μου και του πατέρα μου. Είχα τα δικά μου ρούχα, αλλά το πώς και πότε θα τα φορέσω ήταν επιλογή των γονιών μου. Είχα τα παιχνίδια μου, αλλά το πότε θα τα χρησιμοποιούσα ήταν θέμα συζήτησης επίσης των γονιών μου. Είχα ελεύθερο χρόνο, αλλά πάντα η έγκριση για το πώς θα τον σπαταλήσω ήταν της οικογένειάς μου.
Και σήμερα, μητέρα πια, ανεξάρτητη και με τις δικές μου εμπειρίες, με πιάνει μια παράξενη μελαγχολία και μια περίεργη θλίψη όταν σκέφτομαι την έλλειψη βούλησης και επιθυμίας που με σκέπαζε και με βάραινε καθώς αδυνατούσα ν αντισταθώ στα θέλω των άλλων. Ήμουν εγώ, ή η Σοφία των άλλων; Θυμάμαι εικόνες παιδικής ανεμελιάς, που καλοκαίρια έπαιζα με τα κύματα στις παραλίες του Ευβοϊκού, βολτούλες και μυστικά που αντάλλασα με φίλες, και τα πρώτα καρδιοχτύπια όταν ένα αγόρι με κοιτούσε και μου πέταγε με τρόπο ένα χαρτάκι που έγραφε «σ΄αγαπώ». Και το φύλαγα σα φυλαχτό, αισθανόμουν πριγκίπισσα!
Advertisment
Πάντα έκανα προσπάθεια να ενταχτώ με επιτυχία στο πρόγραμμα των γονιών μου, στις δικές τους απαιτήσεις, να γίνω αυτό που ήθελαν. Κατά κάποιο τρόπο, το κατάφερνα με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Κάποιες άλλες όμως, γινόμουν αντιδραστική. Αρνιόμουν να φάω αυτά που θα βοηθούσαν την ανάπτυξή μου, αρνιόμουν να πάω για ύπνο την προκαθορισμένη ώρα, καθώς και να μιλήσω στο τηλέφωνο στη «θεία» ή στην «ξαδέλφη» όταν γιόρταζαν δείχνοντας τον καλό μου εαυτό και πιστοποιώντας την εικόνα του καλού παιδιού που με κόπο η οικογένειά μου έχτισε για εκείνη. Έτσι, άρχισαν σιγά σιγά, να να είναι προβλέψιμες οι συμπεριφορές τόσο του πατέρα όσο και της μητέρας μου. Και όσο πιο αντιληπτές γίνονταν σε μένα, τόσο πιο αντιδραστικά εκφραζόμουν. Πίστευα ότι έτσι θα τους άλλαζα και μαζί με την αλλαγή τους θα άλλαζαν και αυτά που με συμβούλευαν να πράξω. Μάταιος κόπος.
Ανυπομονούσα να μεγαλώσω, να κάνω ότι θέλω. Να μη με ορίζει κανείς. Να ορίζω εγώ εμένα και κανένας άλλος. Τότε, μπορεί να μην κατάφερα να κάνω ότι θέλω, κατάφερα όμως αυτό που επιθυμούσα, να το εφαρμόσω στα παιδιά μου. Στο να κάνουν αυτό που θέλουν, σκεπτόμενα όσο μπορούν βέβαια ότι κάθε πράξη τους, θα έχει και συνέπειες. Και πως στη ζωή, θα αντιμετωπίσουν πρόσωπα και καταστάσεις που δε θα τους αρέσουν, που θα τους εκνευρίζουν, που θα πρέπει θέλοντας και μη να συμβιβάζονται αναγκαστικά.
Πρωτίστως όμως να απολαμβάνουν τους εαυτούς τους και να μην τους παρατάνε με την πρώτη δυσκολία. Να μάθουν να τους ορίζουν και να βάζουν τα όριά τους. Να μην επιτρέπουν να εισβάλουν στον μικρόκοσμό τους εισβολείς που θα εγκλωβίσουν τις αξίες και τα όνειρά τους. Και ας λαθέψουν. Όμως, το λάθος θα είναι καθαρά δική τους επιλογή. Και θα υποστούν τις συνέπειες. Που θα είναι και αυτές δικές τους. Έτσι, κατά τι ώριμη –εσωτερικά- και αρκετά κατασταλαγμένη, πιστεύω στην ατομική και σωστά δομημένη ελευθερία του λόγου, των κινήσεων, των πράξεων, χωρίς υπερβολές, επικίνδυνες εκτοξεύσεις και ξεσπάσματα. Πιστεύω στην παιδική ωριμότητα της ψυχής, στο αυθόρμητο και στο απρόβλεπτο –πλην όχι απερίσκεπτο- πρόσωπο της μαγείας του παιδικού μου μυαλού-. Με λίγα λόγια, Πιστεύω σε Μένα.
Advertisment
Σοφία Ασλαματζίδου
www.psixologikosfaros.gr
