Της Αγγελικής Μπολουδάκη
1.Αποτυγχάνουν να παρέχουν στα παιδιά τους ασφάλεια, με την έννοια πως τα εκθέτουν πολύ νωρίς σε κινδύνους, πιστεύοντας πως έτσι τα σκληραγωγούν.
Advertisment
2.Είναι υπερβολικά επικριτικοί μαζί τους, κατακρίνουν, δηλαδή, τις συμπεριφορές τους και τα συναισθήματά τους, με λόγια που πληγώνουν το σεβασμό του παιδιού στον εαυτό του.
3.Βλέπουν το παιδί τους σαν γονικό υποκατάστατο και ζητούν από εκείνο την προσοχή που δεν αισθάνθηκαν από τους γονείς τους.
4.Κάνουν τοξικά «αστεία» για το παιδί τους, αναφερόμενοι στο βάρος του ή στο ύψος του ή σε άλλες αδυναμίες του, ακρωτηριάζοντας την αυτοεκτίμηση του παιδιού.
Advertisment
5.Αναζητούν από τα παιδιά τους επιβεβαίωση της αρνητικής τους συμπεριφοράς προς αυτά, με αποτέλεσμα τα παιδιά να ενοχοποιούν τον εαυτό τους και να πιστεύουν πως φταίνε εκείνα για τις λάθος συμπεριφορές των γονιών τους.
6.Δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να εκφράσουν αρνητικά συναισθήματα και το παιδί μαθαίνει να τα καταπνίγει θεωρώντας τα απορριπτέα. Αυτό σταδιακά το οδηγεί είτε σε κατάθλιψη είτε σε μίσος για τους άλλους ανθρώπους, γιατί δεν μαθαίνει να διαχειρίζεται την αρνητικότητα των συναισθημάτων του.
7.Εκφράζουν συνεχώς τους φόβους τους για την ασφάλεια των παιδιών τους, ακόμα κι όταν εκείνα είναι ενήλικα, υπονομεύοντας έτσι την εμπιστοσύνη των παιδιών στον εαυτό τους, δηλώνοντας στην πραγματικότητα τη δική τους έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό τους και το φόβο τους πως δεν θα τα καταφέρουν χωρίς τα παιδιά τους.
8.Τοποθετούν πάντα τα δικά τους συναισθήματά τους πρώτα, ζητώντας από τα παιδιά τους να ανησυχούν για αυτά, κάνοντας τα να καταστέλλουν τα συναισθήματά τους, προκειμένου να κατευνάσουν τους γονείς τους.
9.Αναλαμβάνουν τους στόχους των παιδιών τους, με τρόπο που τα παρεμποδίζουν από την υλοποίηση τους, ελέγχοντας στην πραγματικότητα την εξέλιξη τους. Για παράδειγμα, όταν κάποιος αποφασίζει να πουλήσει τους πίνακες του και ταυτόχρονα η μητέρα του ζωγραφίζει και χαρίζει τους πίνακες της στους γείτονες, θα είναι πολύ δύσκολο για κείνον να πετύχει στους στόχους του και να εξελιχθεί στη ζωή του.
10.Χρησιμοποιούν την ενοχή και τα χρήματα για να τα ελέγξουν, προσφέροντας υλικά αγαθά και ζητώντας σαν αντάλλαγμα την θυσία των παιδιών τους σε εκείνους, κάνοντας τα να νιώθουν ένοχα κάθε φορά που δεν το κάνουν, προβαίνοντας σε υστερίες του τύπου: «εγώ που έκανα τα πάντα για σένα».
11.Αντιδρούν στα λάθη των παιδιών τους με τη σιωπή, αποσύροντας τον εαυτό τους από τη σχέση, σιωπώντας στα αιτήματα των παιδιών τους. Αυτή η παθητική-επιθετικότητα μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά σε μια παιδική ψυχή και να κάνει τους ανθρώπους, που την έχουν υποστεί, να προσπαθούν συνεχώς να επανορθώσουν στις σχέσεις τους, ακόμα κι αν δεν έχουν κάνει κάποιο λάθος.
12.Παραβιάζουν τα όρια των παιδιών τους, εισβάλλοντας στην προσωπική τους ζωή και καταπατώντας την και αυτό το ονομάζουν ενδιαφέρον, ενώ είναι παραβίαση δικαιωμάτων.
13.Καθιστούν τα παιδιά τους υπεύθυνα για τη δική τους προσωπική ευτυχία, περιμένοντας από εκείνα ν’ ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους, ενώ παράλληλα τους καταλογίζουν ευθύνες για τη δυστυχία τους, αν δεν εκπληρωθούν τα δικά τους απωθημένα από εκείνα. Αυτό κάνει τα παιδιά να έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τη ζωή τους, για τους ρόλους που παίρνουν δίπλα στους άλλους, πιστεύοντας πως θα πρέπει να κάνουν τα πάντα για εκείνους, ενώ απαιτούν ανταλλάγματα που μοιάζουν με εκείνα που απαίτησαν από εκείνους οι γονείς τους.
- Αγάπη και Αυτονομία - 25 Μαΐου 2016
- Ξεφλουδίζοντας το παρελθόν - 24 Μαΐου 2016
- Ο πλανήτης της αγάπης - 18 Μαΐου 2016
