Του Κουτσούκου Κωνσταντίνου από Βερολίνο – Γερμανία
Tο μεγάλο βήμα από το σύνολο στο άτομο, από τον όχλο, το κοπάδι, στην ατομικότητα είναι το μεγαλύτερο βήμα που μπορεί να κάνει ο καθένας μας. Είναι το βήμα που έχει κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει ενωθεί με τη ψυχή του, με τη φύση. Ο άνθρωπος που έχει την τάση να δημιουργεί ομάδες, με κάθε ενδιαφέρον που αποκτά, το χρησιμοποιεί για να ομαδοποιηθεί. Είτε αυτό είναι κάποιο σπορ, η πολιτική, κάποιο χόμπυ ή ό,τι. Δεν έχει να κάνει με το ποια είναι η ασχολία. Η τάση της ομαδοποίησης είναι πανάρχαια. Το να μείνεις απαθής στις ομάδες , να είσαι μέσα σε όλα, ν’ασχολείσαι με αυτό που σε ζωντανεύει αλλά να μην ομαδοποιείσαι προσφέρει μια ελευθερία πρωτόγνωρη.
Advertisment
Η ελευθερία τρομάζει στην αρχή. Είναι σαν το κουτάβι που το λύνεις πρώτη φορά. Μυρίζει, αφουγκράζεται, τριγυρνά ολόγυρα σου, απορεί προς τα πού να τρέξει, ενώ όλες οι κατευθύνσεις είναι ανοιχτές. Συνηθισμένος και μαθημένος στον περιορισμό έτσι κάπως αισθάνεται κι ο άνθρωπος που μετά από βαθιά επιθυμία κι εσωτερική εργασία βρίσκεται επιτέλους ξανά ελεύθερος. Ανησυχεί, αναρωτιέται, παλινδρομεί ανάμεσα στην ασφάλεια της στασιμότητας και το δυναμικό βάδισμα προς το άγνωστο.
Για να βρεθεί ένας άνθρωπος ελεύθερος, από μια σχέση, μια εργασία που δεν τον καλύπτει σε όλα τα επίπεδα ή από κάποιες συνήθειες που τον κρατούν χαμηλά σε επίπεδο ενέργειας και υγείας χρειάζεται να πληρώσει το τίμημα της “ασφάλειας”, της “αποδοχής” ή της σταθερότητας που του προσέφερε η εκάστοτε κατάσταση.
Τι να κάνουμε όμως που μερικές φορές είναι προτιμότερο να ξεβολευτούμε απ’το να βυθιζόμαστε σε μια ακατάλληλη για εμάς κατάσταση; Προσωπικά, προτιμώ να μείνω κάποιες στιγμές μόνος παρά να προσποιηθώ για κάτι που δεν είμαι ή δε μου ταιριάζει. Δεν λέω πως είναι εύκολο, ούτε ότι δεν το έχω κάνει ποτέ, λέω απλά τι προτιμώ κι εκτιμώ στον άνθρωπο: Την σπάνια αυτή, σχεδόν απόκοσμη δύναμη που σε γεμίζει και σε κρατά… αξιοπρεπή!
Advertisment
