Της διατροφολόγου Ορσαλίας Ψαρίδη
Ο κύκλος του κάθε χρόνου για τον πλανήτη μας, το θαύμα της διαδοχικής εναλλαγής των τεσσάρων εποχών, ορίζεται από τέσσερις ημερομηνίες:
Advertisment
-Την Εαρινή Ισημερία 21/3 έναρξη της Άνοιξης (ίσες ημέρα-νύχτα)
-Το Θερινό Ηλιοστάσιο 21/6 έναρξη του Θέρους (η μεγαλύτερη ημέρα)
-Την Φθινοπωρινή Ισημερία 21/9 έναρξη του Φθινοπώρου (ίσες ημέρα-νύχτα)
Advertisment
-Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο 21/12 έναρξη του Χειμώνα (η μικρότερη ημέρα)
(Αυτά ισχύουν για το βόρειο ημισφαίριο,για το νότιο ημισφαίριο ισχύουν τα ακριβώς αντίθετα δηλ.Εαρινή Ισημερία 21/9 κ.λ.π. ενώ στην τροπική ζώνη και στις πολικές ζώνες υπάρχει ελάχιστη η καμία εποχική διαφοροποίηση )
Αστρονομικά και με δεδομένο ότι η γη είναι σφαιρική και γυρίζει γύρω από τον ήλιο, η επιστημονική γλώσσα για την αλλαγή και τη σταθερή διαδοχή των εποχών λέει: Ο άξονας της γης ως προς την κίνησή της γύρω από τον ήλιο, δεν είναι κάθετος. Έτσι, η ηλιακή ακτινοβολία διαφέρει περιοδικά σε κάθε τόπο, με κομβικές στιγμές αυξομείωσης του φωτός και του σκότους, της ημέρας και της νύχτας, τις τέσσερις πιο πάνω ημερομηνίες.
Οι μεταβολές αυτές στη σχέση φωτός και σκότους, δεν είχαν περάσει απαρατήρητες από τους αρχαίους λαούς. Οι μακρινοί μας πρόγονοι, σε στενή ακόμα σύνδεση με τη Φύση, αντιλήφθηκαν, παρατήρησαν και στήριξαν την επιβίωση τους, στις σταθερές αυτές εναλλαγές. Η σπορά και η συγκομιδή των ζωογόνων σπόρων, το κυνήγι ή το ψάρεμα, η προετοιμασία για τους κρύους και σκοτεινούς μήνες, είχαν ως προϋπόθεση την αντίληψη και την κατανόηση της επίδρασης των διαφορών, ανά εποχή.
Αρχαία μνημεία, ευθυγραμμισμένα με την ανατολή του ήλιου τις συγκεκριμένες αυτές ημέρες, που λειτουργούσαν ως ηλιακά ημερολόγια, κοσμικά παρατηρητήρια η και για άλλες χρήσεις που μόνον να εικάσουμε μπορούμε, μας εντυπωσιάζουν με την εκπληκτική αρχιτεκτονική-μαθηματική τους ακρίβεια.
Κατά την εαρινή ισημερία, αχτίδες του ήλιου διχοτομούν και φωτίζουν τον κεντρικό άξονα μεγαλιθικών μνημείων ( Grianán Ailigh Ιρλανδία, Mnajdra Μάλτα). Εμφανίζουν τον μυθικό Θεό-ερπετό Kukulkan (Quetzalcoatl στη γλώσσα nahuatl), που με τη διπλή του φύση συνδέει τον ουρανό και τη γη, Θεός δημιουργός των κοσμικών νόμων, να γλιστράει στις σκάλες της πυραμίδας Chichen Itza των Μάγια.
Η Σφίγγα στην Γκίζα της Αιγύπτου είναι κατασκευασμένη και προσανατολισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να ευθυγραμμίζεται και να υποδέχεται τον πρώτο ήλιο της εαρινής ισημερίας.
Ο Ναός Angkor Wat στην Καμπότζη, αριστούργημα ασιατικής θρησκευτικής αρχιτεκτονικής και γλυπτικής, αφιερωμένος στον Θεό Βισνού που τηρεί το «ντάρµα», την τάξη του κόσµου, την ίδια μέρα λούζεται από το φως του ήλιου, ο οποίος ανατέλλει από την κορυφή του ψηλότερου πυργίσκου του.
Λες και εμπεριέχουν την συλλογική συνειδητή ή μη, Γνώση του Νόμου. Του Νόμου που αναφέρουν ο Αριστοτέλης και ο Στράβωνας, που καθόριζε την θέση και την ίδρυση των ιερών. Οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Χετταίοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Ίνκας, οι Κινέζοι κ.α. ήταν λαοί που ο πολιτισμός τους, τους επέτρεπε να κατανοήσουν την σημαντικότητα της περιόδου της Εαρινής Ισημερίας, να την γιορτάζουν και οι περισσότεροι να την ορίζουν ως Πρώτη ημέρα του Νέου Χρόνου (Πρωτοχρονιά).
Η Εαρινή ισημερία σηματοδοτεί την έναρξη μιας εποχής, που η ημέρα όλο και μεγαλώνει, όλο και ζεσταίνει. Ο Ήλιος, με το φως του και την θέρμη του, ξυπνάει όλη τη ζωή στη Φύση. Οι σπόροι που είχαν κουρνιάσει τον χειμώνα κυοφορώντας, τώρα γεννούν νέα ζωή. Ευχάριστη ζέστη, βλάστηση, ανάπτυξη, άνθιση, χρώματα, μυρωδιές, κελαϊδίσματα και κελαρύσματα συνθέτουν ένα σκηνικό χαράς και αρμονίας, φωτός και χρωμάτων.
Όλα είναι μέρος ενός ζωντανού οργανισμού που πάλλεται και σφύζει από ζωή – διέπεται από Φυσικούς Νόμους που αφορούν όλα τα μέλη του εξίσου.
Ο άνθρωπος ως μέλος, του ζωντανού αυτού οργανισμού, λειτουργεί αντίστοιχα. Τις κρύες και σκοτεινές, συχνά υγρές και κάποτε παγωμένες μικρές μέρες και ατελείωτες νύχτες του χειμώνα, είχε περιορίσει τις δραστηριότητές του, στις αναγκαίες προς την επιβίωση. Οι αλλαγές στην Φύση την Άνοιξη, επιδρούν πάνω του βιοχημικά και κατά συνέπεια ψυχο-συναισθηματικά με αποτέλεσμα να είναι πιο ευδιάθετος, χαρούμενος, φωτεινός και ζωντανός σε σχέση με τον χειμώνα. Δραστηριοποιείται και αξιοποιεί το φως και την θέρμη του Ήλιου για να δημιουργήσει.
Και το γιορτάζει με επισημότητα. Γιορτάζει την επιβίωσή του. Οι γιορτές ήταν αφιερωμένες εξίσου σε ανδρικές ηλιακές θεότητες (Ήλιος, Μίθρας, Άδωνις, Όντιν, Διόνυσος κ.α.) και σε γυναικείες γήινες γονιμικές θεότητες (Ιστάρ, Αστάρτη, Ισις, Ανάτ, Οστάρα, Κυβέλη, Περσεφόνη κ.α.). Θεϊκά ζευγάρια πολλές φορές, που ο ένας από τους δύο πεθαίνει η κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο για να αναστηθεί ή να επανέλθει στον Μέσο Κόσμο αυτόν του φωτός και της ζωής, συμβόλιζαν τον άχρονο κοσμικό ενθαρρυντικό μύθο της αιώνιας επιστροφής, του θανάτου και της ανάστασης, στη Φύση και στον άνθρωπο.*
Είναι η τελευταία φορά , μέχρι τον επόμενο χειμώνα που ιέρειες, γυναίκες, μητέρες, η Δήμητρα, θα ψάλλουν τον ύμνο της Περσεφόνης, της Κόρης, που την προσκαλούν, την ικετεύουν να ξαναγυρίσει στη Γη, να ξαναδώσει καρπούς και ζωή.
ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ
«Περσεφόνη, θυγατέρα του μεγάλου Διός, έλα, μακαρία,
μονογενής θεά, δέξου τις προσφερόμενες θυσίες,
πολυτίμητη σύζυγε του Πλούτωνος, σεβαστή, ζωοδότρα,
που κατέχεις τις πύλες του Άδη στα βάθη της γης,
Πραξιδίκη, ωραιοπλόκαμη, αγνέ βλαστέ της Δηούς,
γεννήτρια των Ευμενίδων, βασίλισσα των υπογήινων,
κόρη που ο Ζευς τη γέννησε με απόρρητους γόνους,
ω μητέρα του βροντόηχου πολύμορφου Ευβουλέως,
συμπαίκτρια των Ωρών, φωτοφόρα, λαμπρόμορφη,
σεμνή, παντοκράτειρα, κόρη που βρίθεις με καρπούς,
λαμπρόφεγγη, κερασφόρα, συ μόνη στους θνητούς ποθητή,
εαρινή, που χαίρεσαι με τις λιβαδίσιες πνοές,
που φανερώνεις το ιερό σώμα με βλαστάρια χλωρόκαρπα,
που αρπαγμένη νυμφεύθηκες σε γάμους φθινοπωρινούς,
συ μόνη ζωή και θάνατος στους πολύμοχθους θνητούς,
ω Περσεφόνη. Γιατί πάντοτε τρέφεις και φονεύεις τα πάντα.
Εισάκουσε, θεά μακάρια, και καρπούς απ’ τη γη ξαναστείλε
σε ειρήνη και απλόχερη υγεία που θάλλεις
και σε βίο ευτυχή που φέρνει το ανέφελο γήρας
στον δικό σου τον τόπο, ω βασίλισσα, και στον πανίσχυρο Πλούτωνα».
Αυτή είναι η ημέρα όπου η πανέμορφη Περσεφόνη, επιστρέφει επιτέλους στη Γη και στην Μητέρα, φέρνοντας μαζί της το δώρο που της έδωσε ο χθόνιος Πλούτωνας, το ρόδι. Το ρόδι της αφθονίας, της γονιμότητας, της θεραπείας. Το ρόδι που την συνδέει με τον Κάτω κόσμο.
Η άνοδος της Κόρης στη Γη, φέρνει το φως, τη χαρά και την γονιμότητα. Άλλωστε και ο Πλούτωνας γι ‘αυτό την άρπαξε. «Μια γυναίκα όμορφη θα φώτιζε λίγο τη ζωή μου εκεί κάτω, στο πιο δύσκολο, σκοτεινό και μοναχικό βασίλειο που έχω» είπε στον αδελφό του Δία, όταν τη είδε να παίζει με τις Νύμφες, στα λιβάδια της άκρης του κόσμου.
Ο μύθος συμβολίζει, τον συνεχή κύκλο της Ζωής από την άνθιση, τη βλάστηση και τη καρποφορία, στην απουσία από τη ζωή, στο μαρασμό, τον θάνατο και το πένθος. Τα αρώματα, τα χρώματα και οι καρποί, μπορούν να συμβολίσουν την ανθρώπινη ψυχή που βλασταίνει και ανθίζει μετά την “χειμερία νάρκη” και τα γεννήματα της εσωτερικής εργασίας, τροφή για το πνεύμα, το οποίο προορίζεται σε θεία πνευματική ανάταση και ανάσταση.
Άλλωστε, τώρα γιορτάζονταν τα Μικρά Ελευσίνια προς τιμήν της Περσεφόνης και της Δήμητρας. Ήταν μέρος της προετοιμασίας για τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια όπου μετά από καθαρμούς, θυσίες και όρκους εχεμύθειας, οι μύστες δεχόντουσαν την πρώτη διδασκαλία, βάσει της οποίας θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και να αντιληφθούν τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια.
Ο μύθος της Κόρης περιγράφει τον αέναο κύκλο της Ζωής στο κάθε τι. Την άνοδο και την κάθοδο, τη μέρα και τη νύχτα, τη κίνηση και την ακινησία. Συμβολίζει όλες τις αλληλοσυμπληρούμενες αντίθετες ενέργειες που συνθέτουν τη Ζωή. Το δίπολο της εσωτερικής και εξωτερικής αρμονίας.
Η αλληγορία υπενθυμίζει τη συνεχή μετάβαση της ψυχής από τη νύχτα στη μέρα, από τη μέρα στη νύχτα. Την κάθοδο της ψυχής στο σκοτάδι, τον εσωτερικό θάνατο και την άνοδο της ψυχής στο φως, στη Μητέρα. Συμβολίζει το ταξίδι της εξέλιξης της ψυχής, ανάμεσα στον υλικό και πνευματικό κόσμο, όλες τις μεταβολές και τις αλλαγές που σηματοδοτούν τη Ζωή μας.
Οι πανανθρώπινες θεότητες, οι μύθοι και οι αρχαίοι εορτασμοί της Εαρινής Ισημερίας, είχαν μία κοινή γλώσσα να εκφράσουν, τον εγγεγραμμένο στο συλλογικό ασυνείδητο Φυσικό Νόμο της Ζωής, που ορίζει ότι η Ζωή, νομοτελειακά, συνεχίζεται.
*Η Χριστιανική θρησκεία ενσωμάτωσε τις αρχαίες τελετές και παραδόσεις σε μεγάλο βαθμό, με αποκορύφωμα την Ορθόδοξη Ανάσταση, που έχει καθορισθεί να γιορτάζεται σε σχέση με την εαρινή ισημερία (την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας).
ΟΡΣΑΛΙΑ ΨΑΡΙΔΗ – ΔΙΑΤΡΟΦΟΛΟΓΟΣ TCM
- Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος 2016 - 4 Ιουνίου 2016
- Ανάσταση! Της Ορσαλίας Ψαρίδη - 27 Απριλίου 2016
- Προσευχή για την Παγκόσμια Ημέρα της Γης (22 Απριλίου) - 21 Απριλίου 2016
