Για να μάθω να αγαπώ τα παιδιά μου πρέπει επανακτήσω τη σύνδεση,
να μην ψάχνω οδηγούς για μαμάδες.
Να χτίσω ένα καταφύγιο αγάπης και αγκαλιάς.
Γράφει η Ζαχίρ Μικαέλ
Advertisment
Ούτε που ξέρουμε τελικά τι είναι αγάπη, νομίζουμε ότι αγαπάμε, ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί, όπως μας εκπαίδευσαν να αγαπάμε… παίρνουμε μόνο γεύσεις… αλλά δεν μαθαίνουμε, δεν την προσφέρουμε ούτε την αναζητούμε σωστά. Δεν είμαι ειδικός της αγάπης ούτε η τέλεια μάμα. Πήρα όμως μια γεύση όταν γέννησα το μωράκι μου.
Η μητρότητα, μια έννοια τόσο μεγάλη, συνδεδεμένη και συντονισμένη με την ύπαρξη, μόνο τότε φανερώνεται. Μετά από δεκαοκτώ ώρες, όταν οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν και οι γιατροί αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν βεντούζες για να γεννηθεί ο γιος μου, όταν δεν ένιωθα ούτε τους περίφημους πόνους της γέννας ούτε κανένα σημείο του σώματός μου, γεννήθηκε και ήταν καλά! Ο μικρός μου γίγαντας ήρθε! Λίγα λεπτά αργότερα, τον κρατούσα εντελώς φρέσκια, σαν τίποτα από τα πιο πάνω να μην προηγήθηκε. Τον λάτρεψα, «καλωσόρισες μικρό μου ανθρωπάκι» σκέφτηκα, μεγάλωσε εκεί μέσα, ακόμα δεν το πιστεύω. Ήξερα πως ήμουν το μέσο για αυτό το θαύμα…
Θηλασμός… τα θαύματα συνεχίζονται… αυτό, το μικρό ανθρωπάκι που μεγάλωσε μέσα μου… τρέφεται μόνο με το γάλα μου… δεν χρειάζεται ούτε καν νερό προς το παρόν… νιώθω σαν τη Μητέρα Φύση που μας προσφέρει όλα όσα χρειαζόμαστε. Λίγες μέρες αργότερα ενώ αποκοιμήθηκα, τον είδα σε μια γυάλα με τεντωμένα τα χέρια να κλαίει απαρηγόρητα. Έτρεξα κοντά του και αντίκρισα την ίδια ακριβώς εικόνα. Έπρεπε να μπει στη θερμοκοιτίδα γιατί είχε ίκτερο μου είπαν.
Advertisment
Τελικά, δεν ήταν μύθος αυτό που λένε για την μητρότητα ότι, η αγάπη της μάνας είναι έμφυτη, άμεση, μια αγάπη που αναπηδά από το άγνωστο και καθοδικά, μια εσωτερική παρόρμηση και σιγουριά, κάτι σαν ένστικτο. Στην πορεία, όλα αυτά τα καθημερινά, η ρουτίνα, οι υποχρεώσεις, το κοινωνικό, το οικονομικό, μας απομακρύνουν από αυτή τη σύνδεση, αγαπούμε και φροντίζουμε το παιδί, διαδικαστικά θα έλεγα. Αρχίζουν οι αμφιβολίες, αν ο γιατρός του παιδιού είναι ο καλύτερος, αν θα έχουμε αρκετά λεφτά για τις σπουδές του, πώς φαίνεται το παιδί που πρέπει σιγά σιγά να μας αποδείξει ακόμα και σε εμάς ότι είναι το καλύτερο. Δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να είναι ο καλύτερος!
Πώς πάει στο σχολείο, ποιες αδυναμίες έχει να τις καλύψουμε με ιδιαίτερα, γιατί δεν συνεργάζεται σωστά και γιατί δεν εκτιμά… όλα αυτά και εκατοντάδες χιλιάδες άλλα, που μας γεμίζουν ανασφάλειες και ενοχές κατά πόσο κάνουμε το σωστό… αρχίζουμε να μελετούμε αυτά που λένε οι ψυχολόγοι (που είναι καλό) αλλά δεν είναι αρκετό. Ακόμα και ανταγωνισμό κάνουμε και επίδειξη ισχύος μερικές φορές, φωνάζοντας και χειραγωγώντας τα, για τους τραγικούς λόγους ότι δεν έβαλαν τα ρούχα στο καλάθι των λερωμένων ή γιατί πήγαν αδιάβαστοι στο σχολείο ή ή ή ή θα βρούμε σίγουρα τους λόγους να τους διαλύσουμε την αυτοπεποίθηση «για το καλό τους». Και όλα αυτά, στην προσπάθεια μας να κάνουμε το «καλύτερο», αυτό που πιστεύουμε ότι είναι το καλύτερο ή έτσι αποφασίζουμε. Που σίγουρα δεν είναι…
Μαθαίνουμε συνέχεια νέα πράγματα, ζούμε νέες εμπειρίες, αναθεωρούμε. Το καλύτερο που έχω να κάνω σαν μαμά είναι να βρω τον τρόπο να διατηρήσω ή να επανακτήσω αυτή τη σύνδεση, να μην ψάχνω οδηγούς για μαμάδες… πώς να είμαι μαμά. Να μάθω… να χτίσω ένα καταφύγιο αγάπης και αγκαλιάς. Ο ρόλος μου να είναι καθοριστικός και βοηθητικός, στο να είναι ο εαυτός του, να βοηθήσω να ανθίσει, να μεγαλώσει ένας ελεύθερος, γεμάτος αυτοπεποίθηση άνθρωπος.
Να συνεχίσει να ονειρεύεται, να εξερευνά, να κάνει ερωτήσεις, να ενθουσιάζεται με κάθε τι καινούργιο, να γελά με την ψυχή του, να είναι ζωντανός… όχι ζωντανός νεκρός σε ένα κουτί (μικρό η μεγάλο). Αυτός και αν είναι σκοπός ζωής, τώρα πώς γίνεται; εδώ μιλάμε για ανθρώπους, ένα ζωντανό όν… όχι για ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή που μαθαίνεις τις οδηγίες χρήσης. Αρχίζω με μένα… είμαι και εγώ ζωντανή (ευτυχώς ακόμα), να δω πως αντιδρώ στις καταστάσεις, γιατί άραγε αντιδρώ έτσι… σημειώνω… διερωτώμαι, μαθαίνω να έχω το μυαλό μου καθαρό, ξεφορτώνομαι όλα τα πρέπει των άλλων, της κοινωνίας, ακόμα και τα δικά μου (αυτά που με έμαθαν ότι πρέπει). Με αποδέχομαι και αποδέχομαι και το γεγονός ότι μπορώ να κάνω λάθη.
Σταματώ σιγά σιγά να θέλω τον έλεγχο και εμπιστεύομαι το θείο (το θεό του καθενός)… διώχνω με αγάπη τις ανησυχίες και δίνω την προσοχή μου, την απόλυτη προσοχή μου σε ό,τι έχω να κάνω. Βλέπω τους ανθρώπους φρέσκα, σαν πρώτη φορά, φιλτράρω τα λόγια μου με αγάπη και κατανόηση. Καθαρίζω την καρδιά και την ψυχή μου από οτιδήποτε περιττό.
Υπάρχουν τεχνικές που σε φέρνουν στο παρόν όπως ο διαλογισμός, μικρές παύσεις, ενεργοποίηση των αισθήσεων και άλλες τόσες. Παίρνω τη στιγμή (έγινα λίγο όπως τα παιδιά), σιγά σιγά. Τελικά εγώ μαθαίνω από αυτά! Αυτή είναι η φυσική κατάσταση. Είμαι στα γόνατα και βλέπω στα μάτια με καθαρό μυαλό, μιλώ με αγάπη και κατανόηση, αγκαλιάζω και αντιλαμβάνομαι τι περνά στο σχολείο ή με τα πρέπει των άλλων που του επιβάλουν να γίνουν και δικά του… και δεν είναι εύκολο… γιατί τον φθείρουν, τον χαλούν, τον βγάζουν από τη φυσική του κατάσταση και τον καλουπώνουν σε ένα φτιαχτό δήθεν κόσμο. Δεν χρειάζεται να είναι τέλειος ούτε αλάνθαστος.
Να τον μάθω να μην παίρνει σοβαρά τα πρέπει του σχολείου, όταν είναι στο σχολείο. Οι κανόνες τηρούνται απλά αλλά δεν είναι το πάν, είναι απλά ένας ρόλος, στο δικό μας τον κόσμο, τα πρέπει τους δεν μας αλλάζουν, εμείς γεννηθήκαμε ευτυχισμένοι (στη φυσική μας κατάσταση) και αυτό είναι το πρέπει μας.
Καλό το κοινωνικό αλλά να μην το παίρνει σοβαρά… καλύτερο είναι η ζωή στη φυσική της μορφή. Είναι ρόλοι που πρέπει να παίζουμε σαν να δίνουμε θεατρικές παραστάσεις. Στο σχολείο ο ρόλος μου είναι «Μαθητής». Να φροντίσω να παίζουν πολύ, να βρίσκουν χρόνο να εκφράζονται με χαρά και παιχνίδι, να μάθουν τη στιγμή, τη χαρά της στιγμής, το μεγαλείο της. Με παιχνίδι ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο δικής τους έκφρασης, να ζουν… να κρατούν το μυαλουδάκι τους φρέσκο και χαρούμενο.
Να είμαι πρότυπο… απλά αληθινή, με τα λάθη και τις αδυναμίες μου, άψογη στην ατέλεια μου. Δεν αναζητούμε την τελειότητα αλλά την αγάπη στη στιγμή, να βλέπουν ότι υπάρχει ευτυχία, χαρά, αγάπη, αποδοχή και ότι μπορούμε όλα αυτά να τα ζήσουμε στο μεγαλείο τους. Το μυστικό είναι να μάθω τον εαυτό μου, πώς λειτουργώ, πώς λειτουργούν, να είναι η αγκαλιά μου γεμάτη αγάπη και χαρά για τη ζωή και τους ανθρώπους, να μπορώ να μεταφέρω τα σημαντικά για να γίνουν εφόδια. Να μην αυτοτιμωρούμαι γι’ αυτό που είμαι ούτε να τιμωρώ. Να είμαι παράδειγμα ζωής στην ανθρώπινη μου υπόσταση. Μόνο τότε θα δικαιούμαι τον τιμητικό τίτλο που μου δόθηκε «ΜΑΜΑ».
