Γράφει η Ευτεχνία
Είμαι ο Σέργιος. Είμαι δεκαπέντε ετών και ζω στην Κρήτη. Άριστος μαθητής. Του 19 και. Έχω μια αδελφή, τη Ρωξάνη. Όπως καταλαβαίνετε, δεν έχω ελληνική καταγωγή. Οι παππούδες και οι γονείς μου είναι Ιταλοί. Ο Πάολο και η Μόνικα. Οι ντόπιοι μας φωνάζουν ιταλάκια. Το έχω συνηθίσει βέβαια και δεν είναι ψέμα.
Advertisment
Ένα δεν έχω συνηθίσει. Ένα. Όλοι στο σχολείο με φωνάζουν φυτό. Ναι, μου αρέσουν τα λουλούδια και τα δένδρα. Αλλά, φυτό δεν είμαι. Η αδελφή μου βέβαια με ζηλεύει, γιατί είναι τεμπελούλα και όλο ακούει τις κατσάδες του μπαμπά και της μαμάς. Είναι δάσκαλοι στο σχολείο μας. Διδάσκουν Ιταλικά. Εκεί να μας έβλεπες. Σούζα. Σιωπή. Το λάθος είναι μια άγνωστη λέξη.
Τώρα να σου πω τα τελευταία νέα. Πήραμε τους βαθμούς και τα εικοσάρια έπεφταν βροχή. Άρχισαν τότε όλοι. Να το, το παιδί. Πάλι τα ίδια. Είναι δασκαλοπαίδι. Φυσικό δεν είναι; Ανοησίες. Την αδελφή μου δεν τη βλέπανε; Οι βαθμοί της ήταν μέτριοι. Τι να κάνουμε; Καλά τα έλεγε η κυρα-Μαριώ, η γειτόνισσα. Αν θέλουν να πούνε, θα πούνε. Δεν τους κόβεις τη φόρα.
Τότε ήταν που θύμωσα. Θύμωσα πολύ. Είχα ψυχραιμία, αλλά άρχισα να αλλάζω χρώμα σιγά σιγά. Ας ξεκινήσουμε από τα μαλλιά. Από καστανά άρχισαν να παίρνουν ένα κοκκινόξανθο χρώμα. Τα μάτια γούρλωσαν και τα αυτιά σαν να άνοιξαν. Τα σχόλια που άκουσε είχαν μαγική δύναμη. Πράγματι. Η γλώσσα σαν το ηφαίστειο έτοιμη τα εκραγεί. Για το σώμα δεν το συζητάμε. Ακίνητο με τόση δύναμη να ορμήσει. Βέβαια δεν όρμησε.
Advertisment
Η βία θα ήταν μια εύκολη λύση. Βρισιές, κλωτσιές και όλα τα συναφή δεν είχαν καμιά δύναμη. Ένδειξη αδυναμίας ήταν και το ήξερε. Αναμενόμενο θα ήταν να κλάψει ή να τους υποτιμήσει. Γι’ αυτό αποφάσισε να θυμώσει διαφορετικά και απρόσμενα. Κλείστηκε στο δωμάτιό του και κατέστρωσε το σχέδιο-αντίδραση. Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισε να απαντήσει με αγάπη. Στο σπίτι βέβαια άρχισε να γράφει σε μένα, στο ημερολόγιό του. Όλα, όσα ήθελε να κάνει για να εκφράσει το θυμό του, τα έκανε. Άρχισε να γράφει τα λόγια τους. Να τα μουντζουρώνει και έπειτα να τα σκίζει. Ήθελε να είναι μόνος. Δεν ήθελε κοινό. Ό,τι χρειαζόταν το είχε. Το χαρτί και τους ανεξίτηλους μαρκαδόρους. Σβήνουν τα πάντα για πάντα.
Την Τρίτη, μια μέρα μετά τους βαθμούς, πήγα στο σχολείο με ψηλά το κεφάλι. Η υποδοχή για άλλη μια φορά γνωστή. Προσπερνούσα με ένα χαμόγελο σιγουριάς. Θα έβρισκαν το δάσκαλό τους. Το είχα σχεδιάσει.
Σε μια βδομάδα θα ξεκινούσαν τα διαγωνίσματα. Τότε ποιος θα τους βοηθούσε; Τότε ήταν που το θυμούνταν το Σέργιο, το φυτό. Εκείνη την περίοδο της ανάγκης γινόταν και πάλι άνθρωπος. Εκείνος που βοηθά τους συμμαθητές του να περάσουν την τάξη.
Τώρα ήξερα τι θα έκανα. Κάτι που κανείς δεν περίμενε. Και όμως… Χρειαζόταν. Πρώτο μάθημα. Ιστορία. Πω πω! Γλέντια και χαρές για τους συμμαθητές μου που πήγαιναν για καφέ και το Βενιζέλο και τον Καραμανλή μόνο ακουστά τους είχαν. Δυο μέρες πριν γράψουμε ήρθαν στο σπίτι μου. Είχαν φορέσει τα ιν γυαλία ηλίου και το ύφος που έσταζε μέλι. Χτύπησαν το κουδούνι και άνοιξε η Ρωξάνη. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Είχαμε συνεννοηθεί. Περνούσε και εκείνη διάφορα. Η σύγκριση με μένα ήταν η καθημερινή της τροφή. Άντεχε όμως. Απαντούσε άμεσα και τους έβαζε στη θέση τους. Ήταν τσαούσα. Μαφιόζα. Επιβίωνε. Αυτό είχε σημασία.
- Τι θέλετε, παρακαλώ;
Να, κάποια SOS θέματα για την ιστορία. Ξέρει εκείνος, απαντούσαν με ενθουσιασμό. Θα μας σώσει. Όσα είπαμε, περασμένα ξεχασμένα.
Α, μάλιστα. Λυπάται πολύ, αλλά έχει πυρετό και δεν μπορεί να σας βοηθήσει. Μια άλλη φορά, πολύ ευχαρίστως.
Α, κρίμα. Περαστικά…
Να είστε καλά.
Τι καλά; Δε μας βλέπω καθόλου καλά. Τότε ήταν που σκέφτηκε να τους βοηθήσει. Άλλωστε να περνούσαν την τάξη ήθελαν. Κακοί δεν ήταν. Λίγο αγενείς μοναχά.
Αδελφούλα μου, σε ευχαριστώ. Έλα να ετοιμάσουμε τα γλαστράκια με τα φυτά.
Εντάξει! Είμαι έτοιμη. Αφού ετοίμασαν τις γλαστρούλες, τις πήρε η Ρωξάνη το απόγευμα και τις πήγε στα σπίτια των συμμαθητών του. Μόλις έφτασε, τις άνοιξαν την πόρτα και ξαφνιασμένοι ρώτησαν.
Τι είναι αυτά τα φυτά, Ρωξάνη;
Ένα δωράκι από τον αδελφό μου. Ξέρετε το φυτό…
Α, μάλιστα.
Τότε ήταν που το πήραν, το κοίταξαν και είδαν στον πάτο της γλάστρας τα SOS θέματα. Το χαρτάκι έγραφε: «Τα θέματα για την Ιστορία. Από το φυτό. Με αγάπη». Συγνώμη, ψέλλισαν και κατάλαβαν.
- Με ακούς; Από την Ευτεχνία - 16 Ιουνίου 2016
- Λογοδοτείς σε κάποιον; - 3 Απριλίου 2016
- Καθημερινό ταξίδι - 22 Φεβρουαρίου 2016
