Το όνομά μου είναι εφήμερος

Της Ρίνας Σερέτη Γεια χαρά σε όλους! Το όνομά μου είναι εφήμερος. Τα λουλούδια μου για να ανθίσουν χρειάζονται περίπου 15-17 ημέρες. Βγάζω λουλούδια

Γεια χαρά σε όλους! Το όνομά μου είναι εφήμερος. Τα λουλούδια μου για να ανθίσουν χρειάζονται περίπου 15-17 ημέρες. Βγάζω λουλούδια τα οποία ζουν μονάχα 24 ώρες και ανθίζουν βράδυ! Γιαυτό κι αυτή η ονομασία μου από τους ανθρώπους….

Advertisment

Άραγε ό,τι έχει διάρκεια ζωής μια ημέρα για τον ανθρώπινο νου είναι και εφήμερο; Και έπειτα δεν πεθαίνω εγώ, τα λουλούδια μου πεθαίνουν. Όμως πάλι, θάνατος δεν είναι! Είναι ένας κύκλος ζωής, δώρο από τη μητέρα φύση. Δώρο είναι, όχι θάνατος! Είμαι ένας κάκτος που προετοιμάζει τη στιγμή που θα ανθίσει ημέρες! Ξεκινώ σαν ένα χνουδωτό μικρούτσικο μπαλάκι σιγά σιγά, μεγαλώνω, μακραίνω ώσπου μια νύχτα ανθίζω! Κάθε μου λουλούδι είναι μια ιεροτελεστία σαν αρχαίο ελληνικό μυστήριο! Όταν ανθίζω οι άνθρωποι ενθουσιάζονται, χαμογελούν. Τα ζευγάρια φιλιούνται, οι γιαγούλες αναστενάζουν με ένα κρυμμένο χαμόγελο. Οι παππούδες όταν τους φωνάζουν να δουν το λουλούδι μου φωνάζουν στην κυρά τους…

-Ωωω άσε με ήσυχο! Όταν η κυρά βγαίνει έξω έρχονται κρυφά και με καμαρώνουν. Όσοι είναι μόνοι απλά με κοιτούν σιωπηλοί και ένα δάκρυ κυλά από τα μάτια τους. Τα παιδιά είναι τα αγαπημένα μου. Γελούν δυνατά, φωνάζουν σε όλο τον κόσμο πως άνθισα πάλι, κρέμονται από τα μπαλκόνια, χοροπηδούν στις σκάλες, με αγγίζουν! Κάποιες στιγμές καταλάθος σπάνε το λουλούδι! Κανείς όμως δεν στεναχωριέται, έτσι κι αλλιώς μια μέρα ζει τι πειράζει; Το βάζουν στο νερό και το καμαρώνουν λίγες ώρες ακόμη!

Κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως ζω ξανά και ξανά την ίδια στιγμή, την ίδια χαρά. Πως όλο αυτό είναι βαρετό! Δεν είναι όμως έτσι! Οι χνουδωτές μπαλίτσες μου είναι σε διάφορα σημεία στο σώμα μου. Οι ακτίνες του ήλιου δεν είναι ποτέ ίδιες, οι εποχές διαφορετικές, το ίδιο και οι αποστάσεις του ήλιου από το σώμα μου. Τίποτα δεν είναι ίδιο, μοιάζει ίδιο…

Advertisment

Οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να παρατηρούν. Βλέπουν πως οι εικόνες της καθημερινότητάς τους είναι όμοιες, τις χρίζουν ίδιες και προσπερνούν. Οι άνθρωποι έχουν δυο χέρια, δυο πόδια, μια μύτη. Οι γάτες μια ουρά, τέσσερα πόδια, γούνα. Οι νερατζιές πορτοκαλί νεράτζια, κορμό, πράσινα φύλλα. Ο προϊστάμενος στη δουλειά σκυμμένο κεφάλι, επικίνδυνο βλέμμα. Κτλ κτλ. Τα ίδια και τα ίδια σιγοψιθυρίζεις…Άραγε μήπως κι εσένα το πραγματικό σου όνομα είναι εφήμερος…

Βυθιζόμαστε σε αυτό το κτλ αδιάκοπα. Δεν στεκόμαστε έστω λίγα δευτερόλεπτα να παρατηρήσουμε όλα αυτά τα “ίδια” γύρω μας! Όχι δεν είναι ίδια, απλά μοιάζουν, όλα έχουν κάτι διαφορετικό να σου δώσουν κάθε φορά!

Μια ελιά που βγήκε τώρα στο πρόσωπο, μια ρυτίδα στο μέτωπο που ολοένα βαθαίνει. Μια χαρακιά στον κορμό του δέντρου, η γάτα να παίζει ανέμελη, να κοιμάται, να τεντώνεται, ο αναστεναγμός του προϊστάμενου, ένα κρυμμένο του χαμόγελο κ άλλα τόσα πολλά! Σίγουρα οι αλλαγές στους γύρω μας, στη φύση, στον πλανήτη είναι πολύ αργές! Ή μήπως φταίει ο τρόπος που επιλέγεις να βλέπεις τις εικόνες που περιβάλλουν τη ζωή σου και πόσο μάλλον να τις ζεις; Θες να τα κάνεις όλα τόσο γρήγορα, θες να προλάβεις, να προλάβεις να γεμίσεις τη ζωή σου σαν ένα παραγεμισμένο σακί πατάτες! Προσθέτεις ξανά και ξανά τόσα μέσα της, τι περιμένεις θα ξεχυλίσει!

Πας ενάντια στους χρόνους της φύσης στην οποία ανήκεις κι εσύ! Η σοφία για να αποκτηθεί θέλει αργά και σταθερά βήματα! Εσύ πού νομίζεις πως θα φτάσεις τρέχοντας; Πιστεύω θα την προσπεράσεις με αυτούς τους ρυθμούς σου, δεν θα τη δεις καν. Το χειρότερο είναι πως θα σταθείς σε μια γωνία λαχανιασμένος γκρινιάζοντας πως όλα είναι ψέμα, δεν υπάρχει τίποτα για μένα όσο και να προσπαθώ!

Το όνομά μου είναι εφήμερος. Ήρθα στη ζωή για να φροντίζω και να μεγαλώνω λουλούδια που ζουν μόνο 24 ώρες. Εκτιμώ κάθε δευτερόλεπτο που ομορφαίνει το λουλούδι μου το μονότονο πράσινο σώμα μου. Το σώμα μου το αγαπώ κι ας το αποκαλώ μονότονο. Είναι αυτό που προετοιμάζει μια άνοιξη επάνω μου χωρίς Μάρτη, Απρίλη ή Μάη! Είναι η άνοιξη που μου έχουν χαρίσει οι ουρανοί για να μην ξεχνώ το μεγαλείο τους! Ζω και χαίρομαι κάθε στιγμή επειδή κάθε λεπτό με οδηγεί κοντά στην ανθοφορία του λουλουδιού μου! Οι άνθρωποι και αυτοί κάθε μέρα με περιεργάζονται. Ζουν τη ζωή μου για λίγα λεπτά καθώς ακίνητοι με κοιτούν. Ζούμε μέρα τη μέρα μαζί!

Εκείνοι πάνε έρχονται, γελούν ερωτεύονται, μένουν μόνοι αλλά πάντα μου δίνουν λίγο χρόνο από την ζωή τους. Δίνουν χρόνο στον εφήμερό τους! Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι! Αν ήταν άνθρωπος ο εφήμερος δεν θα τον πλησίαζαν ποτέ! Θα τον φοβόντουσαν! Μα γιατί τελικά με βάπτισαν έτσι; Λαχταρούν να είμαστε μαζί καθώς μεγαλώνει το λουλούδι μου μαζί στα δυνατά συναισθήματα όταν ανθίζω. Τα δικά μου, να έχω δύναμη να σηκώσω το λουλούδι μου, τα δικά τους χαρά με δίλημμα… Σκέφτονται… Να κόψω το λουλούδι να το χαρίσω ή να το χαρώ με όσους είναι εδώ αφού διαρκεί μόνο 24 ώρες;

Α! Τι είπα δίλημμα; Ξαφνικά το εφήμερο απέκτησε αξία; Να τη χαρούν όλοδική τους τέτοια ομορφιά ή να την χαρίσουν; Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι! Άραγε το χουν καταλάβει; Βαφτίζουν με ονόματα τα ζώα, τα λουλούδια, τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτό που φαίνεται! Είναι τόσο σίγουροι πως αυτό που φαίνεται είναι αυτό που είναι; Άραγε η αξία μετριέται μόνο με το πολύ ή μήπως είναι και άλλα στοιχεία αυτά που την δυναμώνουν;

Πόσος καιρός χρειάζεται για να καταλήξεις πως γνωρίζεις κάποιον και πως δεν είναι εφήμερος, πόσες δοκιμασίες είναι αρκετές για να τον εμπιστευτείς; Πόσο το ένστικτο επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες και πόσο εσύ τους επιτρέπεις να το επηρεάζουν επειδή η λογική είναι η σταθερά της μάζας; Πόσα λουλούδια χρειάζεται να ανθίσουν από την ψυχή κάποιου για να παραδεχτείς πως για όσο κι αν κρατήσουν, αυτή η ψυχή συνεχίζει να ανθίζει με τόση ευλάβεια;

Πώς αποκαλείς κάτι εφήμερο κάτι που δεν κουράζεται να περιμένει την ανθοφορία, δεν βιάζει τη φύση με τεχνάσματα για να βγάλει πιο γρήγορα λουλούδι, ζει βιώνει το θαύμα της ζωής με τους χρόνους που το έχουν προικίσει οι ουρανοί! Κ αυτοί είναι οι χρόνοι που έχει ο καθένας μέσα του!

Το όνομά μου είναι εφήμερος. Είμαι ένας κάκτος που ζω χρόνια στα μάτια σας, στο χαμόγελο, την ψυχή σας, κι όμως ακόμη συνεχίζετε να με αποκαλείτε έτσι… Εσείς δεν μου είπατε, ποιο το δικό σας όνομα;

Ρίνα Σερέτη – Συγγραφέας