Της Μάρης Γαργαλιάνου
Αυτές οι κουβέντες οι βαρύγδουπες που σε κάνουν να μένεις με ανοιχτό το στόμα, τα λόγια τα μεγάλα με τα απόλυτα γράμματα, τα μπολνταρισμένα, οι δηλώσεις οι φευγάτες που στο άκουσμά τους λιώνεις και τρομάζεις μαζί, που σε κάνουν να θες να τις πιστέψεις από τη μια με πάθος και απο την άλλη σε κάνουν όλο και πιο καχύποπτο, αυτές οι αράδες αερικά, καλύτερα να μην υπήρχαν.
Advertisment
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που όλοι αγαπήσαμε, μα και μισήσαμε μαζί μας έκαναν πιο δυνατούς, ένα κλικ πιο πεζούς και ίσως εριστικούς. Απομυθοποιήσαμε τον έρωτα πιθανότατα εξαιτίας τους και αυτή τη ροζ αύρα που κάποτε εξέπεμπε και όλοι λαμβάναμε εξιδανικευμένα. Είναι τόσο κρίμα φίλοι μου σε μια ανέραστη εποχή, άοσμη και ίσως λίγο άχρωμη ο ίδιος ο λόγος, ο οποίος σα μέσο μεταφοράς συναισθημάτων και κρίσεων θα έπρεπε να σε ταξιδεύει, σε βαλτώνει, σε διχάζει, σε κλείνει σε κουτιά.
Γιατί σίγουρα κι εσείς πολλά θα έχετε ακούσει και άλλα τόσα θα έχετε πει. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει δε λένε; Δεν έχουν άδικο… Μας τσάκισαν οι δηλώσεις οι δυνατές, με τις πράξεις τις άυλες, αγκαζέ με μια πραγματικότητα, η οποία το μόνο που αποδεικνύει είναι πως «όσα λιγότερα λες και όσα περισσότερα κάνεις, τόσο το καλύτερο, τόσο το πιο υγιές».
Μια απο τις βασικές αρχές του σεναρίου είναι το «Show me, don’ t tell me» και φυσικά όλοι εμείς στην ιστορία της ζωής μας που γράφουμε καθημερινά δε ξέρω κατα πόσο σίγουρη είμαι πως πράττουμε ουσιαστικά, αντί να δηλώνουμε και αυτό αλήθεια είναι θλιβερό. «Θα είμαι για πάντα δίπλα σου, ότι χρειαστείς είμαι εδώ», «Είσαι η μια και μοναδική για μένα, δεν υπάρχει άλλη καμιά», «Όποιος σε πειράξει θα έχει να κάνει μαζί μου, είσαι οτι πολυτιμότερο έχω», «Δε θα φύγω ποτέ»… Και έφυγαν και ξέχασαν και αδιαφόρησαν. Όλοι αυτοί με τις ατάκες υπεργκράντε.
Advertisment
Και εσύ έμεινες εδώ και δυνάμωσες. Και σκλήρυνες. Και διδάχτηκες. Έμαθες κι ας πόνεσες πολύ. Τώρα πια ξέρεις… Ξέρεις πως τα λόγια εν τέλει δε λένε πολλά. Αν συνοδεύονται απο ενέργειες, τότε ναι. Μα είσαι λίγο καχύποπτος… Πες την αλήθεια. Παραδέξου το. Δεν είναι τόσο κρίμα; Άνθρωποι με το έτσι θέλω να χαλάνε την πιάτσα των συναισθημάτων και της πίστης σε κάποιο ιδανικό; Να σε κάνουν να φοβάσαι τον επόμενο, να κρατάς ένα κάρο πισινές;
Παρέμεινε άνθρωπος άνθρωπέ μου και έχε πίστη. Δεν είναι κακό να είσαι υποψιασμένος, δεν είναι παράλογο να μετράς τις κουβέντες σου. Καλύτερα έτσι, παρά να σε χτυπάν. Για το δικό σου το καλό όμως, παρέμεινε ΕΣΥ. Τώρα πια ξέρεις. Κι αν δε ξέρεις, όντας αμετανόητα ρομαντικός, θα μάθεις. Τίποτα δεν αργεί… Η γνώση που κερδίζεις απο «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» ισοδύναμη καμιάς δεν είναι. Να πατάς στα πόδια σου γερά.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
