Οι δυστυχισμένοι γονείς δεν μπορούν να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδιά
Οι καυγάδες μέσα σε ένα σπίτι, είτε συχνοί είτε σπάνιοι, είναι μια πραγματικότητα που ισχύει, σχεδόν, για όλες τις οικογένειες. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν αυτό αποτελεί την καθημερινότητα του ζευγαριού, με αποτέλεσμα η συμβίωση να γίνεται ανυπόφορη αλλά, κυρίως, όταν όλα αυτά τα συναισθήματα και οι εμπειρίες περνάνε στα παιδιά. Γιατί αν νομίζετε ότι τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι, δεν καταλαβαίνουν, είστε γελασμένοι.
Advertisment
Πολλοί είναι εκείνοι που σκέφτονται πως σε μια τέτοια περίπτωση το καλύτερο είναι το ζευγάρι να πάρει διαζύγιο, για το καλό και των δύο αλλά περισσότερο για των παιδιών. Άλλοι πιστεύουν πως το ζευγάρι δεν πρέπει να χωρίζει για να μην «χαλάσει» η μορφή της οικογένειας. Παρακάτω ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που διαβάσαμε και σας μεταφέρουμε από το themamagers.gr και υπογράφει η Φαίη Ζησοπούλου.
[dropcap size=small]Τ[/dropcap]
ο διαζύγιο ήταν κάτι που σκεφτόμουν πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Με τον άντρα μου η κατάσταση στο σπίτι θύμιζε εμπόλεμη ζώνη και μάρτυρες σε όλο αυτό ήταν τα παιδιά. Από την άλλη, η φράση «δεν χωρίζω για τα παιδιά» από φίλους και γνωστούς, με είχε κυριολεκτικά στοιχειώσει και δίσταζα να κάνω το βήμα.
Advertisment
Διαβάστε: Δεν είμαστε απλά γονείς, είμαστε δημιουργοί αναμνήσεων
Το διαζύγιο, είναι μια δύσκολη απόφαση, ούτως ή άλλως. Όταν όμως υπάρχουν και παιδιά, είναι σκόπελος. Δημιουργεί στρες στους συζύγους και στις οικογένειές τους και βγάζει από μέσα μας τον χειρότερό μας εαυτό. Στην αρχή είπα θα το παλέψω. Θα μείνω με τον σύζυγό μου και τα παιδιά και δεν θα διαλύσω την οικογένειά μου. Όμως οι διαμάχες ήταν ατελείωτες, οι φωνές καθημερινές. Τα παιδιά 6 και 8 ετών αντίστοιχα κλείνονταν στα δωμάτιά τους και περίμεναν σιωπηλά και τρομοκρατημένα να κοπάσει η μπόρα.
Μετά από λίγο καιρό ο μικρός ζητούσε να κοιμάται με την αδερφή του και η μικρή άρχισε να έχει κακή απόδοση στο σχολείο και στις δραστηριότητές της. Κλείστηκε στον εαυτό της και δεν ήθελε να βλέπει και πολύ τις φίλες της. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και αυτό που έβλεπα ήταν πως όλοι μας είχαμε βουλιάξει στη δυστυχία και το μόνο που θα μας έβγαζε από αυτή την κατάσταση ήταν να πάρει ο καθένας τον δρόμο του.
Τελικά τι είναι χειρότερο; αναρωτιόμουν. Να μην έχουν τα παιδιά και τους δυο τους γονείς ή να βλέπουν αυτούς που αγαπούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο να είναι δυο ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι και να εκσφενδονίζουν καθημερινά λέξεις μίσους ο ένας στον άλλον;
Σίγουρα όχι το δεύτερο. Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση και χωρίσαμε. Δύο χρόνια μετά και κοιτάζοντας πίσω μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν ό,τι πιο σωστό κάναμε για τα παιδιά μας και για τους εαυτούς μας.
Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύετε ότι το να μείνετε μαζί με κάθε κόστος θα είναι το καλύτερο για τα παιδιά. Στην πραγματικότητα, όταν γονείς, οι οποίοι είναι δυστυχισμένοι μαζί, δεσμεύονται σε ανθυγιεινές καταστάσεις και συνήθειες μιας υποτιθέμενης φυσιολογικής σχέσης για χάρη των παιδιών τους, είναι πιθανότερο να κάνουν κακό παρά καλό στην οικογένειά τους. Άλλωστε οι συμπεριφορές των γονιών μέσα στο σπίτι είναι αυτές που θέτουν τις βάσεις για το πώς θα συμπεριφέρονται αργότερα τα παιδιά, ως ενήλικες.
Μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι παντρεμένος, τι σημαίνει να είσαι σύζυγος και πώς να αντιμετωπίζουν τις συγκρούσεις στις σχέσεις τους. Συχνά, ακούω ανθρώπους να λένε: «Δεν το κάνουμε μπροστά τους» ή «Δεν καταλαβαίνουν τι πραγματικά συμβαίνει». Σας διαβεβαιώ ότι κάνουν λάθος. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, αυτά τα μηνύματα συσσωρεύονται και εδραιώνονται μέσα τους, αυξάνοντας την πιθανότητα τα παιδιά να επαναλάβουν στη ζωή τους αυτά που βλέπουν να συμβαίνουν στο σπίτι, όσο μεγαλώνουν. Και κυρίως να πάρουν το λάθος μήνυμα, ότι «έτσι είναι οι σχέσεις».
Διαβάστε επίσης: Ευτυχισμένοι Γονείς – Ευτυχισμένα Παιδιά
Όχι δεν είναι καθόλου έτσι οι σχέσεις. Ή μάλλον, δεν πρέπει να είναι έτσι. Είναι καθήκον μου σαν μητέρα, να μην θέσω ένα τέτοιο αρρωστημένο μοντέλο σχέσης στο αυτονόητό τους, αλλά να τους εξηγήσω ότι αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μας είναι λάθος. Και πώς αλλιώς μπορώ να το κάνω αυτό; Σταματώντας το, μιας και δεν μπορώ να το φτιάξω πια.
Όταν το ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει και αντιμετωπίζει το διαζύγιο με ωριμότητα και συνεργασία, τα παιδιά θα είναι καλά και δεν θα επηρεαστούν μακροπρόθεσμα. Με άλλα λόγια, δεν είναι απαραίτητο το ίδιο το διαζύγιο που καθορίζει πότε τα παιδιά θα είναι εντάξει, αλλά το πώς ο κάθε ενήλικος συμπεριφέρεται κατά τη διάρκεια και μετά το διαζύγιο.
Το διαζύγιο δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ξεδιπλώνεται με τα χρόνια. Οι γονείς που μπορούν να παραμείνουν πολιτισμένοι, να αποφύγουν τις λογομαχίες και τις κατηγορίες, να συνεργαστούν για να δημιουργήσουν ενιαίες στρατηγικές και να δώσουν στα παιδιά τους χρόνο, προσοχή και ασφάλεια, έχουν τεράστιες πιθανότητες να τα δουν να μεγαλώνουν ευτυχισμένα και υγιή, όπως τα παιδιά των παντρεμένων ζευγαριών που έχουν μια ισορροπημένη σχέση.
Γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, δυστυχισμένοι γονείς δεν μπορούν να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδιά. Και το να μένει κανείς σε μία βλαβερή σχέση «για τα παιδιά», όταν ο γάμος έχει ουσιαστικά διαλυθεί, τα οδηγεί σε καταστροφικές σχέσεις στη ν ενήλικη ζωή τους, μιας και μια τέτοια βίωναν στο σπίτι τους, από τους ίδιους τους γονείς τους.
