Μια ιστορία που μου είπε ο φίλος μου ο Γκάρι που ζει στη Νέα Υόρκη, αλλά μεγάλωσε και πήγε σχολείο στην Ινδία. Κάθε χρόνο, τον Ιούνιο, στο τέλος της σχολικής χρονιάς, ο πατέρας του τον έστελνε να ζήσει με ένα μεγάλο δάσκαλο, έναν γκουρού, σε ένα άσραμ με πολλά άλλα νεαρά αγόρια.
Εκεί αφοσιωνόταν για ένα—δυο μήνες το χρόνο στο να εξυψώσει την πνευματική του συνειδητότητα. Υπήρχαν δύο μεγάλες καλύβες σ’ εκείνο το άσραμ, και την πρώτη μέρα του καλοκαιριού, όλα τα αγόρια δέχονταν τις παρακάτω οδηγίες: “Θα μείνετε στην πρώτη καλύβα, μέσα σε απόλυτη σιωπή για τις πρώτες τέσσερις εβδομάδες. Δε θα μιλάτε σε καμιά περίπτωση. Αν παραβιάσετε τη σιωπή έστω και μία φορά, θα αφήσετε την καλύβα της σιωπής και θα μείνετε στην άλλη καλύβα, όπου θα μπορείτε να μιλάτε όσο θέλετε όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι”.
Advertisment
Δεν υπήρχε καμιά απειλή τιμωρίας. Η μοναδική συνέπεια της παραβίασης της σιωπής ήταν απλώς η εγκατάλειψη της πρώτης καλύβας. Ο Γκάρι μού είπε ότι κατάφερε να μη μιλήσει για τέσσερις μέρες την πρώτη χρονιά. Έπειτα πήγε στη δεύτερη καλύβα. Τον επόμενο χρόνο τα κατάφερε για δέκα μέρες και τον τρίτο μπόρεσε να αντέξει δύο εβδομάδες πριν τελικά σπάσει τη σιωπή του.
Γύρω στα δέκατα πέμπτα γενέθλιά του, ήξερε ότι θα πήγαινε πάλι στο άσραμ και αυτοδεσμεύτηκε ότι εκείνη τη χρονιά θα ολοκλήρωνε σίγουρα τον προκαθορισμένο χρόνο της σιωπής, ό,τι και να γινόταν. Έκλεισε μάλιστα το στόμα του με ταινία και χρησιμοποίησε κι άλλα τεχνάσματα για να σιγουρευτεί ότι δε θα έσπαγε τη σιωπή ούτε μία φορά. Είχε παρατηρήσει ότι κάθε χρόνο, στο τέλος του σιωπηλού μήνα, μόνο δύο ή τρία αγόρια εξακολουθούσαν να κατοικούν στην καλύβα της σιωπής. Τελικά, μετά από χρόνια αγώνα, εκείνη τη χρονιά ο Γκάρι ολοκλήρωσε το μήνα, χωρίς να σπάσει ούτε μια φορά τη σιωπή.
Την τελευταία μέρα, ο γκουρού μπήκε στην καλύβα και κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας, με τον Γκάρι και τα άλλα δύο αγόρια που είχαν μείνει εντελώς σιωπηλά ολόκληρο το μήνα. Μου είπε ότι οι τέσσερις τους είχαν την πιο εκπληκτική εμπειρία επικοινωνίας που είχε ζήσει ποτέ του. Είπαν ιστορίες ο ένας στον άλλον, γέλασαν, έκλαψαν και έκαναν ερωτήσεις ο ένας στον άλλον. Για αρκετές ώρες, επικοινωνούσαν κάνοντας τις πιο έντονες συζητήσεις που είχε βιώσει ποτέ ο Γκάρι. Το εκπληκτικό είναι ότι σε όλη τη διάρκεια αυτών των συζητήσεων, κατά τις οποίες επικοινωνούσαν όλοι σε βάθος και σε πολύ προσωπικό συναισθηματικό επίπεδο, δεν ακούστηκε ούτε ένας ήχος, δεν ειπώθηκε ούτε μία λέξη.
Advertisment
~ Γουέιν Ντάιερ, Υπάρχει πάντα μια λύση
