Εύθραυστες γυάλινες ψυχές
Εις μνήμην…
Αχ αυτές οι τρομερές διαπιστώσεις συμβαίνουν στις πιο τρελές συμπτώσεις,
γυάλινα κομμάτια οι ψυχές μας σκεφτόμουν χτες,
γυάλινος κόσμος κάποια “Λώρας”,
και αυτή η καταραμένη λέξη που ταιριάζει σε κάθε τι γυάλινο:
Απώλεια
Απώλεια
Σιωπή.
Πόσο εύκολα σπάζουν οι γυάλινες ψυχές μας σκεφτόμουν χτες.
Χτες γυαλί σήμερα σκόνη,
ο γυάλινος κόσμος δεν σηκώνει,
νευρικές κινήσεις, κουρασμένα χέρια που τρέμουν, ρυτιδιασμένα δάχτυλα.
Σιωπή
Πόσο εύκολα σπάνε οι ψυχές μας, πόσο εύκολα “φεύγει” κανείς,
δίχως θόρυβο, πόνο και δυστυχία, αξιοπρεπείς.
“Και ύστερα λοιπόν τι γεμίζει τη σιωπή;”
λες και έπειτα άυλες, αιθέριες παρηγορητικές οι αναμνήσεις μες τη σιωπή.
Σιωπηλά, αθόρυβα, τελεσίδικα, τα γυάλινα σώματα εκείνων που ζούσαν αξιοπρεπείς φεύγουν.
Εκείνων που έφυγαν έτσι όμως οι αναμνήσεις μένουν,
τα βαριά, αέρινα βήματα τους στον περίπατο της ζωής μένουν,
μένουν εκείνοι που ήταν αγαπητοί και μόνο ο χρόνος Παρατατικός θυμίζει το γεγονός.
Καταραμένη απώλεια.
Καταραμένη σιωπή.
Και ύστερα γαλήνη.
- Μονόλογος ενός ερωτευμένου ποιητή - 23 Μαΐου 2018
- Μεταμεσονύκτιες σκέψεις… περί έρωτα και φόβου - 3 Ιανουαρίου 2018
- Η αλλαγή δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη - 28 Ιουλίου 2017
- Μονόλογος ενός συλλέκτη - 21 Ιουνίου 2017
- Εύθραυστες γυάλινες ψυχές - 12 Μαρτίου 2017
- Όταν η Ψυχή συνάντησε τον άνεμο - 18 Φεβρουαρίου 2017
- Μίσος, φόβος, χάος… Πώς τα αφήσαμε να μας δέσουν τα χέρια; - 15 Φεβρουαρίου 2017
- Ζώντας πεθαίνοντας - 12 Φεβρουαρίου 2017
- Νύχτες, όνειρα και ένα μικρό “ίσως” - 1 Φεβρουαρίου 2017
