Όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω οδηγεί τον δυτικό πολιτισμό σε κατάρρευση.
Είναι πια φανερό σε όλους ότι η διεθνής οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Μιας ουσιαστικής, δηλαδή, αξιακής κατάρρευσης του δυτικού πολιτιστικού ρεύματος.
Advertisment
Όμως, μια μεγάλη αλήθεια την οποία δεν έχουμε τολμήσει να διατυπώσουμε σθεναρά είναι η συνεισφορά της κλασικής επιστημονικής σκέψης, της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης του 16ου και 17ου αιώνα στη διαδικασία της σημερινής κοινωνικής και πολιτισμικής κατάρρευσης.
Η μεγάλη αυτή επιστημονική επανάσταση, στην οποία η κοινωνία οφείλει την τεχνολογική ευημερία της, αποτέλεσε συγχρόνως και την αφετηρία της κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης στο μέτρο που στήριξε μονοσήμαντα την ανάπτυξή της σε μια σειρά δογμάτων, τα οποία αναγόρευαν την αισθητή υλική πραγματικότητα ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός των δυτικών κοινωνιών.
Στον βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός επί αιώνες θυσίαζε, αλλά θυσιάζει ακόμα και σήμερα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Advertisment
Η ανιστόρητη αυτή αντιμετώπιση του παγκόσμιου ουμανιστικού αιτήματος μιας παγκόσμιας ειρηνικής κοινωνίας ανθρώπων με βάση αυτά τα επιστημονικά δόγματα περί ύλης παίρνει τη μορφή μιας απλής οικονομικής κοινοπραξίας συμφερόντων.
Σύμφωνα με τη μηχανιστική και αντικοινωνική αυτή αντίληψη, τα ανθρώπινα αγαθά, όπως η φιλία, η ειρηνική συνύπαρξη, η αγάπη κι η αλληλεγγύη δεν είναι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής ανθρώπινης ανέλιξης, η οποία εκφράζει ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτισμικής ανάπτυξης.
Οι σχέσεις των ανθρώπων και των αντίστοιχων κοινωνιών τους στηρίζονται μονοδιάστατα στην έννοια του αμοιβαίου υλικού συμφέροντος και κέρδους και διαρκούν όσο αυτό διαρκεί.
Αυτήν την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού έρχεται να σταματήσει η ίδια η επιστήμη μέσα από τις νέες ανακαλύψεις της και τη νέα Φυσική Φιλοσοφία που απορρέει από αυτήν.
(…)
Ό,τι σας πω από ‘δω και πέρα μπορώ να τ’ αποδείξω σε πίνακα με μαθηματικά και με πειραματική διαδικασία. Δεν έχω τον χρόνο, βέβαια, απλώς θ’ αναφερθώ σε κάποια πράγματα με όσο μπορώ περισσότερη λεπτομέρεια όσο μ’ αφήνει ο χρόνος.
Η πρώτη αλήθεια αναφέρεται στην αποκάλυψη του τι είναι στην ουσία αυτό το οποίο ονομάζουμε “αντικειμενική πραγματικότητα” και σε προέκταση, τι είναι αυτό το οποίο ονομάζουμε “ύλη” κι αποτελεί τον θεό του καταρρέοντος πολιτισμικού ρεύματος.
Η σύγχρονη επιστημονική σκέψη μέσω της πειραματικής διαδικασίας γνωρίζει πλέον ότι η αισθητή υλική πραγματικότητα αποτελεί μια ψευδαίσθηση της ανθρώπινης φυσιολογίας η οποία δημιουργείται μέσα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου με τη βοήθεια των αισθητηρίων οργάνων μας.
Η υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα matrix που μπορούμε να το αποδείξουμε με δέκα διαφορετικές κατευθύνσεις της επιστήμης.
Σύμφωνα με -επειδή εγώ είμαι Φυσικός- σύμφωνα με την ειδική θεωρία της Σχετικότητας, που όλοι παπαγαλίζουμε και κανένας δεν θέλει να μας πει τι λέει στην πραγματικότητα, η υλική συμπαντική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προβολή, το είδωλο, το καθρέφτισμα όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη ευκλείδιο και αθέατο σύμπαν, που έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει, δεν είναι μύθος η τέταρτη διάσταση -η πέμπτη και από πάνω δεν ξέρω τι θα γίνει, αν θ’ αποδειχθεί στη συνέχεια- πάνω σ’ έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και ευκλείδιο χώρο που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας.
Τον χώρο αυτό η ειδική θεωρία της Σχετικότητας ονομάζει Χώρο Μινκόφσκι (Minkowski space ή Minkowski spacetime, από τον μαθηματικό Hermann Minkowski) κι αυτή η μαθηματική πράξη ο κατοπτρισμός, για όσους ξέρουν μαθηματικά, ονομάζεται ισομορφισμός ή απεικόνιση.
(…)
Η γενική θεωρία της σχετικότητας συνέλαβε την ιδέα την οποία εξέφρασε μαθηματικά και αποδείξαμε μέσα από τη γέννηση και την εξέλιξη του σύμπαντος ότι το κύριο συστατικό της κλασικής φυσικής, η αισθητή ύλη, δεν είναι παρά η καμπύλωση του κύριου συστατικού του κόσμου των μαθηματικών, του τρισδιάστατου χώρου προς μία τέταρτη μαθηματική διάσταση (όρα: μελανές οπές).
Όμως, επειδή ο χώρος είναι ένα αισθητό τίποτα, χώρος είναι αυτό το πράγμα εδώ που δεν αντιλαμβανόμαστε, αυτός είναι ο χώρος ο μαθηματικός, η ύλη είναι η καμπύλωση του τίποτα.
Έτσι, όταν ο χώρος των τριών διαστάσεων, αυτών που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, γιατί οι αισθήσεις μας μπορούν να αντιληφθούν μέχρι τρεις διαστάσεις, όταν καμπυλώνεται αυτός ο χώρος προς την τέταρτη διάσταση μεταξύ ενός ελαχίστου κι ενός μεγίστου ορίου (όρα: μελανές οπές), τότε οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται αυτήν την καμπύλωση, αν ξεπεράσει ένα όριο, σαν ύλη.
Ο εγκέφαλός μας, τα αισθητήρια όργανά μας αντιμετωπίζουν αυτήν την αύξηση της καμπυλότητας πέρα ενός ορίου ως πραγματική ύλη.
Με λίγα λόγια η αισθητή ύλη δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα του εγκεφάλου μας. Μια πλαστή εικόνα μιας άλλης μη αισθητής πραγματικότητας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Γιατί η επιστήμη χωρίς να βρίσκει αντίστοιχο στην πραγματική κοινωνία των ανθρώπων είναι κακία. Θα πρέπει να δούμε πώς η επιστήμη εφαρμόζεται και αλλάζει την κοινωνία.
Ο θεός της σημερινής πολιτισμικής συνείδησης, η ύλη, δεν είναι παρά το φάντασμα μιας άλλης πραγματικότητας που βρίσκεται έξω από τις δυνατότητες της ανθρώπινης φυσιολογίας και της προσέγγισης μέσω των αισθήσεων μας και των οργάνων μέτρησης που τις επαυξάνουν.
Άρα η ύλη, άρα και το χρήμα, ως μέτρον αξιολόγησης υλικών πραγμάτων και ανθρώπων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα ως αξιακά γεγονότα σ’ αυτόν τον πολιτισμό που θα χτιστεί, τον πολιτισμό του Homo Universalis.
(…)
Η έννοια της διαίρεσης δεν υπάρχει. Είναι προϊόν του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Τα πάντα μες στο σύμπαν είναι ένα. Μια απέραντη ενιαία και αδιαίρετη ενότητα που μέσα σ’ αυτήν χάνεται η έννοια της εξατομίκευσης της προσωπικής ύπαρξης.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ευτυχεί το μέρος αν πάσχει το όλον. Η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε μια νέα Κοινωνική Φιλοσοφία του Εμείς και του Είμαι καταργώντας τη φιλοσοφία του Εγώ και του Έχω.
Όμως, οι έννοιες της συνολικής συνείδησης του Εμείς και του Είμαι δεν είναι η βάση της δημοκρατίας, της ισότητας και της αδελφότητας που πλαστά επαγγέλλονται οι σημερινές παγκόσμιες κοινωνίες χωρίς να τις πραγματοποιούν μέχρι σήμερα;
Αυτές ακριβώς τις αξίες επαναφέρει στο προσκήνιο η σύγχρονη επιστημονική σκέψη.
(…)
Η σύγχρονη Φυσική διδάσκει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι απομονωμένοι, δεν τους χωρίζει κενό. Τους συνδέει Φως. Ακτινοβολία. Μέσα στο σύμπαν δεν υπάρχουν μαύρες σκοτεινές περιοχές, αλλά περιοχές που δεν έχουμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε το Φως.
(…)
Ο κοινωνικός και ψυχολογικός απομονωτισμός και ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στα πλαίσια των όρων “άτομο” και “πρόσωπο” είναι το προϊόν μιας καταρρέουσας πολιτισμικής δομής.
Η δομή αυτή αγνοεί τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη και δεν κατανοεί ότι εάν νιώθουμε ψυχικά μόνοι είναι γιατί δεν κατανοούμε τη συνέχεια των πάντων μες στο σύμπαν κι ότι η φύση δεν μας γέννησε μόνους, αλλά επιλέξαμε την ψευδαίσθηση της μοναξιάς.
Η μοναξιά είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων, της δικής μας αντίληψης, της δικής μας άγνοιας. Είναι ένα προσωπικό μας πρόβλημα κι όχι ένα πρόβλημα της φύσης.
Oμιλία του Μάνου Δανέζη στην τριημερίδα “Νέες Ματιές στον Κόσμο μας” με τίτλο: “Aναζητώντας τις ρίζες της σύγχρονης θετικής σκέψης”
