Άρθρο του Tim Bauer
Σας έχει συμβεί ποτέ να έχετε μια λίστα με πράγματα που θέλετε να κάνετε και να σας είναι τόσο δύσκολο να τα εφαρμόσετε που να μην ξέρετε καν από πού να αρχίσετε; Όταν είχα φτάσει να ζυγίζω 180 κιλά, ήξερα ότι έπρεπε να αντιδράσω.
Advertisment
Δεν υπήρχε στιγμή που να μην ένιωθα απαίσια. Η άπνοια ύπνου που είχα ήταν τόσο σοβαρή που σταματούσα να αναπνέω σχεδόν κάθε λεπτό. Δεν είχα αυτοπεποίθηση και ζούσα με τον συνεχή φόβο ότι θα μπορούσα να πάθω καρδιακή προσβολή όταν δυσκολευόμουν να αναπνεύσω, κάτι που συνέβαινε συχνά. Ξεκίνησα να λαμβάνω ασπιρίνες καθημερινά – κάθε κτύπος της καρδιάς μου ήταν μια υπενθύμιση της επικείμενης καρδιακής ανακοπής. Φορούσα στηρίγματα στον αστράγαλο, επειδή το σώμα μου δυσκολευόταν να κρατήσει το βάρος μου.
Είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο που δεν πίστευα ότι μπορούσα να ξαναγίνω υγιής.
Αναρωτιόμουν αν μπορούσε ποτέ κάποιος να με αγαπήσει, αν εγώ αγαπούσα τον εαυτό μου, αν οι δικοί μου άνθρωποι ντρέπονταν για εμένα κι αν θα ζούσα για να δω τις 2 κόρες μου να παντρεύονται, να τελειώνουν το σχολείο ή ακόμα και να μεγαλώνουν.
Advertisment
Μια μέρα, ένιωσα ότι η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Συνειδητοποίησα ότι οδηγούσα τον εαυτό μου σε μια αργή αυτοκτονία κάθε μέρα που περνούσα απαθής. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ποτέ δεν είχα καν αντιληφθεί ότι ο εθισμός μου στο φαγητό κατέστρεφε τις σχέσεις μου, συντόμευε τη ζωή μου και με εμπόδιζε να έχω ποιοτικό χρόνο με τις κόρες μου.
Εκείνη την ημέρα, αποφάσισα να βγω έξω και να κάνω μια βόλτα. Ήταν 4 το πρωί. Αφού είχα περπατήσει περίπου 400 μέτρα, επέστρεψα στο σπίτι μου και ανέπνεα με τόση δυσκολία που φαινόταν σαν να είχα πάθει καρδιακή προσβολή. Δεν πέθανα όμως. Και τότε κατάλαβα ότι θα μπορούσα να πάω βόλτα και πάλι την επόμενη ημέρα και ίσως να μην πέθαινα ούτε τότε.
Μια εβδομάδα αργότερα, κάποιος φίλος μου που ασχολείται με την υγιεινή διατροφή με βοήθησε να φτιάξω ένα πρόγραμμα με βάση τις ολοκληρωμένες τροφές. Με συμβούλευε και με βοηθούσε όταν είχα απορίες ή χρειαζόμουν ενθάρρυνση. Και το πιο σημαντικό, μου είπε ότι μέχρι τα Χριστούγεννα θα ζύγιζα 45 κιλά λιγότερο.
Όταν για πρώτη φορά άρχισα να τρώω υγιεινά, το βάρος άρχισε να φεύγει από πάνω μου. Το σώμα μου φαινόταν σαν να «ήθελε» πάντα να είναι σε φόρμα και αγωνιζόμουν όλη μου τη ζωή να νικήσω τον εθισμό μου στο φαγητό. Παρά το γεγονός ότι για ένα διάστημα έμεινα στάσιμος, μέχρι την Ημέρα των Ευχαριστιών κατάφερα τελικά να χάσω 90 κιλά.
Την Ημέρα των Ευχαριστιών έτρεξα τα πρώτα μου 5 χιλιόμετρα. Καθώς η οικογένειά μου πανηγύριζε όταν έφτασα στη γραμμή τερματισμού, ήξερα ότι είχα επιτέλους γίνει ο άνθρωπος που πάντα γνώριζα ότι μπορούσα να είμαι: υγιής, δυνατός κι ευτυχισμένος. Οι άλλοι με αγαπούσαν, αλλά για πρώτη φορά αγάπησα εγώ τον εαυτό του.
Πώς τα κατάφερα; Έχω σκεφτεί πολύ αυτό το ζήτημα, αλλά αν έπρεπε να επισημάνω μερικά πράγματα, θα ήταν τα παρακάτω:
Συνέπεια
Ήμουν απόλυτα συνεπής όσον αφορά τις επισκέψεις μου στο γυμναστήριο. Τα 2 πρώτα χρόνια της προσπάθειάς μου να χάσω βάρος, έκανα γυμναστική κατά μέσο όρο 19 ώρες τον μήνα (περίπου 5 την εβδομάδα).
Ποτέ δεν ένιωσα καταβεβλημένος ή φοβισμένος επειδή έμεινα επικεντρωμένος στον στόχο μου. Μέχρι σήμερα συνεχίζω να λέω στους άλλους: «Δεν έχασα 90 κιλά. Έχασα 1 κιλό 90 φορές».
Αυτή η αντίληψη έκανε τον αγώνα μου πιο εφικτό και διαχειρίσιμο. Δεν έχει σημασία πόσο βάρος πρέπει να χάσετε, πρέπει να επικεντρώνεστε μόνο στο επόμενο κιλό και στη συνέχεια στο μεθεπόμενο. Οποιοσδήποτε μπορεί να το καταφέρει αυτό, αν κάνει ένα βήμα κάθε φορά.
Σαφείς κανόνες
Μέχρι σήμερα δεν έχω καταναλώσει ούτε ένα γλυκό με ζάχαρη από την ημέρα που πήρα την απόφαση να αλλάξω τη ζωή μου. Δεν θεωρώ ότι αυτή η ακραία απόφαση είναι απαραίτητη για όλους, αλλά εγώ ήμουν εθισμένος στα ανθυγιεινά τρόφιμα και ήξερα ότι αν υποχωρούσα, η κατάσταση θα έβγαινε εκτός ελέγχου.
Τα κατάφερα για τον εαυτό μου
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα προσπαθήσει να αλλάξω τη ζωή μου, αλλά ήταν η πρώτη που επέμεινα στην απόφασή μου. Κάθε άλλη φορά που έθετα στόχο να χάσω βάρος και να είμαι υγιής, το κίνητρο ήταν είτε οι κόρες μου ή κάποιος άλλος λόγος. Αυτή τη φορά το έκανα επειδή κατάλαβα ότι άξιζα να είμαι ευτυχισμένος και υγιής και ότι άξιζα να ζήσω.
Σήμερα, απολαμβάνω το γεγονός ότι δεν έχω πλέον περιορισμούς. Αν θέλω να περπατήσω, περπατώ κι αν θέλω να τρέξω, τρέχω. Κάνω περισσότερη γυμναστική αλλά τρώω λιγότερο. Και ποτέ δεν αναγκάζομαι να πω στις κόρες μου ότι δεν μπορώ ν’ ασχοληθώ μαζί τους γιατί είμαι πολύ κουρασμένος.
Το πιο σημαντικό είναι ότι οι κόρες μου μπορούν τώρα πια να κάθονται στην αγκαλιά μου χωρίς να τις εμποδίζει το στομάχι μου. Μπορούν να τυλίξουν τα χέρια τους γύρω μου. Παλιότερα, η κόρη μου μου είχε πει ότι η αλλαγή μου ήταν μια πλήρης μεταμόρφωση, όπως αυτή που συμβαίνει στις πεταλούδες.
Ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο υπερήφανος για την εξυπνάδα της αλλά και για το ότι κατάφερα να της δείξω ότι μπορούμε να μην παραμείνουμε κάμπιες και να μεταμορφωθούμε σε πεταλούδες.
