Αμέτρητες φορές αναρωτήθηκα πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος σαν μεγαλώνουμε. Πόσο αλήθεια μακρινά μοιάζουν τα χρόνια που τρέχαμε παιδιά σε γειτονιές κι αλάνες με γρατζουνιές στα γόνατά μας. Πόσο γλυκιά μοιάζει η κατσάδα της μάνας μας σαν έπεφτε το σούρουπο κι ακόμα δεν είχαμε φανεί σπίτι. Χρόνια γεμάτα λησμονιά και αθωότητα.
Φαινόταν τόσο παράξενα όμορφο που στη διαδρομή έρχονταν άνθρωποι που μας έμοιαζαν οικείοι. Σαν να τους ξέραμε από πριν. Σαν σε μια άλλη ζωή να ζήσαμε μαζί και να φτιάξαμε μαζί τους ένα σωρό αναμνήσεις. Η γλυκιά εκείνη ταύτιση στα κοινά βιώματα. Ξένοι που έγιναν φίλοι, σύντροφοι και τους ονομάσαμε οικογένεια.
Θα ήταν αλήθεια ιδανικό αν σε ετούτη τη ζωή είχαμε όλοι τα ίδια θέλω. Αν συμβιβαζόμασταν υπό τις ίδιες συνθήκες. Αν δεν γκρεμίζαμε ό,τι χτίζαμε σε κλάσματα δευτερολέπτων μέσω αντιδράσεων που θεωρήσαμε πως θα περνούσαν απαρατήρητες από αυτούς τους άγνωστους οικείους ξένους που μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας. Μα η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσε κανείς να είναι ίδιος με κανένα. Τα βιώματα, η ανατροφή και η παιδεία που κουβαλά ο κάθε ένας από εμάς στην πλάτη, λέγεται «χαρακτήρας».
Αυτός ο χαρακτήρας, που μοιάζει αλλά δεν είναι ποτέ ίδιος σε κανένα μας, ετυμολογικά ορίζεται σαν το σύνολο των βασικών ιδιοτήτων τόσο πνευματικών όσο και ιδιοσυγκρασιών, που χαρακτηρίζουν και ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από τους υπόλοιπους. Για αυτό μάθαμε μεγαλώνοντας πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια καρδιά. Η συγχώρεση δεν μοιάζει ποτέ ίδια στο στόμα των ανθρώπων.
Κι αυτό από μόνο του είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που σε αυτή τη σύντομη διαδρομή μας στη Γη, αφήνουμε με πόνο πολλές φορές αυτούς τους μυστηριώδεις ξένους που ήρθαν στη ζωή μας, μοιραστήκαμε μαζί τους λύπες και χαρές, μα έπρεπε να αφήσουμε πίσω μας. Γιατί ο «χαρακτήρας» εξελίσσεται. Μαθαίνει. Μεταλλάσσεται.
Σαν προσπαθήσουμε να τον συμβιβάσουμε στα θέλω των άλλων, τραβά σαν αγρίμι στη γωνιά και σαν στερέψει ο αέρας, σπάει τα δεσμά του και προχωρά στο άγνωστο. Ένα άγνωστο που κρύβει την ελπίδα να βρούμε ανθρώπους να μοιάζουν λίγο με εμάς και να θέλουν να αγαπηθούν. Να θέλουν παρόλα τα σημάδια που κρύβουν καλά, να μοιραστούν και πάλι αυτή τη ζωή. Αυτή την καθημερινότητα που μοιάζει αβάσταχτη αν δεν την μοιράζεσαι.
Ναι. Μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε πως στη διαδρομή θα αφήσουμε πίσω κομμάτια της καρδιάς μας μαζί με κάθε αποχαιρετισμό. Μαζί με κάθε άνθρωπο που αφήσαμε πίσω μας κι ας μην ήταν πολλές φορές επιλογή μας. Κρατάμε μέσα μας ό,τι κι αν ζήσαμε, όλες τις καλές στιγμές και όλες τις κακές και τις κρατάμε συντροφιά μας κάθε που η σκέψη μας θα αναπολεί ό,τι αφήσαμε στη διαδρομή. Κι εκεί μαθαίνουμε πως δεν σταματάς ποτέ να αγαπάς εκείνους που έφυγαν και είχαν στα χέρια ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου.
- Αν αγαπάς και αγαπιέσαι είσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στη γη - 2 Μαρτίου 2021
- Φέτος μάθαμε να μετράμε το χρόνο μέσα από στιγμές… - 3 Ιανουαρίου 2021
- Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο… - 27 Δεκεμβρίου 2019
- Οδυσσέας Ελύτης: «Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι» - 3 Οκτωβρίου 2019
- Δεν σταματάς ποτέ να αγαπάς όσους έφυγαν κρατώντας ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου - 19 Σεπτεμβρίου 2019
- Να έρθει ένας «άνθρωπος»… - 29 Αυγούστου 2019
- Η μοναξιά είναι επιλογή, όχι μια ασθένεια που χρειάζεται να αποφεύγουμε - 12 Μαρτίου 2019
- Όσο κι αν το θελήσαμε, με το «ζόρι» κανείς δεν αγάπησε - 14 Φεβρουαρίου 2019
- Οι άνθρωποι «φεύγουν» άνθρωπε… - 31 Ιανουαρίου 2019
- Γεμίσαμε τη ζωή μας με μικρές και μεγάλες αβάσταχτες απώλειες… - 22 Ιανουαρίου 2019
