Γράφει η ψυχολόγος Γεωργία Κανελλοπούλου
Όλοι οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα στην ζωή τους θα βιώσουν την απώλεια. Η απώλεια ως έννοια είναι πολύπλευρη, πολύπλοκη και με διαφορετικές συνέπειες για το κάθε άτομο.
Advertisment
Όλοι μας θα συμβεί να χάσουμε μία δουλειά, το αγαπημένο μας παιχνίδι, να βιώσουμε έναν χωρισμό και μία ερωτική απογοήτευση, να μεταβούμε από την παιδική αθωότητα στην ενήλικη ζωή! Όλα αυτά αποτελούν απώλειες άμεσες ή έμμεσες.
Τι συμβαίνει, όμως, με την απώλεια που επιφέρει ο θάνατος; Πώς γίνεται να αποδεχθείς ότι χάνεις κάποιον που αγαπάς μια για πάντα; Και τι σημαίνει αυτό το ΄΄μια για πάντα΄΄.
Ο Αϊνστάιν είχε πει όταν έχασε τον αγαπημένο του φίλο:΄΄Ο Μπέσο έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο, λίγο πριν από εμένα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Άνθρωποι σαν και εμάς γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον , είναι απλά και μόνο μία πεισματάρικη ψευδαίσθηση.΄΄
Advertisment
Πόσο συμφωνούμε με το παραπάνω; Ο χρόνος που θα ζήσει ο καθένας μας, ο θάνατος και ο αποχωρισμός αγαπημένων προσώπων είναι απλά μία ψευδαίσθηση; Αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με απόλυτη σιγουριά.
Αυτό που είναι όμως σίγουρο είναι ότι η ζωή είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Μπορεί με το να χάνουμε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να πονάμε πολύ και αυτός ο πόνος να μας οδηγεί σε βαθιά μελαγχολία και θλίψη, σίγουρα όμως ο χρόνος( ακόμα και αν ο ίδιος αποτελεί μία κοινωνική κατασκευή), μας βοηθάει να νοηματοδοτήσουμε τον θάνατο και να μετατρέψουμε τον πόνο σε ένα γλυκό μάθημα ζωής που μας κάνει πιο δυνατούς, πιο ώριμους και πιο ισορροπημένους.
Άλλωστε λένε πως κάτι χάνεται μόνο όταν το ξεχάσεις. Όσο θα υπάρχει η γλυκεία ανάμνηση του ανθρώπου που αγαπάμε, τόσο αυτός θα ζει για πάντα μέσα μας!
Θα πει κάποιος αντικρουόμενος όλα τα παραπάνω, ότι όλα αυτά ακούγονται ονειρικά, εύκολα και ότι δεν ισχύουν ποτέ, καθώς όταν χάνουμε κάποιο πρόσωπο από θάνατο, εκείνη την στιγμή δεν έχουμε την δύναμη να τα αναλογιστούμε όλα αυτά. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Την δύναμη και την νοηματοδότηση του θανάτου δεν την αποκτούμε κατευθείαν.
Είναι απολύτως φυσιολογικό και απαραίτητο να περάσουμε από μία διαδικασία πένθους, να κλάψουμε, να πονέσουμε, να αναλογιστούμε για το άτομο που ΄΄έφυγε΄΄. Αρκεί να μην προσκολλήσουμε σ’αυτό το στάδιο. Μόνο, έτσι με τον καιρό και μακροπρόθεσμα θα έρθουν και τα θετικά αποτελέσματα μίας απώλειας.
Άλλοι πάλι αποφεύγουν να κλάψουν και να αντιμετωπίσουν τον πόνο κατάματα, ισχυριζόμενοι ότι αποδέχονται πλήρως τον θάνατο και τον αντιμετωπίζουν ώριμα χωρίς μελοδραματισμούς. Ούτε αυτό είναι όμως φυσιολογικό.Είναι απαραίτητος ο θυμός, το κλάμα, η άρνηση του θανάτου, το ξέσπασμα, η μελαγχολία και ο πόνος. Άλλωστε όπως λέει και ένα γνωμικό:΄΄Όσοι δεν ξέρουν να κλάψουν με την καρδιά τους, δεν ξέρουν ούτε να γελάσουν΄΄. Αν δεν κλάψεις, αν δεν πονέσεις, δεν θα έρθει ποτέ ξανά το πραγματικό γέλιο στην ζωή σου.
Η ζωή δεν έχει αξία χωρίς τον θάνατο. Πολλοί δυσκολεύονται να τον αντιμετωπίσουν. Με την κατάλληλη στήριξη από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, ακόμη και με την βοήθεια κάποιου ειδικού, θα κατανοήσουμε ότι όταν χάνουμε κάποιον δεν μετράμε αυτά που χάθηκαν μαζί του, μετράμε αυτά που έμειναν πίσω!Αυτά που μας άφησε, αυτά που μας πρόσφερε, αυτό που μας έκανε να είμαστε η ύπαρξή του. Γιατί όλοι οι άνθρωποι στην ζωή μας, τοποθετούν το δικό τους λιθαράκι στην δική μας προσωπικότητα, που ακόμα και αν αυτοί φύγουν, αυτό συνεχίζει να παραμένει εκεί και με τα χρόνια να γίνεται όλο πιο δυνατό και σταθερό.
Μην αρνείσαι τον θάνατο! Δέξου τον κατάματα, καλωσόρισέ τον όταν έρθει και αντιμετώπισε τον! Κάντο για τους <<πολύτιμους>> ανθρώπους που χάνεις! Γιατί πολύτιμοι θα συνεχίσουν να είναι για πάντα στην ζωή σου.
Στην ζωή θα έρθουν τραγούδια και θάνατοι. Αυτιά να έχουμε να τα ακούμε, ζωή να τους χαιρόμαστε!
Γεωργία Κανελλοπούλου – Ψυχολόγος (Blog: thepsytrap.blogspot.gr)
