Δεν έφυγα για την κρίση…
έφυγα για να μεγαλώσω!
Και να ‘μαι σήμερα! Για μια ακόμη φορά να επιβεβαιώνω το ένστικτό μου. Χρόνια αγωνίας, θλίψης, αναζήτησης, πόνου ψυχής και σώματος ψάχνοντας το νήμα και το νόημα της ζωής μου. Πως όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν, οι άνθρωποι που έρχονται καθόλου τυχαία και οι άνθρωποι που φεύγουν γιατί να είναι μέρος της πια;
Advertisment
Χρόνια προσπαθούσα να επιβιώσω ξέροντας πως γεννήθηκα για να ζήσω διαφορετικά, με άλλο σκοπό κάτω από άλλες συνθήκες. Πάντα το ένιωθα αλλά αναζητούσα το γιατί σε αυτά που μου συνέβαιναν και συνήθως δεν τα αποδεχόμουν. Έκανα επιλογές που με σκότωναν ψυχολογικά, προσπαθώντας πάντα να απολογηθώ γι ‘αυτό που είμαι και για όσα απλόχερα έδινα. Έδινα ό,τι είχα για την δουλειά και τους φίλους. Ήξερα ότι παίρνω την πρόκληση γιατί ήθελα το μάθημα. Αυτό, πολλοί άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου ποτέ δεν το κατάλαβαν. Θύμωναν όταν έφευγα… πάντα με το ένστικτο. Με αυτό έκανα ταξίδια, με αυτό γύρισα από την χώρα της θλίψης, με αυτό ξεπέρασα τους θανάτους των αγαπημένων μου ανθρώπων. Με αυτό διάλεγα συνεργάτες με αυτό επέλεγα να τους αφήσω. Πάντα με αυτό.
Δεν με πρόδωσε ποτέ, κι όσο το ακολουθούσα τόσο πιο ισχυρό εκείνο. Τωρινός σταθμός, ο τόπος που δυο φορές απέφυγα να μείνω. Δεν ήταν ποτέ στο σχέδιο μου η Αμερική, όταν σχεδίαζα να «αποδράσω» από την χώρα μου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Όταν ταξίδευα μου πέρναγε. Ελεγα, πάω πίσω στην Αθήνα, στην πόλη μου. Στην βάση μου. Όμως ποτέ δεν ένιωθα αποδεκτή. Μίλαγα την ίδια γλώσσα κι όμως οι άνθρωποι δεν με καταλάβαιναν. Με παρερμήνευαν. Πάντα ήμουν πολύ. Πολύ χαμογελαστή, πολύ νευρική, πολύ ανοιχτή, πολύ αδύνατη, πολύ πολύ. Όλα πολύ.
Advertisment
Ε λοιπόν δεν έφυγα για την κρίση, όσοι με ξέρουν, το γνωρίζουν. Ουτε γιατί βρήκα τον έρωτα της ζωής μου. Εφυγα για να μεγαλώσω. Να μπορέσω να δώσω στον εαυτό μου όσα μου πήραν. Να του δώσω την αξία που του αναλογεί, χωρίς παζάρια μιας και στην χώρα μου δεν μπόρεσα. Πολύ υποκειμενικά τα κριτήρια των ανθρώπων και με πέταγαν έξω.
Κι εγώ εκεί. Κόντρα. Μια ζωή κόντρα. Αντίδραση. Τελικά αντίδραση στην αντίδραση. Έφυγα για να επαναπροσδιορίσω εμένα, τη ζωή, το σώμα. Αυτό το έρμο το σώμα, που αν είχε φωνή θα ούρλιαζε, αν είχε άκρα θα με χτυπούσε. Τόσα χρόνια καταπόνησης, ελλειπούς διατροφής σε συνθήκες υγρασίας και κρύου. Μηχανάκι χειμώνα-καλοκαίρι. Σπίτι χωρίς θέρμανση, τραυματισμοί, κακουχία. Αυτομαστίγωμα..
Κι όμως ο ειδικός μου είπε… θα το θεραπεύσουμε αυτό το σώμα. Η ζημιά έχει γίνει αλλά θα το επαναφέρουμε μέχρι ένα σημείο… όπως το σκληρό πάτωμα που χρόνια χτύπαγε το κορμί μου, τώρα πήρε τη θέση του. Το σώμα που έγινε πάτωμα. Τόσο σκληρό, άκαμπτο, πονεμένο. Πόνοι τόσων χρόνων. Πόσο φοβόμουν ότι κάτι έχω, δεν μπορεί, σκεφτόμουν. Κι όμως συνέχιζα. Εκεί όρθια…
Έφυγα από τον ήλιο, την ομορφιά, την θάλασσα, τους ανοιχτούς ανθρώπους. Όντως έφυγα και χαίρομαι. Ποτέ δεν θα μάθαινα ποια πραγματικά είμαι, τι μπορώ να κάνω και όχι αν μπορώ να το κάνω… έφυγα όχι για να πιάσω την καλή, κι εδώ στο πουθενά είμαι. Έτσι για την αλλαγή, για να φτιάξω τα σπασμένα, για την ηρεμία, για την οργάνωση, για την εμπειρία, για το “μακριά κι αγαπημένοι”, για την ψυχή, για την ουσία.
Κι αυτά τα λόγια για να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μου δίνεται ακόμα μια ευκαιρία, να με αγαπήσω, να με φροντίσω και να συνεχίσω στον δρόμο που επέλεξα να τραβήξω. Της τέχνης, της καλλιέργειας και της αγάπης. Ευχαριστώ ως εδώ…
Εντέλει είμαι λες, μια εν δυνάμει εποτυχία. Η λέξη έχει ρίζες, όχι στο λεξικό.. αλλά μέσα μου.
- Ο φόβος του θανάτου χέρι χέρι με τη χαρά της Ζωής - 14 Φεβρουαρίου 2020
- Αγάπα τους άλλους σαν τον εαυτό σου - 29 Δεκεμβρίου 2016
- Γυάλινα ή ελεύθερα σπίτια; - 29 Οκτωβρίου 2016
