«Όχι», μια τόση δα λεξούλα
Της Μάρης Γαργαλιάνου
Advertisment
Πόσες φορές είπες «ναι» σε μια έξοδο με φίλους, ενώ ήσουν τόσο κουρασμένος και το μόνο πράγμα που σε ένοιαζε ήταν να ταβλωθείς στο αναπαυτικότατο, υπέρδιπλο κρεβάτι σου; Πόσες φορές αναγκάστηκες να αφήσεις αυτό το ατελείωτο συμμάζεμα του σπιτιού σου για να τρέξεις να κλείσεις υποθέσεις άλλων, αφήνοντας στη μέση τις δικές σου; Άλλες πόσες κούνησες συγκαταβατικά το κεφάλι και με ένα φωτεινό χαμόγελο προσωπείο δέχτηκες προτάσεις που δε σε γοήτευαν και τόσο και άλλες πόσες, απλά προσποιήθηκες προκειμένου να είναι οι άλλοι καλά και να ικανοποιηθούν να συνεχίσεις σε ένα βράδυ αλκοολούχο, το οποίο μόνο βαβούρα και κακή ενέργεια σου προσέφερε;
Δε νομίζω αγαπημένοι μου φίλοι πως το «Ναι, σε όλα» μας βγήκε σε καλό ποτέ! Εδώ μιλάει η ιστορία. Τη ξέρετε και τη ξέρω καλά γιατί στο ίδιο καζάνι βράζουμε και τη βιώνουμε επι καθημερινής βάσεως. Μεγαλώσαμε ίσως οι περισσότεροι με το πρότυπο του «καλού παιδιού» επίκτητο, κάτι το οποίο σήμαινε πως το καλό παιδί πάντοτε χαμογελάει, το καλό παιδί δε χαλάει χατίρι πουθενά, το καλό παιδί γίνεται χαλί να το πατήσεις για να είναι όλοι ικανοποιημένοι, άρα το καλό παιδί εν ολίγοις υποτάσσεται στα θέλω των άλλων.
Αυτή η παράνοια πρέπει να σταματήσει. Το «καλό παιδί» οφείλει να έχει ελευθερία βούλησης. Οφείλει να φιλτράρει και να μη γίνεται έρμαιο συνθηκών, καταστάσεων και ανθρώπων, γιατί αν αυτό συμβαίνει δε διαφέρει και σε πολύ απο ένα μπαλάκι του τέννις. Όχι. Τρία γράμματα. Μια δύναμη μεγατόνων, όπου ισοδύναμή της καμιά δεν υπάρχει. Το «Όχι» είναι θέληση. Το «Όχι» είναι μαγκιά. Το «Όχι» είναι επιλογή και είναι στο χέρι μας.
Advertisment
Απορώ πραγματικά, γιατί τρέμουμε στην ιδέα να το ξεστομίσουμε. Δεν το βρίσκουμε τόσο ευγενικό ίσως; «Όχι, δε θα έρθω. Έχω να ξυπνήσω νωρίς αύριο, συγνώμη!», «Όχι Μαίρη μου, δε θα καταφέρω να έρθω στην έκθεση ζωγραφικής. Έχω άπειρο διάβασμα!», «Δε θέλω να πάω σινεμά βρε αγάπη μου. Δεν προτιμάς να κάτσουμε σπίτι να δούμε ταινία; Αισθάνομαι τόσο κουρασμένος!», «Όχι Χρήστο, δυστυχώς δε θα μπορέσω να έρθω στις δύο τα μεσάνυχτα απο το σπίτι σου γιατί χώρισες για 20ή φορά με τη Βούλα μέσα σε δύο μέρες! Κοιμάμαι!».
Περισσότερο έντιμα κρίνω όλα τα παραπάνω προσωπικά, παρά «ναι» άνοστα και ανιαρά για να ‘μαστε τα καλά παιδιά της υπόθεσης. Γιατί συνηθίσαμε και γιατί έτσι μας συνήθισαν κατ’ επέκταση. Ας μην κοροιδευόμαστε. Καταντά γελοίο. Δε νομίζω πως υπάρχει κάτι χειρότερο απο τις ψυχαναγκαστικές συγκαταβάσεις γιατί «Μα τι θα πει ο κόσμος;», ή γιατί φοβόμαστε να πάμε κόντρα στον εκάστοτε σύντροφό μας, ή γιατί απλά μοιάζουμε με βαρκούλες χαωμένες και όπου μας πάει το κύμα, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Εσείς τι λέτε σε όλα αυτά; Όχι;!
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Μιζέρια άνθρωπέ μου. Ό,τι χειρότερο
Ό,τι αξίζει δεν πονάει και είναι δίπλα σου
Να είσαι ξεκάθαρος, γιατί είναι ρόδα
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
