Του Θοδωρή Γιαννόπουλου
Ρουτίνα, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όλα γίνονται κομμάτι της μα κανένα δεν αποτελεί ρίζα της. Η ζωή κυλάει με τόσους γρήγορους ρυθμούς που τα ενδιαφέροντα, είναι αυτά που δίνουν χρώμα στην καθημερινότητα μας όλο και λιγοστεύουν, θυμίζοντας τους αρχαίους ρητορικούς λόγους πάνω στην κοινωνική παρακμή που κατακρεουργει τα ανθρωπινά ιδανικά, που καταπίνει τις αξίες σαν την φιλία, ενώ η όρεξη δεν σταματά ούτε στο ποιο βαθύ συναίσθημα όπως είναι η Αγάπη.
Advertisment
Δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι όμορφα που έχω αγκαλιάσει την ρουτίνα, που έχει φτάσει η κατάσταση όχι μόνο για μένα άλλα για τους περισσότερους, να κλείνει και να ανοίγει η μέρα με το ρολόι… να έχει πάρει τον τόνο ενός φτηνιάρικου σίριαλ της τηλεόρασης που όχι μόνο εξαρχής γνωρίζεις ποιο θα είναι το τέλος, αλλά οι χαρακτήρες δεν έχουν ουσία.
Κάπως έτσι έχουν φτάσει οι άνθρωποι στο σήμερα να ζουν, σε ένα κόσμο που ενώ αλλαγές γίνονται κάθε μέρα, εμείς παραμένουμε σταθεροί στο πρόγραμμα, το ερώτημα όμως που δημιουργείται είναι ότι όντως παραμένουμε σταθεροί ή τελικά θεωρητική όλη η σκέψη της σταθερότητας; Διότι στην πράξη σαν σύνολο αλλάζουμε πράγματα.
Αν όμως τα αλλάζουμε ποια είναι η κατεύθυνση που έχουν πάρει, σε ποιο επίπεδο είναι η φιλία σήμερα; Βλέπεις ανθρώπους που είναι χρόνια μαζί, που έχουν μοιραστεί πράγματα και καταστάσεις, να προσπαθούν να ανταγωνιστούν ποιος θα πατήσει τον άλλον για ανάξιους λόγους. Η εμπιστοσύνη στις μέρες μας πλέον σταμάτησε να δίνεται (ασχέτως σωστού ή λάθους ως κίνηση) αλλά σταμάτησε και να κερδίζεται.
Advertisment
Η αγάπη, έχει γίνει απελπισία με ερωτηματικά. Είναι πραγματική ή δεν είναι; Έχουν τα λόγια της αξία ή δεν έχουν; φτιάχνοντας και άλλα υποερωτήματα χωρίς να έχουν ένα τέλος και δημιουργώντας ανασφάλεια για ένα συναίσθημα που είναι απλό. Η αγάπη είναι της καρδιάς και της ψυχής χάρισμα όπως λέγανε οι παλιοί, αλλά και εκ φύσεως ένα συναίσθημα που θά πρεπε να το δίνεις χωρίς να φοβάσαι.
Τα ιδανικά και οι στόχοι άλλαξαν. Κάποτε οι άνθρωποι κοίταγαν τους στόχους της ψυχής και όχι του υλικού πλούτου, που πλέον από πλούτος έχει γίνει σαν την μαύρη πανώλη του μεσαίωνα, όλα από αυτό εξαρτώνται και όλα από αυτόν επηρεάζονται.
Ειλικρινά δεν ξέρω εάν είναι η μιζέρια που έχει πέσει λόγο της κατάντιας της χώρας, έχοντας επηρεάσει την κοινωνική ψυχολογία σε μεγάλο βαθμό ή προϋπήρχε (σίγουρα προϋπήρχε αλλά όχι σε αυτό το τέμπο) όμως θεωρώ ότι άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα εκτός του κύκλου, διότι τελικά δεν είναι η ρουτίνα που φταίει, αλλά εμείς που γυρνάμε γύρω από τους εαυτούς μας, ψάχνοντας να βρούμε αλλαγές αλλά ικανοποιούμαστε όταν γευόμαστε ψίχουλα. Αρχίσαμε να κοιτάμε πεζά όχι μόνο τα συναισθήματα κατά τα παραπάνω που έγραψα άλλα και τους γύρω μας.
Ένας κύκλος που γυρνάς γυρνάς, μέχρι που τελικά στον Ψ αριθμό έχεις ζαλιστεί, και πλέον δεν μπορείς να αντιληφθείς τους Ανθρώπους από τα ανθρωπάκια, τα πραγματικά λόγια με αυτά του αέρα, τα αληθινά συναισθήματα με τα “αλαζονικά” συναισθήματα. Κάναμε τα πράγματα ποιο δύσκολα ενώ είναι απλά, σταματήσαμε ή μάλλον γεννήσαμε ένα φόβο στο να κάνουμε κινήσεις για να μην πληγωνόμαστε, ενώ τα ουσιώδη που ζητάμε συνήθως είναι δίπλα μας, κοιτάμε τα ανουσιώδη που είναι μακριά μας.
Πλέον θέλω να βγω από τον κύκλο. Ίσως να είναι ο δρόμος για να προστατέψω την ευγένεια που κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του και να αποτρέψω τον/την κάθε τυχοδιώκτη, που προσδοκά να λερώνει της καρδιάς τους θησαυρούς. Τώρα, εάν εκτός του κύκλου κρύβεται κάποιος άλλος βάσει των μαθηματικών του Πυθαγόρα, θα είναι τουλάχιστον διαφορετικός!
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
