Γράφει ο Ψυχίατρος Christophe Andre
Μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς φίλους; Ίσως και να μπορεί αλλά δε θα ζήσει καλά. Οι σχέσεις με τους φίλους επηρεάζουν πολύ την αυτοεκτίμησή μας. Την τρέφουν αλλά και την σταθεροποιούν. Πώς κάνουμε φίλους;
Advertisment
Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε προς τα έξω επηρεάζει τους άλλους και την κρίση τους για εμάς. Προσπαθώντας να δώσει απάντηση στο ερώτημα αυτό μια ομάδα κοινωνιολόγων κατέταξε τους ανθρώπους σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το πώς μιλούσαν για τον εαυτό τους.
Εκείνοι που μιλούσαν εξαιρετικά επαινετικά. «Είμαι σπουδαίος και έχω πολλά χαρίσματα»
Εκείνοι που μιλούσαν πολύ υποτιμητικά. «»Δεν αξίζω τίποτα, έχω πολλά ελαττώματα»
Advertisment
Και εκείνοι που μιλούσαν μέτρια. «Έχω ελαττώματα αλλά έχω και χαρίσματα».
Πότε γινόμαστε συμπαθείς;
Γινόμαστε πιο συμπαθείς στους άλλους όταν μιλάμε θετικά στους άλλους για τον εαυτό μας όμως μας εκτιμούν πολύ περισσότερο όταν αναφέρουμε συγχρόνως και τα αδύνατα σημεία μας. Όταν κάποιος παινεύει πολύ τον εαυτό του αγγίζει κάπως το όριο της εξαπάτησης. Όταν πάλι κάποιος αυτουποτιμάται δείχνει να αγνοεί ποιος είναι πραγματικά.
Ο Αμερικανός συγγραφέας Ντέιλ Κάρνεγκι σε ένα αρκετά παλιό βιβλίο του μας συμβουλεύει τι πρέπει να κάνουμε για να έχουμε φίλους. Αναφέρει 3 τρόπους για να γινόμαστε συμπαθείς στους άλλους και για να ανεβάζουμε την αυτοεκτίμησή μας παράλληλα.
Να ακούμε τους άλλους.
Να τους μιλάμε για πράγματα που τους ενδιαφέρουν.
Να κάνουμε τους άλλους να νιώθουν ότι έχουν αξία για εμάς.
Πώς γεννιέται μια αληθινή φιλία;
Ο Γάλλος φιλόσοφος Μονταίν στα περίφημα Δοκίμιά του μιλά για την αληθινή φιλία.
«Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε σε μια δημόσια γιορτή της πόλης νιώσαμε τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο τόσο ζεστά και οικεία που τίποτα δεν μας φαινόταν πιο οικείο από τη σχέση που είχαμε ο ένας προς τον άλλο»
Όσο πιο κοντά νιώθουμε με κάποιον τόσο πιο πολύ νομίζουμε ότι μοιάζουμε και μας φαίνεται εύκολο να γίνουμε αι να παραμείνουμε πάντα φίλοι. Αν μάλιστα αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας τότε γίνεται ακόμα πιο φανερό: Κάποιος που νιώθει όπως εμείς γίνεται ευκολότερα φίλος μας.
Επιλέγουμε για φίλους εκείνους που μας μοιάζουν;
Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν για φίλους τους ανθρώπους που τους μοιάζουν, τουλάχιστον στους τομείς εκείνους που θεωρούν βασικούς για την αυτοεκτίμησή τους. Εξωτερική εμφάνιση, κοινωνική θέση κτλ. Αν η απόσταση σε κάποιον τομέα είναι μεγάλη (κοινωνική τάξη για παράδειγμα) τότε θα πρέπει να έχουν άλλα κοινά σημεία ιδιαίτερα σημαντικά για να μπορέσουν να γίνουν φίλοι.
Το βλέπουμε πολύ καθαρά στους νέους που οργανώνονται σε παρέες ανάλογα με τα κοινά τους ενδιαφέροντα.
Για να αποφύγουν τις κοινωνικές διακρίσεις επιλέγουν φίλους που να έχουν ανάλογες επιδόσεις με τις δικές τους. Το ίδιο συμβαίνει και στις περιθωριακές ομάδες: άτομα που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση κάνουν παρέα μεταξύ τους, νιώθουν θαυμάσια μαζί παρόλο που εξακολουθούν πάντα στο περιθώριο. Η αυτοεκτίμηση λοιπόν μιας κλειστής ομάδας ανθρώπων δεν είναι χαμηλότερη από των άλλων επειδή συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους έξω αλλά με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.
Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα ή στα καλά;
Πότε αναζητούμε τους φίλους μας και για ποιους λόγους;
Ένα άτομο με υψηλή αυτοεκτίμηση θα το κάνει όταν έχει μια επιτυχία για να ακούσει τις επιδοκιμασίες τους. «Κοίτα πώς τα κατάφερα πάλι» μοιάζει να τους λέει. Όταν όμως αυτό γίνεται συνέχεια μοιάζει εκνευριστικό.
Αντίθετα το άτομο με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση δείχνει να αποζητά τους φίλους του περισσότερο την ώρα της αποτυχίας. Χρειάζεται τους φίλους για να ακούν τα παράπονά του. Έτσι, βέβαια κινδυνεύει να θεωρήσει τον εαυτό του θύμα και χαμένο. Αργά ή γρήγορα θα χάσει την υποστήριξή τους γιατί θα βαρεθούν να παίζουν το ρόλο του ψυχοθεραπευτή, χωρίς μάλιστα να τον έχουν ζητήσει. Όταν φέρεστε με αυτούς τους τρόπους κινδυνεύετε να χάσετε τους φίλους σας.
