Στον συστήνουν οι γονείς σου κατά το πρώτο διάστημα της ζωής σου, τη ρυθμιστική περίοδο της γνωριμίας σου με τον πλανήτη, ενώ καθώς μεγαλώνεις, μαθαίνεις να ζεις μαζί του. Φοβάσαι το σκοτάδι, το πολύ φως, το ύψος, το κενό, το αεροπλάνο, τα κενά στο αεροπλάνο. Την ταχύτητα, φοβάσαι το άγνωστο, φοβάσαι αυτό που γνωρίζεις πολύ καλά, φοβάσαι.
Γοητευτικέ μου φόβε, περπατάς δίπλα μου. Πολλές φορές προπορεύεσαι και προηγείσαι. Αν θα μπω στο μετρό, αν θα κατέβω στο υπόγειο πάρκινγκ, αν θα καθίσω στον διάδρομο του θεάτρου ή θα φύγω από την παράσταση. Γοητευτικέ μου φόβε, έμαθα να σου μοιάζω, να σε νοιάζομαι. Έγινες η ζωή μου, όρισες τα μικρά και τα μεγάλα: από μια βόλτα με σκάφος μέχρι το ταξίδι με το αεροπλάνο. Βολικέ μου φόβε,είσαι ο λόγος που ζω, είσαι ο δίδυμος αδερφός του εγωισμού.
Advertisment
Εγωισμός ή φόβος; Βρίσκεσαι δίπλα στην πιο όμορφη παραλία του Ιονίου, αλλά δεν θα μπεις στο βαρκάκι για να πας. Δεν θα πάει η παρέα, δεν σε νοιάζει. «Δεν φοβάμαι ακριβώς, φοβάμαι μήπως φοβηθώ». Με την επιλογή σου ορίζεις τις επιλογές των ανθρώπων γύρω σου. Ο φόβος σου γίνεται ιστός που στολίζει τις σχέσεις σας.
Όλα περνούν από το φίλτρο του, είναι η δικαιολογία που όλοι αναγνωρίζουν και που εσύ προτάσσεις πρώτη. Βολικέ φόβε, φοβάμαι μη σε χάσω. Σε αγαπώ τόσο. Εσύ; Θα είσαι μαζί μου για πάντα; Θα μου δικαιολογείς τα λάθη; Θα με κρατήσεις στον αμνιακό σου σάκο;
Έρχονται στιγμές που ο εγωισμός θα κάνει πίσω. Ο φόβος θα κάνει πίσω. Σε μια κρίση που σε ξεπερνά, σε μια απώλεια. Σε οτιδήποτε δεν περιστρέφεται γύρω από σένα. Μια αναγκαστική διαδρομή ως συνεπιβάτης σε ασθενοφόρο στην Ντόχα, μισή μέρα σ’ ένα νοσοκομείο που άνδρες και γυναίκες δεν συναντιούνται. Εσύ έχεις την ευθύνη της γυναίκας που αναζητάς και δεν βρίσκεις. Κοιτάζεις γύρω σου κι ο φόβος δεν υπάρχει. Δεν σε παράτησε, κρύφτηκε για λίγο. Φοβάται πιο πολύ από σένα.
Advertisment
Τέσσερις μήνες κουβαλούσα μια κήλη στον δίσκο ανάμεσα στους σπονδύλους Ο4 και Ο5. Στις πιο όμορφες επαγγελματικές μου στιγμές, σε ταξίδι στο εξωτερικό, σε φιλικές βραδιές. Πόνος πολύς, δεν λέω,αλλά και κύριος λόγος για να ορίζω τη ζωή των άλλων: πού θα κάτσω, πώς θα πάω, πώς θα με ρωτήσουν όλοι. Φόβε, που ξέρεις ότι είσαι ο φόβος του χειρουργείου, έγινες κήλη που κατσικώθηκες στο νεύρο μου και μου απαγορεύεις το περπάτημα. Σε προτιμώ, προτιμώ να σ’ έχω, αποτελείς μια δικαιολογία. Είσαι η δικαιολογία μου για ό,τι δεν κάνω.
Αγαπημένε φόβε, να σε συστήσω με έναν επιστήμονα. Που χωρίς δεύτερη κουβέντα θα σε διώξει: το χειρουργείο θα γίνει, είναι απλό, θα διαρκέσει 4,5 ώρες. Η κήλη που θα αφαιρούσε, είχε ήδη σπάσει και κομμάτια της θα καθίσουν σε άλλα νεύρα. Το χειρουργείο ολοκληρώθηκε, κολλήθηκες, ξύπνησες, όλα πήγαν καλά. Η ενηλικίωση έρχεται όταν το επιλέξεις. Όταν αισθανθείς ότι ο φόβος δεν σε κάνει ξεχωριστό, σε διατηρεί παιδί. Ένα ναρκισσιστικό, ανώριμο και κακομαθημένο παιδί.
Φόβε, να σου συστήσω τον βράχο. Με λέει ήρωα αλλά δεν ξέρει ότι είναι η δική μου ηρωίδα. Πάντα.
