Σε άρθρο που διαβάσαμε στο newsbeast.gr, μαθαίνουμε την άποψη του Πάολο Κοέλιο σχετικά με το ζήτημα της μετενσάρκωσης, του θανάτου αλλά και της έννοιας του χρόνου με το οποίο καταπιάνεται, στο νέο του βιβλίο, «Άλεφ», όπου περιγράφει μια προσωπική του εμπειρία.
Για τον διάσημο συγγραφέα το βασικότερο ζήτημα είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το χρόνο και αξιοποιούμε τη μνήμη. Κατά τον Κοέλιο, η ιδέα ότι ο χρόνος μετριέται πρέπει να εγκαταλειφθεί. «Ο χρόνος δεν μετριέται, δημιουργήσαμε μια σύμβαση που είναι απολύτως απαραίτητη για να λειτουργήσει σωστά η κοινωνία», γράφει ο Κοέλιο.
Advertisment
Και συνεχίζει: «Επινοήσαμε κάτι που λέγεται “μνήμη”, σαν κι αυτή που υπάρχει σε έναν υπολογιστή. Η μνήμη χρησιμεύει για να μας προφυλάσσει από τον κίνδυνο, να μας επιτρέπει να ζούμε σε κοινωνίες… Όμως η μνήμη δεν είναι ζωή».
«Ο χρόνος δεν περνάει. Είναι απλώς το παρόν» γράφει ο Κοέλιο, που σημειώνει ότι αυτό που επιθυμούμε είναι να ακινητοποιήσουμε το παρόν. «Επιθυμούμε ο έρωτας να μείνει για πάντα σε εκείνη τη στιγμή όπου όλα είναι τέλεια, όμως αυτό είναι παγίδα, γιατί ο έρωτας αλλάζει με το παρόν» γράφει, φέρνοντας το παράδειγμα του ίδιου και της συζύγου με την οποία είναι παντρεμένος για 30 χρόνια. Ωστόσο, σήμερα ο έρωτας των δύο δεν είναι ο ίδιος καθώς τόσο αυτός όσο και η σύζυγος του, έχουν αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια.
Όσο για το ερώτημα «πού είναι εκείνοι που έχουν φύγει», ο Κοέλιο είναι βέβαιος πως «ποτέ μα ποτέ δεν χάνουμε τους αγαπημένους, είναι πάντοτε μαζί μας γιατί δεν έχουν πεθάνει». Φέρνει το παράδειγμα ενός τρένου, όπου αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιοι βρίσκονται στα άλλα βαγόνια, εν τούτοις γνωρίζουμε πως είναι εκεί. Παραμένουν εκεί και ταξιδεύουν μαζί μας ακόμα και αν δεν μπορούμε να τους μιλήσουμε. «Αυτό που ονομάζουμε ζωή είναι ένα τρένο με πολλά βαγόνια. Πότε είμαστε στο ένα, πότε στο άλλο. Πότε περνάμε από το ένα στο άλλο όταν ονειρευόμαστε και όταν αφήνουμε το ασυνήθιστο να μας παρασύρει».
Advertisment
Αν και πρόκειται για μυστήριο, πολλοί το έχουν ζήσει με το μορφή του «déjà-vu». «Για κλάσματα του δευτερολέπτου -που προσπαθούμε να ξεχάσουμε γρήγορα, γιατί δεν ταιριάζουν με τη συμβατική λογική μας-, είμαστε σίγουροι ότι έχουμε ξαναβρεθεί σε ένα τόπο, ότι έχουμε ξαναζήσει μια κατάσταση ή ότι έχουμε ξανανιώσει ένα συναίσθημα».
Τελικά στο ερώτημα «πόσες ζωές έχουμε ζήσει;» ο Κοέλιο απαντά αρνούμενος την ίδια την ερώτηση. «Η ερώτηση θα πρέπει είναι διαφορετική: “πόσες ζωές ζούμε τώρα;” Αυτό είναι ένα ερώτημα που μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να απαντήσουμε».
