Του Δημήτρη Μιχελουδάκη
Οι επίγονοι ενός Θησέα,
έσπευσαν να μαζευτούν στην πλώρη
και στριμώχτηκαν, καθώς η αγκαλιά του Αιγέα
εθεάθη στο Σούνιο.
Advertisment
Διέσχιζαν τα κύματα
σ΄ένα λαβύρινθο χωρίς Μινώταυρο,
για ένα ”καυτό σημείο” στη γη της Επαγγελίας
μον΄’ελα που ΄σκασαν τα χείλη της πρύμνης
από την αρμύρα και το κατάρτι λύγισε.
Ασκήμυνε το πέλαγος, από φωνές
διαμαρτυρίας που αντηχούσαν
σ΄όλη της ένωσης τα όρια – οιωνοί
για το μέλλον οι φόροι στο κτήνος
που πληρώθηκαν μ’ αίμα.
Αδιάφορο προς όλα του φιλάργυρου
το σύνορο. Το σύνολο των ψυχών,
ήχοι μιας σακατεμένης τρομπέτας
που δεν έχει άλλο λαρύγγι
να ακουστεί. Παράταιροι ήχοι.
Advertisment
Δεν χρειάστηκε λευκό πανί
εξάλλου το κατάρτι λύγισε,
που χώρος να στεριώσει.
Το κύμα κι ο καιρός
θα κρύψουν, το κατράμι,
και θα περάσει.
- Είν’ εύκολο το μίσος – μην πας εκεί… - 17 Μαρτίου 2020
- Κρισναμούρτι: Ο μέγας ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής (Μια ανάγνωση) - 8 Μαρτίου 2019
- Σκέψεις περί σχιζοφρένειας - 24 Οκτωβρίου 2016