Της ψυχολόγου Χρυσούλας Ζερβού
Ευχαριστώ τα παιδιά μου. Θα μπορούσε να μην υπάρχει κανένας λόγος για αυτό. Απλά και μόνο επειδή υπάρχουν στην ζωή μου. Τα ευχαριστώ όμως και για όλους τους άλλους αναρίθμητους λόγους. Που έχω την ευτυχία να τα βλέπω να μεγαλώνουν, που κρατιόμαστε αγκαλιά, που τα ακούω να γελούν, που νιώθω τόση αγάπη, που…που…που…που ακούω κάθε μέρα το μαμά!
Advertisment
Μαμά! Πόσο όμορφη λέξη! Και με πόσο μεγάλη ευθύνη. Και για αυτό όμως ευχαριστώ τα παιδιά μου. Γιατί ξέρω πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος μου στην ανάπτυξή τους, την συναισθηματική, την σωματική, την νοητική, που δεν έχω πάντα παρά να προσπαθώ για το καλύτερο. Το καλύτερο όχι μόνο για αυτά, αλλά και για τον εαυτό μου. Γιατί είμαι ένα από τα πιο σημαντικά, αν όχι το πιο σημαντικό πρόσωπο στην ζωή τους. Γιατί θέλω να είμαι το πρότυπό τους. Και γιατί είμαι το πρότυπό τους, ακόμα και όταν δεν θα ήθελα.
Advertisment
Έτσι έγινε και όταν ήρθε ο Σεπτέμβριος. Ο μήνας του σχολείου και του σχεδιασμού των επιπλέον δραστηριοτήτων. Όπως πολλοί γονείς που αναγνωρίζουν την αξία της άθλησης στην ζωή μας, έτσι και εγώ έγραψα τα παιδιά μου στο μπάσκετ. Ήθελα το πρώτο τους άθλημα να είναι ομαδικό, για όλα τα καλά στοιχεία που μπορεί να αποκομίσουν. Κανόνες, όρια, σεβασμό, παρέα, και ό,τι άλλο καλό για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Εγώ όμως; Πού ήμουν σε όλο αυτό; Θα σκεφτεί κανείς, εντάξει, αν εγώ δεν πίστευα όλα τα παραπάνω, δεν θα τα πήγαινα στο μπάσκετ, ή σε όποιο άλλο άθλημα. Όμως αυτό που το ξέρουν τα παιδιά μου; Τι άποψη διαμορφώνουν για μένα, όταν εγώ απλά τα κοιτώ όταν προπονούνται; Και για να λέμε και την αλήθεια, όχι όλη την ώρα, αφού κάποιες στιγμές θα πιάσω κουβέντα και με κάποιον άλλον γονιό και θα ξεχαστώ. Και τελικά τι κάνω εγώ αυτή την ώρα; Τι θα θυμούνται τα μικρά; Μια μαμά που κάθεται…
Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου την πρώτη φορά που πήγαμε προπόνηση. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό δεν μου ταίριαζε. Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω την αξία του αθλητισμού αν δεν ήμουν και ζωντανό παράδειγμα. Ευκαιρία έψαχνα. Κοίταξα προσεκτικά τον χώρο. Σκέψεις και εικόνες για το τι θα μπορούσα και εγώ να κάνω εκεί, σχηματίστηκαν αμέσως. Για κάποιο μαγικό λόγο, ίδιες σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό και μιας άλλης μαμάς. Έτσι την επόμενη φορά πήγαμε με φόρμες και πάνω από όλα, με πολλή όρεξη για γυμναστική. Και ευχαριστώ τα παιδιά μου που από τότε είμαστε εκεί ανελλιπώς. Και όχι μόνο για να είμαι το καλό παράδειγμα, αλλά γιατί έτσι κάνω και εγώ το καλύτερο για την σωματική και ψυχική μου υγεία. Και βέβαια τα παιδιά μου χαίρονται πολύ. Και είναι πια τόσο στην πραγματικότητα τους, που μια φορά μόνο δεν κάναμε γυμναστική και ήρθε ένα πιτσιρίκι και μας έκανε παρατήρηση. «Εσείς γιατί δεν κάνετε γυμναστική σήμερα;»
Γνωρίζω ότι για πολλούς γονείς δεν είναι εφικτό να γυμνάζονται την ώρα που περιμένουν τα παιδιά τους να τελειώσουν την προπόνησή τους. Γιατί έρχονται κατευθείαν από την δουλειά, γιατί θεωρούν ότι είναι μια ώρα που μπορούν να ξεκουραστούν, να μιλήσουν με γνωστούς. Ή γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν μόνοι τους, ή γιατί; Ο καθένας για τον δικό του λόγο.
Και βέβαια υπάρχουν και πολλοί γονείς που είναι συνεπείς στην αξία του αθλητισμού, πηγαίνοντας άλλες ώρες σε κάποιο γυμναστήριο, ή κάνοντας κάποια άλλη σταθερή, αθλητική δραστηριότητα.
Το να είμαστε συνεπείς στα λόγια, στις πράξεις και στην στάση μας ως γονείς, δεν αφορά βέβαια μόνο στον αθλητισμό. Εδώ απλά αποτέλεσε ένα παράδειγμα. Καθένας μπορεί να σκεφτεί παρόμοιες καταστάσεις καθημερινότητας, που ενώ λέμε στα παιδιά μας τι είναι καλύτερο για αυτά, την ίδια στιγμή, ή λίγο μετά το ακυρώνουμε μέσα από αυτά που κάνουμε, ή δεν κάνουμε για τον εαυτό μας.
Ακόμα και αν δεν το καταφέρνουμε πάντα, χρειάζεται να θυμόμαστε πως ό,τι κάνουμε και ό,τι δεν κάνουμε, διαμορφώνει βιώματα στα παιδιά μας. Έντονα, ή όχι, συνειδητά, ή ασυνείδητα, αυτά θα είναι ένα κομμάτι του θησαυρού τους από εμάς. Ας φροντίσουμε όπου μπορούμε, οι αναμνήσεις τους να εμπεριέχουν τον καλύτερο μας εαυτό!!!
Αγαπώ το γράψιμο και για αυτό σε κάθε ευκαιρία δημοσιεύω όχι μόνο γνώσεις, αλλά και σκέψεις, εμπειρίες και συναισθήματα που θα μπορούσαν να αγγίξουν και να μιλήσουν στην καρδιά άλλων ανθρώπων.
Είμαι παντρεμένη και έχω δυο αγόρια που με τις ατάκες και τις ζαβολιές τους ομορφαίνουν την ζωή μου!
- Πόσο αντέχεις να αντέχεις; - 13 Μαρτίου 2017
- Δεσμεύομαι… να μην δεσμεύομαι. Δέσμευση αποδέσμευσης - 10 Ιουλίου 2016
- Ευχαριστώ τα παιδιά μου - 11 Μαΐου 2016
