Η Hannah Brencher δίνει μια σύντομη ομιλία στο TED μιλώντας για ένα θέμα που στις μέρες μας μπορεί να θεωρηθεί, όπως λέει η ίδια, μια μορφή τέχνης, τη συγγραφή γραμμάτων.
Στην εποχή της τεχνολογίας και των κοινωνικών δικτύων, το να γράψει κανείς ένα γράμμα σε κάποιον κοντινό του άνθρωπο, ή και ξένο, θεωρείται περιττό και αναχρονιστικό. Παρόλα αυτά, η δύναμη των λέξεων δεν μπορεί να αποτυπωθεί καλύτερα απ’ό,τι σε ένα κομμάτι χαρτί.
Advertisment
Η ίδια άρχισε να γράφει γράμματα αγάπης με παραλήπτες…αγνώστους, βλέποντας το ως διαφυγή όταν η κατάθλιψη της χτύπησε την πόρτα την περίοδο μετά το κολλέγιο. Με τον καιρό βρήκε συμπαραστάτες και το όλο ζήτημα μετατράπηκε σε μια γενικευμένη πρωτοβουλία, από ανθρώπους που είχαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν με αυτόν τον τρόπο.
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία παρακάτω
Advertisment
Ήμουν ένα από τα λίγα παιδιά στο πανεπιστήμιο που είχαν λόγο να πάνε στις ταχυδρομικές τους θυρίδες στο τέλος της μέρας, και αυτό συνέβαινε κυρίως γιατί η μητέρα μου δεν είχε ποτέ πίστη στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, στο Φέισμπουκ ή στα κινητά τηλέφωνα και τα μηνύματά τους. Και ενώ άλλα παιδιά έστελναν μηνύματα χρησιμοποιώντας τα Μπλάκμπερι τους, εγώ περίμενα κυριολεκτικά δίπλα στην ταχυδρομική θυρίδα για να πάρω ένα γράμμα από το σπίτι για να δω πως πήγε το σαββατοκύριακο, που ήταν λίγο εκνευριστίκο όταν η Γιαγιά ήταν στο νοσοκομείο, αλλά εγώ έψαχνα ένα ορνιθοσκάλισμα, λίγη πρόχειρη καλλιγραφία από την μητέρα μου.
0:40
Και όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη μετά το κολλέγιο και με έπιασε κορόιδο η κατάθλιψη, έκανα το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο κεφάλι τότε. Έγραφα γράμματα σαν εκείνα που μου έγραφε η μητέρα μου για αγνώστους, και τα σκόρπιζα σε όλη την έκταση της πόλης, δεκάδες και δεκάδες. Τα άφηνα παντού, σε καφετέριες και βιβλιοθήκες, στον Ο.Η.Ε, παντού. Μπλόγκαρα γι’αυτά τα γράμματα και τις ημέρες που ήταν απαραίτητα, και έθεσα μιά τρελή υπόσχεση στο διαδίκτυο: ότι αν μου ζητούσες ένα χειρόγραφο γράμμα, θα σου έγραφα ένα, χωρίς ερωτήσεις. Την ίδια μέρα, τα εισερχόμενά μου μεταμορφώθηκαν σε ένα λιμάνι πληγωμένων καρδιών — μια ανύπαντρη μητέρα στο Σακραμέντο, μια εκφοβισμένη κοπέλα στο επαρχιακό Κάνσας, όλοι ζητώντας από εμένα, μια 22-χρονη κοπέλα που μετά βίας ήξερε να παραγγείλει καφέ για τον εαυτό της, να τους γράψει ένα γράμμα αγάπης και να τους δώσει ένα λόγο να περιμένουν πλάι στο γραμματοκιβώτιό τους.
1:32
Λοιπόν, σήμερα συντηρώ μια παγκόσμια οργάνωση που συντηρείται από εκείνα τα ταξίδια στο γραμματοκιβώτιο, που συντηρείται από την αξιοποίηση των κοινωνικών δικτύων όπως δεν τα έχουμε αξιοποιήσει ποτέ για να γράφουμε και να στέλνουμε γράμματα σε αγνώστους όταν το χρειάζονται περισσότερο, αλλά που περισσότερο απ’όλα συντηρείται από κιβώτια αλληλογραφίας σαν κι αυτό, το πιστό μου κιβώτιο γεμάτο από γραφόμενα συνηθισμένων ανθρώπων, ξένων που αλληλογραφούν με άλλους ξένους όχι γιατί θα συναντηθούν και θα γελάσουν ποτέ μαζί, πίνοντας καφέ, αλλά επειδή έχουν βρει ο ένας τον άλλο μέσω αλληλογραφίας.
2:03
Αλλά, ξέρετε, αυτό που πάντα με εκπλήσσει με αυτά τα γράμματα είναι πως τα περισσότερα έχουν γραφτεί από άτομα που δεν έχουν αισθανθεί ποτέ αγαπημένοι μέσα σε μια κόλλα χαρτί. Δεν θα μπορούσαν να σου πουν για το μελάνι των δικών τους γραμμάτων αγάπης. Είναι αυτοί απο τη γενιά μου, όσοι από εμάς έχουν μεγαλώσει σε έναν κόσμο όπου όλα γίνονται χωρίς χαρτί, και όπου μερικές απ’τις καλύτερές μας συνομιλίες έχουν συμβεί πάνω σε μια οθόνη. Έχουμε μάθει να καταγράφουμε τον πόνο μας στο Φέισμπουκ, και ομιλούμε λακωνικά σε 140 χαρακτήρες ή λιγότερο.
2:34
Αλλά τι κι αν δεν είναι σημαντική η αποδοτικότητα αυτη την φορά; Ήμουν στο μετρό χθες μ’αυτό το γραμματοκιβώτιο, που σας λέω, είναι μια αφετηρία συνομιλιών. Κι αν χρειαστείτε μια κάποια στιγμή, απλώς πάρτε ένα απ’ αυτά μαζί σας. (Γέλια) Και ένας άντρας με κοιτούσε επίμονα και με ρώτησε, “Γιατί δεν χρησιμοποιείς το διαδίκτυο;” Έτσι σκέφτηκα, “Λοιπόν, κύριε, δεν είμαι στρατηγός, ούτε ειδικός. Είμαι απλώς αφηγητής παραμυθιών.” Και έτσι θα μπορούσα να σου πω για μια γυναίκα της οποίας ο σύζυγος μόλις γύρισε σπίτι απο το Αφγανιστάν, και αυτή δυσκολεύεται να ξεκινήσει μια συζήτηση, και έτσι κρύβει ερωτικά γράμματα σ’ ολόκληρο το σπίτι για να πει, “Γύρνα σε μένα. Βρες με όταν θα είσαι έτοιμος”. Ή ένα κορίτσι που αποφασίζει να αφήσει γράμματα αγάπης στην πανεπιστημιούπολή της στο Ντουμπιούκ στην Αϊόβα, για να ανακαλύψει ότι οι προσπάθειές της πολλαπλασιάστηκαν όταν βγαίνει την επόμενη μέρα έξω και βρίσκει γράμματα αγάπης να κρέμονται από δέντρα, σε θάμνους και σε παγκάκια. Ή ο άντρας που αποφασίζει οτι θα αφήσει αυτόν τον κόσμο, που χρησιμοποιεί το Φέισμπουκ για να πεί αντίο σε φίλους και οικογένεια. Απόψε κοιμάται ασφαλής με μια στοίβα γραμμάτων όπως αυτό κάτω από το μαξιλάρι του, γραμμένα άπο ξένους που ήταν εκεί γι’αυτόν τότε.
3:44
Τέτοιου είδους ιστορίες με έχουν πείσει ότι η γραφή γραμμάτων δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να το παίξει αφ’ υψηλού και να μιλήσει για αποδοτικότητα, επειδή τώρα αυτή είναι μια μορφή τέχνης, όλα τα μέρη της, η χειρογραφία, η αποστολή γραμμάτων οι μουντζούρες στα περιθώρια. Το γεγονός και μόνο ότι κάποιος θα κάθιζε, θα έβγαζε ένα κομμάτι χαρτί και θα σκεφτόταν κάποιον καθ’όλη την έκταση της επιστολής, με μια πρόθεση που είναι τόσο πιο δύσκολο να βρεθεί όταν ο φυλλομετρητής είναι ανοιχτός και το iPhone κάνει ήχους και έχουμε 6 εισερχόμενες συνομιλίες ταυτόχρονα, είναι τύπος τέχνης που δεν πέφτει στα πόδια του Γολιάθ του “γίνε γρηγορότερος” ανεξάρτητα από το πόσων κοινωνικών δικτύων γίνουμε μέλος. Ακόμη κρατάμε γερά αυτά τα γράμματα κοντά στο στήθος, τις λέξεις αυτές που έχουν το πιο βαθύ νόημα, όταν μεταμορφώνουμε τις σελίδες σε καμβά για να πούμε τα πράγματα που είχαμε ανάγκη να πούμε, τις λέξεις που είχαμε ανάγκη να γράψουμε, σε αδέλφια και ακόμη και σε αγνώστους, για πάρα πολύ καιρό. Σας ευχαριστώ.
