Ανακάλεσα πρόσφατα στη μνήμη μου, με ποια αφορμή δε θυμάμαι, ένα μάθημα από τα θρησκευτικά του δημοτικού, γύρισα δηλαδή πολλά χρόνια πίσω. Το θέμα του ήταν η συγχώρεση. Πιο συγκεκριμένα, το κείμενο ανέφερε την ερώτηση του Πέτρου προς τον Ιησού μέχρι πόσες φορές μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον και την απάντηση του Ιησού πως πρέπει να συγχωρούμε μέχρι εβδομήντα φορές το επτά, δηλαδή ότι η συγχώρεση δεν πρέπει να έχει μέτρο. (το συγκεκριμένο απόσπασμα από την Αγία Γραφή: «Τότε, αφού τον πλησίασε ο Πέτρος είπε: Κύριε, πόσες φορές, αν ο αδελφός μου αμαρτήσει σε εμένα, θα τον συγχωρέσω; Μέχρι επτά φορές; Ο Ιησούς λέει σ’ αυτόν: Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι 70 φορές το επτά.» Ματθαίος: 18:21-22)
Η συγχώρεση, κατά τη γνώμη μου, είναι λυτρωτική, όμως με ένα σκεπτικό κάπως πιο εγωκεντρικό και όχι τόσο αλτρουιστικό όσο αυτό που παρουσιάζεται στις Γραφές. Και αυτό γιατί συγχωρώντας η ψυχή μας απαλλάσσεται από ένα βάρος, στο μυαλό μας παύει να στροβιλίζεται συνεχώς μια διαμάχη, ένας διάλογος, ένα συγκεκριμένο περιστατικό και ο θυμός, η αγανάκτηση, η απογοήτευση, η θλίψη καταλαγιάζουν και δίνουν τη θέση τους στην ηρεμία, στην αποδοχή, στο συμβιβασμό, στην εσωτερική γαλήνη. Εν ολίγοις, συγχωρώντας, απαλλάσσουμε (ίσως) τον άλλο από τις ενοχές (αν έχει, γιατί αυτό δεν είναι δεδομένο), αλλά, κυρίως, βγαίνουμε εμείς οι ίδιοι κερδισμένοι ψυχικά.
Advertisment
Μπορεί να μη γίνεται εύκολα αντιληπτό, μα τέτοια μικρά, ανεπαίσθητα ίσως βάρη, όπως η μη επίλυση των συγκρούσεων και των διαφωνιών, συσσωρεύονται σιγά-σιγά και μετατρέπονται σε φορτία ασήκωτα. Φορτία που μας ταλαιπωρούν, που κάνουν την καθημερινότητά μας δύσκολη και που τελικά δε μπορούμε να εντοπίσουμε την πηγή απ’ όπου προέρχονται. Και αυτά μένουν και διογκώνονται και σ’ αυτά προστίθενται και τα υπόλοιπα, ουκ ολίγα δυστυχώς, προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος άνθρωπος στην καθημερινότητά του, με αποτέλεσμα να χάνουμε λίγη από την πολυπόθητη ποιότητα ζωής, που με τόση μανία επιδιώκουμε σήμερα. Πόσο εύκολο θα ήταν, όμως, να αποφύγουμε αυτές τις συνέπειες με μια τόσο απλή και νοερή πράξη, με τη συγχώρεση, την ειλικρινή και από καρδιάς συγχώρεση.
Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει μια σημαντική διευκρίνιση σχετικά με την έννοια της συγχώρεσης. Συγχώρεση δε σημαίνει αυτομάτως και αποδοχή της πράξης που μας ενόχλησε και ότι αυτή θα γίνει ανεκτή αν επαναληφθεί. Ούτε σημαίνει απαραίτητα ότι επιθυμούμε το άτομο αυτό να παραμείνει στον περίγυρό μας. Αντιθέτως, οφείλουμε να επισημάνουμε τη συμπεριφορά που μας ενόχλησε και να τονίσουμε πως δεν επιθυμούμε να επαναληφθεί. Ακόμη έχουμε το δικαίωμα να απομακρύνουμε τον άλλο από τη ζωή μας.
Συνοψίζοντας, συγχώρεση σημαίνει να προχωράμε στη ζωή μας αφήνοντας πίσω μας την πικρία, τις διαφωνίες και τις παρεξηγήσεις, χωρίς να κρατάμε κακία. Σκεπτόμενοι, λοιπόν, τα πλεονεκτήματα της συγχώρεσης ίσως , τελικά, να αξίζει να το ξανασκεφτούμε την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να “κρατήσουμε κάτι μανιάτικο”.
Advertisment
Κάτια Μπρούζου, φοιτήτρια ιατρικής
