Σε κάποιο φιλανθρωπικό δείπνο για ένα αμερικανικό σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός από τους μαθητές έβγαλε μια ομιλία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ από όλους όσους συμμετείχαν. Αφού επαίνεσε το σχολείο και το αφοσιωμένο προσωπικό του, έθεσε το εξής ερώτημα:
«Όταν δεν υπάρχουν εξωτερικά εμπόδια, οτιδήποτε προέρχεται από τη φύση είναι τέλειο. Ωστόσο, ο γιος μου ο Shay δεν μπορεί να καταλάβει ούτε να μάθει πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι λοιπόν η φυσική τάξη των πραγμάτων σε αυτή την περίπτωση;». Το κοινό παρέμεινε σιωπηλό.
Advertisment
Ο πατέρας συνέχισε: «Πιστεύω ότι όταν ένα παιδί σωματικά και διανοητικά ανάπηρο έρχεται στον κόσμο, είναι μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή φύση του ανθρώπου και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που οι άλλοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το παιδί». Στη συνέχεια διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία:
Κάποτε, ο ίδιος μαζί με τον γιο του είχαν πάει σε ένα πάρκο όπου ήξεραν ότι κάποια παιδιά έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay ρώτησε τον πατέρα του αν θα του επέτρεπαν να παίξει μαζί τους. Ο πατέρας του ήξερε ότι τα περισσότερα παιδιά δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους, αλλά ταυτόχρονα ήξερε ότι αν τον άφηναν να παίξει, θα αποκτούσε την αίσθηση ότι ανήκει κάπου κι ότι θα ήταν αποδεκτός παρά τα προβλήματά του.
Έτσι πλησίασε ένα από τα παιδιά στο γήπεδο και το ρώτησε αν θα μπορούσε να παίξει και ο Shay, χωρίς να περιμένει θετική απάντηση. Το αγόρι κοίταξε γύρω του και είπε: «Χάνουμε 6 γύρους και το παιχνίδι βρίσκεται στην 8η περίοδο. Ας μπει στην ομάδα μας και θα τον αφήσουμε να αποκρούσει τις βολές στην 9η περίοδο».
Advertisment
Ο Shay φόρεσε τη φανέλα της ομάδας και μπήκε στον αγώνα με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του, ενώ ο πατέρας του τον κοίταζε συγκινημένος. Τα αγόρια έβλεπαν τη χαρά στα μάτια του πατέρα. Στο τέλος της 8ης περιόδου η ομάδα του Shay σκόραρε μερικές φορές αλλά χρειαζόταν ακόμα 3 πόντους. Όταν άρχισε η 9η περίοδος, ο Shay φόρεσε το γάντι του και ετοιμάστηκε να παίξει δεξιά στο γήπεδο.
Αν και δεν έρχονταν μπαλιές προς τη μεριά του, ένιωθε ενθουσιασμένος μόνο και μόνο που βρισκόταν στο παιχνίδι και στο γήπεδο, χαμογελούσε και χτυπούσε τα χέρια του χαρούμενα καθώς ο πατέρας του τον χαιρετούσε από τις κερκίδες. Στο τέλος της 9ης περιόδου, η ομάδα του Shay σκόραρε και πάλι. Οι πιθανότητες να κερδίσουν ήταν κοντά στη βάση και ο Shay αποφασίστηκε να είναι ο επόμενος που θα απέκρουε τις βολές.
Έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα, θα άφηναν άραγε τον Shay να αποκρούσει τη μπάλα και να χάσουν την ευκαιρία να κερδίσουν το παιχνίδι; Παραδόξως τον άφησαν! Όλοι ήξεραν ότι η απόκρουση ήταν σχεδόν αδύνατη, επειδή ο Shay δεν ήξερε ούτε πώς να κρατήσει το ρόπαλο σωστά, πόσο μάλλον να χτυπήσει τη μπάλα.
Καθώς ο Shay πήγε στη θέση του, ο αντίπαλος παίχτης κατάλαβε ότι η άλλη ομάδα έβαλε τη νίκη σε δεύτερη μοίρα θεωρώντας πιο σημαντική αυτή τη στιγμή στη ζωή του Shay και μετακινήθηκε λίγα βήματα πιο κοντά για ρίξει τη μπάλα μαλακά. Στην πρώτη βολή, ο Shay κούνησε το ρόπαλο αδέξια και έχασε τη μπαλιά. Ο αντίπαλος παίχτης προχώρησε πάλι μερικά βήματα μπροστά για να πετάξει την μπάλα απαλά στον Shay. Ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο, πέτυχε τη μπάλα και την έστειλε αργά προς τον αντίπαλο.
Το παιχνίδι θα μπορούσε να έχει πλέον τελειώσει, αλλά ο αντίπαλος σήκωσε τη μπάλα και ενώ θα μπορούσε να τη ρίξει στην πρώτη βάση και να βγάλει τον Shay έξω από το παιχνίδι, την έριξε μακριά από όλους τους συμπαίκτες του. Τότε οι παίχτες κι από τις 2 ομάδες άρχισαν να φωνάζουν: «Shay τρέξε στην πρώτη βάση! Τρέξε στην πρώτη βάση!». Ο Shay δεν είχε τρέξει ποτέ στη ζωή του τόσο μακριά, αλλά κατάφερε να φτάσει στην πρώτη βάση. Έφτασε λοιπόν γρήγορα στη βάση, με μάτια ορθάνοιχτα και ξαφνιασμένος.
Όλοι άρχισαν πάλι να του φωνάζουν: «Τρέξε στη δεύτερη βάση, στη δεύτερη!». Λαχανιασμένος ο Shay άρχισε να τρέχει αδέξια προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι να φτάσει, ο αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα. Ο παίχτης αυτός ήταν ο μικρότερος στην ομάδα και είχε μια μοναδική ευκαιρία να γίνει ήρωας για πρώτη φορά. Θα μπορούσε να ρίξει την μπάλα στον παίχτη της δεύτερης βάσης, αλλά κατάλαβε τις προθέσεις τoυ συμπαίχτη του και σκόπιμα έριξε την μπάλα ψηλά, πάνω από τον παίχτη της τρίτης βάσης. Ο Shay έτρεξε ξετρελαμένος προς την τρίτη βάση καθώς όλοι οι άλλοι έτρεχαν προς την αρχική βάση.
Όλοι ούρλιαζαν «Shay, Shay, Shay»…Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση και ο αντίπαλος της τρίτης βάσης σταμάτησε να τρέχει για να τον βοηθήσει και να του δείξει τη σωστή κατεύθυνση. Όταν ο Shay έφτασε, οι παίχτες και από τις 2 ομάδες καθώς και όσοι παρακολουθούσαν τον αγώνα άρχισαν να ουρλιάζουν: «Shay, τρέχα στη βάση!». Ο Shay έφτασε στη βάση και τότε όλοι άρχισαν να τον επευφημούν ως τον ήρωα που βοήθησε την ομάδα του να κερδίσει το παιχνίδι.
Ο πατέρας, με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του, είπε ότι εκείνη την ημέρα τα παιδιά έδειξαν αληθινή αγάπη και ανθρωπιά. Ο Shay δεν έζησε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι και πέθανε μέσα στο χειμώνα, δεν ξέχασε όμως ποτέ ότι ήταν ο «ήρωας» που έκανε τον πατέρα του ευτυχισμένο, ούτε τη χαρά που έδωσε στη μητέρα του όταν επέστρεψε στο σπίτι και τον αγκάλιασε δακρυσμένη!
Από τα διηγήματα «ArtScroll Maggid» του ομιλητή και συγγραφέα Rabbi Paysach Krohn
