Ό,τι αξίζει δεν πονάει και είναι δίπλα σου.
Θέλει να είναι δίπλα σου. Να είναι εκεί.
Της Μάρης Γαργαλιάνου
Advertisment
Γραμμένο με σπρέι, αποτυπωμένο σε ένα κάρο τοίχους στους δρόμους, χαραγμένο σε ξύλινα τραπέζια κουτουκιών, μα και σε θρανία, σιγοτραγουδημένο βράδια αξημέρωτα αλκοολούχα, κλεισμένο και βαθιά κρυμμένο σε μαγικές, σκοτεινές κρυψώνες στην άκρη του μυαλού σου και αμέτρητες φορές ειπωμένο σε συζητήσεις μεταφιλοσοφικές με φίλους και γνωστούς αυτό το στιχάκι του κατά τα άλλα υπέροχου άσματος «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο». Ξέρεις πολύ καλά σε ποιόν στίχο αναφέρομαι. «Ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο…»
Ίσως πονάει λίγο, ή και πολύ. Ίσως σε τρώει μανιακά και μια σε πετάει ψηλά στον ουρανό και ύστερα στη γη σε προσγειώνει για τα καλά. Ίσως εν τέλει όντως κάποιες φορές δεν είναι τόσο εύκολες οι συνθήκες για να το ζήσεις όταν και όπως θες και σε πληγώνει όταν αισθάνεσαι πως το έχεις βρει. Το ιδανικό. Αυτό που για εσένα είναι το «Ένα». Το από αλλού φερμένο, το «δικό σου». Λυπάμαι όμως, όταν τα αισθάνεσαι όλα αυτά και ΔΕΝ είναι μονόπλευρα, τότε άνθρωπέ μου όλες οι δυσκολίες καταρρίπτονται. Ο θεός Έρωτας κάνει άλλα κουμάντα και η βαθιά αγάπη μιλάει άλλη γλώσσα. Χρωματίζει, αλλάζει και στο τέλος ζει. Την ακούς;
Advertisment
Ό,τι αξίζει άνθρωπέ μου, σε ελευθερώνει. Δε σε κλείνει σε κουτιά, ίσα ίσα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να σε απεγκλωβίσει από αυτά. Τους δαίμονές σου παλεύει να σκοτώσει σαν ιππότης σωστός και όλες τις ανασφάλειες τέρατα προσπαθεί να τις εξαλείψει. Να τις μηδενίσει. Να τις ακυρώσει. Δε στις ενισχύει. Ό,τι αξίζει, σου δίνει προσοχή. Δε σε έχει δεύτερη, ή τρίτη επιλογή. Είσαι προτεραιότητα. Σου δίνει προσοχή, σε φροντίζει, σε προσέχει σα μωρό μην πέσεις, μη χτυπήσεις και ματώσεις. Και αν γίνει, σε σηκώνει και τα φτερά σου υφαίνει ξανά για να πετάξεις. Δε στα κόβει από τη ρίζα. Ό,τι αξίζει…
Μα δεν του φτάνει να πετάξεις μόνο εσύ και αυτό είναι το βασικότερο όλων. Να είστε συνοδοιπόροι και ταξιδευτές στη ζωή. Αυτό θέλει και αποζητά το «ό,τι αξίζει». Δε σε αφήνει σε μιαν άκρη καρτερικά να περιμένεις, να υπομένεις… Θέλει να είναι δίπλα σου. Να είναι εκεί. Και όχι, δεν είναι δύσκολο. Είναι επιλογή μιας και ό,τι αξίζει, πάντα δημιουργεί τις καταλληλότερες συνθήκες ακόμα και αν δεν υπάρχουν για να κουμπώσει μαζί σου μαγικά και έπειτα να είστε Ένα.
Δεν έχει δευτερότριτες σκέψεις το «ό,τι αξίζει». Αισθάνεται σιγουριά, πατά στα πόδια του γερά και θέλει να σε εξελίξει και να εξελιχθεί και αυτό μαζί σου, αψηφώντας τα «δύσκολα» και τα «παράλογα» και τα «εμπόδια» και όλες τις «φυλακές». Ό,τι αξίζει δεν πονάει απαραίτητα άνθρωπέ μου, μα στόχο έχει έναν και μόνο. Να είναι κοντά σου. Με κάθε τρόπο και μέσο, και κάθε υποχώρηση. Και προσοχή! Την «υποχώρηση», δεν τη βλέπει καν έτσι. Στα μάτια του είναι «πέρασμα» και δώρο για σένα που πρέπει να εκτιμηθεί. Αν κάτι τέτοιο στη ζωή σας έχει βρεθεί, να ξέρετε πως αυτό είναι τύχη. Ευγνωμοσύνη μόνο και αγάπη να αισθάνεστε. Γιατί έτσι μόνο αξίζει…
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
