Της Χρυσούλας Ζερβού
Αυτή την φορά ξεκινώ να γράφω χωρίς να ξέρω που θα καταλήξει. Οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι πολλές. Διαφορετικές, αλλά και παρόμοιες. Τα συναισθήματα μου επίσης πολλά και έντονα. Έντονη θλίψη, έντονος θυμός, έντονος προβληματισμός. Αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζω και συναισθήματα χαράς, αισιοδοξίας, πίστης. Ή μήπως τα τελευταία είναι μόνο ένας ρομαντισμός για να αντέξω τα πρώτα, τα πιο δύσκολα; Δεν ξέρω.
Advertisment
Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι χρειάζεται να τα μοιραστώ όλα αυτά. Γιατί δεν μπορεί. Θα υπάρχουν και άλλοι που νιώθουν έτσι. Γράφω για έναν ακόμη λόγο. Γιατί εμένα αυτό είναι ένα από τα δυνατά μου κομμάτια. Και νιώθω ότι είναι σημαντικό ο καθένας να προβάλλει τη δύναμή του. Όχι τις αδυναμίες του. Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι μας θέλουν αδύναμους. Για τους δικούς τους, πολλούς λόγους. Εγώ αρνούμαι να νιώσω έτσι. Και ας ξέρω ναι, ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, ότι το σύστημα είναι πιο δυνατό κλπ. Δεν θέλω να συμφιλιωθώ με το τέρας, γιατί τότε θα αρχίζω να του μοιάζω, όπως είπε και ο σπουδαίος Μ. Χατζιδάκις.
Είναι αρκετός καιρός που έχω πολλές απορίες. Και τώρα, μετά τις επιθέσεις στην Ευρώπη ακόμα πιο πολλές. Όλο το καλοκαίρι ακούμε για θανάτους στο αιγαιο. Μάλιστα ακούσαμε τόσους πολλούς που κάποια στιγμή ήταν σαν να μπήκε στην καθημερινότητα μας. Τραγικές καταστάσεις, ιδιαίτερα όταν υπήρχαν τόσα μικρά παιδιά. Και τότε φτάνεις να “υποψιάζεσαι” το πόσο οδυνηρά πρέπει να είναι τα πράγματα στον πόλεμο, για να φτάνει κάθε γονιός να ριψοκινδυνεύει ο ίδιος και τα παιδιά του. Και τριγυρνά στο φτωχό μου μυαλό η αφελής ερώτηση. Γιατί δεν σταματούν τον πόλεμο;
Και από το Σάββατο οι απορίες και οι ερωτήσεις μου μεγάλωσαν. Το βασικό όμως ερώτημα παραμένει το ίδιο. Γιατί κανείς δεν μιλάει για ειρήνη; γιατί στην τρομοκρατία απαντούν με στοχευμένα χτυπήματα; πώς διαφοροποιούνται από τους τρομοκράτες αν ενεργούν με αυτό τον τρόπο; πώς διαφέρουν απο τους τρομοκράτες αυτοί που τροφοδοτούν τον πόλεμο; σε αυτό το σημείο είναι που νιώθω, όχι μικρή, αλλά αναλώσιμη. Γιατί τα “παιχνίδια” είναι μεγάλα και το δικό μου το μυαλό δεν τα χωρά.
Advertisment
Συνεχίζω να γράφω, γιατί έχω παιδιά. Γιατί δεν πούλησα όπλα σε κανέναν. Και ακόμα περισσότερο δεν έφτιαξα όπλα για να τα πουλήσω. Συνεχίζω να γράφω για να διαφοροποιηθώ από τον πόλεμο. Για να μπορέσω με όποια δύναμη έχω, να “σκορπίσω” σαν αστερόσκονη την Ειρήνη. Ξέρω ότι σε αυτή την ζωή, σε αυτόν τον πλανήτη, σε αυτό το σύμπαν τελικά, είμαστε ταυτόχρονα προσωρινοί αλλά και αιώνιοι. Τόσο προσωρινοί που είναι κρίμα να σπαταληθούμε σε κάθε είδους πόλεμο. Και τόσο αιώνιοι, που οι ενέργειες μας θα συνοδεύουν και τις επόμενες γενιές. Μακάρι αυτές να είναι ειρηνικές.
Αγαπώ το γράψιμο και για αυτό σε κάθε ευκαιρία δημοσιεύω όχι μόνο γνώσεις, αλλά και σκέψεις, εμπειρίες και συναισθήματα που θα μπορούσαν να αγγίξουν και να μιλήσουν στην καρδιά άλλων ανθρώπων.
Είμαι παντρεμένη και έχω δυο αγόρια που με τις ατάκες και τις ζαβολιές τους ομορφαίνουν την ζωή μου!
- Πόσο αντέχεις να αντέχεις; - 13 Μαρτίου 2017
- Δεσμεύομαι… να μην δεσμεύομαι. Δέσμευση αποδέσμευσης - 10 Ιουλίου 2016
- Ευχαριστώ τα παιδιά μου - 11 Μαΐου 2016
