Η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ ήταν κάποτε μια σερβιτόρα που δεν είχε εκδώσει βιβλίο, απελπισμένη από τις απορριπτικές επιστολές. Παρ’ όλα αυτά, στον απόηχο της επιτυχίας του «Eat, Pray, Love», βρήκε πως ταυτιζόταν πολύ με τον παλιό εαυτό της. Με οξυδέρκεια, η Γκίλμπερτ συλλογίζεται πάνω στο γιατί η επιτυχία μπορεί να είναι εξίσου αποπροσανατολιστική με την αποτυχία και προσφέρει έναν απλό, αν και δύσκολο τρόπο για να συνεχίζει κανείς, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα.
Advertisment
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία εδώ
Πριν από μερικά χρόνια ήμουν στο αεροδρόμιο JFK έτοιμη να επιβιβαστώ, όταν με πλησίασαν δύο γυναίκες που δεν νομίζω να προσβληθούν αν ακούσουν να τις περιγράφω ως μικρόσωμες, ηλικιωμένες Ιταλοαμερικάνες που δε μασάνε τα λόγια τους.
0:25
Η πιο ψηλή, που μου έφτανε μέχρι εδώ, έρχεται γρήγορα προς εμένα και λέει, «Γλυκιά μου, πρέπει να σε ρωτήσω κάτι. Έχεις κάποια σχέση με όλο αυτό του «Eat, Pray, Love» που συμβαίνει τώρα τελευταία;
0:37
Της είπα, «Ναι, έχω.»
0:39
Δίνει μια στη φίλη της και λέει, «Είδες; Στα ‘λεγα εγώ, αυτό είναι το κορίτσι. Αυτή έγραψε το βιβλίο που βασίστηκε σε εκείνη την ταινία». (Γέλια)
0:49
Οπότε αυτή είμαι. Πιστέψτε με, είμαι πολύ ευγνώμων που είμαι αυτό το άτομο, επειδή όλο αυτό το «Eat, Pray, Love» ήταν μια τεράστια ευκαιρία για μένα. Όμως με άφησε και σε μια πραγματικά περίεργη θέση να προχωρήσω ως συγγραφέας, προσπαθώντας να καταλάβω πώς στην ευχή θα μπορούσα να γράψω ξανά ένα βιβλίο που θα ευχαριστούσε τον οποιονδήποτε, επειδή ήξερα καλά εκ των προτέρων πως όλοι όσοι είχαν λατρέψει το «Eat, Pray, Love» θα απογοητευόνταν πολύ με οτιδήποτε θα έγραφα μετά επειδή δεν θα ήταν το «Eat, Pray, Love» και όλοι αυτοί που μισούσαν το «Eat, Pray, Love» θα απογοητεύονταν πολύ με οτιδήποτε θα έγραφα μετά επειδή αυτό θα αποτελούσε απόδειξη πως ακόμα ζω. Οπότε ήξερα πως δεν υπήρχε τρόπος να κερδίσω και γνωρίζοντας πως δεν είχα τρόπο να κερδίσω, με έκανε να σκεφτώ στα σοβαρά για λίγο να εγκαταλείψω τον αγώνα και να μετακομίσω στην επαρχία για να εκτρέφω κόργκι. Όμως αν είχα παρατήσει το γράψιμο, θα έχανα το αγαπημένο μου επάγγελμα, οπότε ήξερα πως έπρεπε να βρω κάποιο τρόπο για να βρω την έμπνευση για να γράψω το επόμενο βιβλίο ανεξάρτητα από την αναπόφευκτη αποτυχία του. Με άλλα λόγια, έπρεπε κάπως να βεβαιωθώ πως η δημιουργικότητά μου επιβίωσε της επιτυχίας της. Πράγματι, στο τέλος βρήκα αυτή την έμπνευση αλλά τη βρήκα στο πιο ασυνήθιστο και απρόσμενο μέρος. Τη βρήκα σε μαθήματα που είχα μάθει νωρίτερα στη ζωή μου για το πώς η δημιουργικότητα μπορεί να επιβιώσει της αποτυχίας της.
2:07
Πάω λίγο πίσω και εξηγώ πως το μόνο πράγμα που ήθελα ποτέ να γίνω, σε όλη μου τη ζωή, ήταν συγγραφέας. Έγραφα σε όλη την παιδική μου ηλικία, την εφηβεία και όταν έγινα έφηβη έστελνα τις πολύ κακές ιστορίες μου στο «Τhe Νew Yorker», ελπίζοντας να με ανακαλύψουν. Μετά το πανεπιστήμιο βρήκα δουλειά ως σερβιτόρα, συνέχισα να εργάζομαι, συνέχισα να γράφω, συνέχισα να προσπαθώ σκληρά να εκδώσω ένα βιβλίο, και συνέχισα να αποτυγχάνω. Αποτύγχανα να εκδώσω βιβλίο για περίπου έξι χρόνια. Οπότε, για περίπου έξι χρόνια, καθημερινά, λάμβανα μόνο επιστολές απόρριψης στο γραμματοκιβώτιό μου. Ήταν συντριπτικό, κάθε φορά, και κάθε φορά έπρεπε να αναρωτηθώ αν θα έπρεπε απλώς να παραιτηθώ, να τα παρατήσω και να γλιτώσω από αυτόν τον πόνο, όμως τότε έβρισκα τη λύση, και πάντα με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας, «Δεν θα τα εγκαταλείψω, θα γυρίσω στο σπίτι μου».
2:52
Για μένα, το να γυρίσω σπίτι μου δεν σήμαινε να επιστρέψω στην οικογενειακή φάρμα. Για μένα, να επιστρέψω σπίτι μου, σήμαινε να επιστρέψω στο γράψιμο επειδή το γράψιμο ήταν το σπίτι μου, επειδή το αγαπούσα περισσότερο από ότι μισούσα τις αποτυχίες μου, με λίγα λόγια, αγαπούσα το γράψιμο περισσότερο από τον εγωισμό μου και με αυτό θέλω τελικά να πω πως αγαπούσα το γράψιμο περισσότερο από τον εαυτό μου. Έτσι κατάφερα να τα ξεπεράσω αυτά.
3:14
Όμως το περίεργο είναι, πως 20 χρόνια μετά, στην τρελή πορεία του «Eat, Pray, Love», βρέθηκα να ταυτίζομαι ξανά με εκείνη τη νεαρή σερβιτόρα που ήμουν και που δεν είχε εκδώσει κάτι, και να την σκέφτομαι συνεχώς και να αισθάνομαι σαν να ήμουν ξανά εκείνη, κάτι που δεν είχε καμία απολύτως λογική επειδή οι ζωές μας δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο. Εκείνη αποτύγχανε συνεχώς. Εγώ είχα επιτύχει πέρα από τα πιο τρελά μου όνειρα. Δεν είχαμε τίποτα κοινό. Γιατί ξαφνικά αισθανόμουν σαν να ήμουν ξανά εκείνη;
3:39
Και μόνο όταν προσπάθησα να ξετυλίξω το νήμα μπόρεσα τελικά να καταλάβω την παράξενη και απίθανη ψυχολογική σύνδεση στη ζωή μας ανάμεσα στον τρόπο που βιώνουμε την μεγάλη αποτυχία και τον τρόπο που βιώνουμε τη μεγάλη επιτυχία. Σκεφτείτε το λοιπόν έτσι: Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας, ζείτε την ύπαρξή σας εδώ, στη μέση της αλυσίδας των ανθρώπινων εμπειριών όπου τα πάντα είναι φυσιολογικά, καθησυχαστικά και κανονικά όμως η αποτυχία δρα σαν καταπέλτης και σας στέλνει απότομα εκεί πέρα, στο εκτυφλωτικό σκοτάδι της απογοήτευσης. Η επιτυχία δρα εξίσου απότομα, αλλά σας στέλνει μέχρι εκεί, στην εξίσου εκτυφλωτική επιτυχία της διασημότητας, της αναγνώρισης και του επαίνου. Μία από αυτές τις μοίρες θεωρείται αντικειμενικά από τον κόσμο κακή, και η άλλη, θεωρείται αντικειμενικά καλή, όμως το ασυνείδητο σας είναι εντελώς ανίκανο να δει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό. Το μόνο που μπορεί να αισθανθεί είναι η απόλυτη αξία αυτής της συναισθηματικής εξίσωσης, την ακριβή απόσταση στην οποία εξσφεντονιστήκατε από τον εαυτό σας. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ο ίδιος κίνδυνος να χαθείς εκεί έξω, στα ενδότερα της ψυχής.
4:41
Όμως και στις δύο περιπτώσεις, αποδεικνύεται πως υπάρχει το ίδιο φάρμακο για την αυτό-ανασυγκρότηση. και αυτό είναι πως πρέπει να βρεις ξανά το δρόμο για το σπίτι σου όσο πιο γρήγορα και ομαλά μπορείς και αν αναρωτιέσαι τι είναι το σπίτι σου, να μια νύξη: Το σπίτι σου είναι οτιδήποτε αγαπάς σε αυτόν τον κόσμο περισσότερο από τον εαυτό σου. Μπορεί να είναι η δημιουργικότητα, η οικογένεια, μια εφεύρεση, μια περιπέτεια, η πίστη, η υπηρεσία, μπορεί να είναι να εκτρέφεις κόργκι, δεν ξέρω, το σπίτι σου είναι αυτό όπου αφιερώνεις την ενέργειά σου με τόσο απόλυτη αφοσίωση ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην έχει σημασία.
5:14
Για μένα, αυτό το σπίτι ήταν πάντα το γράψιμο. Οπότε μετά από αυτή την περίεργη αποπροσανατολιστική επιτυχία που πέρασα με το «Eat,Pray, Love», συνειδητοποίησα πως το μόνο που είχα να κάνω ήταν ακριβώς το ίδιο που έκανα συνεχώς όταν βρισκόμουν σε μια εξίσου αποπροσανατολιστική αποτυχία. Έπρεπε να στρωθώ στη δουλειά και αυτό έκανα, και έτσι, το 2010, μπόρεσα να εκδώσω την επίφοβη συνέχεια του «Eat, Pray, Love». Ξέρετε τι συνέβη με αυτό το βιβλίο; Ήταν μια παταγώδης αποτυχία, αλλά δεν πειράζει. Για την ακρίβεια, αισθανόμουν κάπως στο απυρόβλητο επειδή ήξερα πως είχα σπάσει την κατάρα και είχα βρει ξανά το δρόμο προς το σπίτι μου, το γράψιμο, μόνο και μόνο χάρις στην αφοσίωσή μου σε αυτό. Και μετά παρέμεινα στο σπίτι του γραψίματος και έγραψα ένα άλλο βιβλίο που εκδώθηκε πέρσι και το αποδέχτηκαν πραγματικά όμορφα που είναι ωραίο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως γράφω και άλλο ένα και θα γράψω άλλο βιβλίο μετά από αυτό κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, και πολλά από αυτά θα αποτύχουν, και μερικά μπορεί να επιτύχουν, όμως θα είμαι πάντα ασφαλής από τους τυχαίους ανεμοστρόβιλους του αποτελέσματος όσο δεν ξεχνώ, ποτέ, πού δικαιωματικά ζω.
6:09
Κοιτάξτε, δεν ξέρω πού ζείτε δικαιωματικά, αλλά ξέρω πως υπάρχει κάτι στον κόσμο που αγαπάτε περισσότερο από τον εαυτό σας. Κάτι που παρεμπιπτόντως να αξίζει, οπότε ο εθισμός και το ξεμυάλισμα δεν μετράνε, επειδή όλοι ξέρουμε πως αυτά δεν είναι ασφαλή μέρη για να ζει κανείς. Σωστά; Το μόνο κόλπο είναι πως πρέπει να αναγνωρίσετε το καλύτερο κι αξιότερο πράγμα που αγαπάτε περισσότερο και μετά να χτίσετε το σπίτι σας ακριβώς πάνω του και να μην το κουνήσετε από εκεί. Κι αν κάποια μέρα, με κάποιο τρόπο, σας πετάξει κάτι από το σπίτι σας, είτε η μεγάλη αποτυχία, είτε η μεγάλη επιτυχία, τότε πρέπει να παλέψετε να ξαναβρείτε το δρόμο σας με τον μόνο τρόπο που γίνεται αυτό: Κατεβάζοντας το κεφάλι και εφαρμόζοντας με ζήλο και αφοσίωση και σεβασμό και ευλάβεια, οποιαδήποτε εργασία σας ζητάει η αγάπη να κάνετε μετά. Κάντε απλώς αυτό και συνεχίστε να το κάνετε ξανά και ξανά και ξανά, και μπορώ να σας υποσχεθώ, από μακρά προσωπική εμπειρία, σε κάθε τομέα, σας διαβεβαιώνω πως όλα θα πάνε καλά. Σας ευχαριστώ (Χειροκρότημα)
Advertisment
