Γράφει η Ηλιάννα Πεσσάρη
Υπάρχει μία φυλή στην Αφρική, όπου η ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού δεν υπολογίζεται από τη στιγμή που γεννήθηκε ούτε από τη στιγμή της σύλληψης, αλλά από την ημέρα που το παιδί υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό της μητέρας του. Και όταν μία γυναίκα αποφασίζει ότι θα έχει ένα παιδί, πάει και κάθεται κάτω από ένα δέντρο μόνη και ακούει όσο μπορεί το τραγούδι του παιδιού που θέλει να έρθει. και αφού έχει ακούσει το τραγούδι, πάει πίσω στον άνθρωπο που θα είναι ο πατέρας του παιδιού και το διδάσκει σ” αυτόν. και στη συνέχεια όταν κάνουν έρωτα για να το συλλάβουν σωματικά το παιδί, τραγουδούν το τραγούδι του παιδιού ως ένα τρόπο να το καλέσουν.
Advertisment
Και στη συνέχεια , όταν η μητέρα είναι έγκυος , η μητέρα διδάσκει το τραγούδι του παιδιού στις μαίες και τις ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού , έτσι ώστε όταν το παιδί γεννιέται , οι μαίες και οι άνθρωποι γύρω του να τραγουδήσουν το τραγούδι του παιδιού για να το υποδεχθούν . Και τότε, καθώς το παιδί μεγαλώνει, οι άλλοι κάτοικοι του χωριού διδάσκονται το τραγούδι του παιδιού. Εάν το παιδί πέσει ή όταν πονάει το γόνατο του, κάποιος αρχίζει να του τραγουδά το τραγούδι του. Ή όταν το παιδί κάνει κάτι θαυμάσιο, ή περνά μέσα από τις τελετές της εφηβείας και της ενηλικίωσης, οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν το τραγούδι του για να το τιμήσουν.
Στην αφρικανική φυλή υπάρχει μία άλλη περίσταση κατά την οποία οι κάτοικοι τραγουδούν για το παιδί . Σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του, κάποιος που διαπράττει ένα έγκλημα ή μια παρεκκλίνουσα κοινωνική πράξη καλείται στο κέντρο του χωριού και οι άνθρωποι στην κοινότητα σχηματίζουν ένα κύκλο γύρω του. Στη συνέχεια, τραγουδούν το τραγούδι του ενόχου.
Η φυλή αναγνωρίζει ότι η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν είναι η τιμωρία. Είναι η αγάπη και η ανάμνηση της ταυτότητας . Όταν έχω αναγνωρίσει το δικό μου τραγούδι , δεν έχω καμία επιθυμία ή την ανάγκη να κάνω κάτι που θα βλάψει τον άλλο .
Και το τραγούδι είναι ο τρόπος μέσα από τη ζωή τους . Στο γάμο , τα τραγούδια των νεόνυμφων τραγουδιούνται, μαζί. Και τέλος , όταν αυτό το παιδί είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι , έτοιμο να πεθάνει , όλοι οι κάτοικοι γνωρίζουν το τραγούδι του, και του το τραγουδούν – για τελευταία φορά.
Advertisment
Το τραγούδι μας ως υπενθύμιση της ταυτότητας μας:
Το τραγούδι αυτό είναι μία υπενθύμιση της ταυτότητας μας, του είναι μας, του ποιοι είμαστε. Το να μπορώ να θυμάμαι ή να μπορώ να βρίσκω ποιος είμαι κάθε εύκολη ή δύσκολη στιγμή είναι ουσιαστικής σημασίας. Ίσως είναι και το μόνο που με αναπτύσσει σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Αυτός που είμαι συνιστά τις πράξεις μου, τις επιλογές μου, τις αποφάσεις μου.
Μέσα στη ζωή υπάρχουν πολλές στιγμές που θα χαθώ, θα ξεχαστώ, ή θα παρασυρθώ από άλλα τραγούδια, μπορεί να μπερδευτώ και δεν πειράζει… επειδή έτσι μαθαίνω. Το σημαντικό είναι να μπορώ ή να έχω την πρόθεση να γυρνάω, να επαναφέρομαι στο δικό μου είναι, στο δικό μου κέντρο, να μπορώ να ακούω το δικό μου τραγούδι, χωρίς να το λογοκρίνω, χωρίς να το καταπιέζω… και τι πιο όμορφο να με βοηθούν οι δικοί μου άνθρωποι σε αυτόν τον δρόμο!
Πολύ συχνά αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα της ζωής…. δεν ξέρω αν έχω βρει μία απάντηση, όμως ξέρω ότι το να είμαι σε αυτή την αναζήτηση του εαυτού και του κέντρου μου, σε αυτήν την προσπάθεια ένωσης με το τραγούδι μου, έχει πολύ νόημα μέσα σε αυτή τη ζωή. Κι έτσι ίσως ξεκινώ να δίνω μία απάντηση.
- Ο χρόνος που απομένει - 4 Φεβρουαρίου 2016
- Η ζωή μας προσκαλεί - 5 Ιανουαρίου 2016
- Μπροστά στην αλλαγή - 22 Δεκεμβρίου 2015
