Ο κόσμος αλλάζει. Οικονομικά προβλήματα, πρόσφυγες, τρομοκρατία, δελτία τρόμου στην τηλεόραση. Φαίνεται σα να βρισκόμαστε σε μια μαζική κατάθλιψη. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις κουρασμένα πρόσωπα. Ακόμα και το “καλά είμαι” που ερχόταν αυθόρμητα και χωρίς σκέψη στην ερώτηση “Τι κάνεις;” έχει πια αλλάξει. Τη θέση του έχουν πάρει διάφορα επιφωνήματα, όπως “ε…”, “α…”, “χμ”. Φαίνεται πραγματικά ότι ζούμε σε μια δύσκολη εποχή δίχως ελπίδα, δίχως χαρά, δίχως καλό. Σε αυτή την εποχή όμως υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται. Είναι κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι επιμένουν…
Επιμένουν να σκέφτονται θετικά
Επιμένουν να μην ξεσπούν τα νεύρα τους στους λάθος ανθρώπους
Επιμένουν να παραμένουν φίλοι, γονείς, παιδιά, σύντροφοι
Επιμένουν να βοηθούν τους άλλους
Επιμένουν να προσπαθούν να βρουν τι φταίει μέσα τους και όχι έξω τους
Επιμένουν να σχεδιάζουν μια όμορφη ζωή γεμάτη όνειρα
Επιμένουν να είναι αισιόδοξοι
Επιμένουν να απέχουν από έναν θυμό που δεν τους αναλογεί
Επιμένουν να μην μισούν, να μην απειλούν, να μην σπέρνουν το σκοτάδι
Επιμένουν να διατηρούν το φως τους
Επιμένουν μάλιστα να το διαθέτουν και σε άλλους
Επιμένουν να αγνοήσουν όσους θυμώνουν μαζί τους επειδή είναι αυτό που είναι
Επιμένουν να αντιστέκονται στην κατρακύλα
Επιμένουν να συνεχίζουν να δείχνουν έναν άλλο δρόμο
Επιμένουν να λένε φωναχτά ότι είναι καλά και είναι αισιόδοξοι για το μέλλον
Advertisment
Ό,τι και να κάνουμε, αυτοί επιμένουν… Όση καταστροφή κι αν φέρουμε, όση δυστυχία κι αν μοιράζουμε αφειδώς, αυτοί επιμένουν να διατηρούν την αγνότητα της ψυχής και της καρδιάς τους. Όσο τρόμο κι αν τους φέρουμε στην πόρτα τους, όσο κι αν απαξιώσουμε κάθε ιδανικό τους, όσο κι αν προσπαθήσουμε να μαυρίσουμε το όραμά τους, αυτοί συνεχίζουν να διατηρούν τις θέσεις τους.
Μήπως δεν είναι άνθρωποι; Μήπως είναι στρατιώτες ενός άλλου κόσμου; Μήπως δεν βλέπουν και δεν διαβάζουν ό,τι κι εμείς; Μήπως απειλούν να πάρουν το σκοτάδι μας; Δεν ξέρω! Αλλά αρχίζω να φοβάμαι πως ό,τι και να τους κάνουμε, στο τέλος θα μας νικήσουν…
Μωυσής
Advertisment
Στίχοι
Παρανάλωμα στην ωραία φωτιά ενός κόσμου που αλλάζει θα γίνω,
κι απ’ τη στάχτη μου μια καινούργια καρδιά θα γεμίσω για να χω να δίνω.
Θα μοιράζομαι τη μεγάλη αγκαλιά που ο πλανήτης στο σύμπαν ανοίγει
και θα νοιάζομαι για όλα αυτά τα παιδιά που ο θυμός και το άδικο πνίγει.
Κάντε όλοι στην άκρη για να στάξει το δάκρυ ενός κόσμου που φεύγει ευτυχώς δια παντός
ένας κόσμος που αλλάζει στον καθρέφτη κοιτάζει και στην άκρη του τούνελ ξαναβλέπει το φως.
Σαν μια έκρηξη στο στομάχι της γης θα το δεις,θα το ζήσεις το θαύμα,
μεταμόρφωση της κοινής μας ψυχής που επουλώνει και πάλι το τραύμα.
Σκέτη ομορφιά, δίχως βία και καρφιά καταιγίδα ξεσπάει η αλλαγή μας
κι έτσι διεκδικεί ό,τι άφησε εκεί πριν ακόμα ανοιχτεί η πληγή μας.
Κάντε όλοι στην άκρη για να στάξει το δάκρυ ενός κόσμου που φεύγει ευτυχώς δια παντός
ένας κόσμος που αλλάζει στον καθρέφτη κοιτάζει και στην άκρη του τούνελ ξαναβλέπει το φως.
