Δυστυχώντας ή ευτυχώντας με τρόπο απόλυτο…
Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου
Advertisment
Ο παραπάνω τίτλος, εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου, σκεπτόμενη την κουβέντα που είχα με κάποιο φίλο πρόσφατα. Πλησιάζοντας εκείνος στο τέρμα της σχέσης του με μια κοπέλα που δήλωνε πως την «αγαπά»… όταν τον ρώτησα το λόγο που έφτασε η σχέση του σε τέλμα, μου απάντησε, ότι εκείνη άρχισε να γίνεται πολύπλοκη. Ότι το πράγμα σοβάρευε, η σχέση προχωρούσε, τα αισθήματα γίνονταν πιο δυνατά κι ότι εκείνη άρχισε να έχει προσδοκίες, να του βάζει δύσκολα και να τον μπερδεύει.
Έτσι λοιπόν εκείνος, αποφάσισε να μη μπει στον κόπο να προσπαθήσει να καταλάβει ή να κάνει κάτι για να κρατήσει τη σχέση αυτή. Αντ’ αυτού προτιμούσε να παραιτηθεί, γιατί η σχέση άρχισε να έχει νόημα και ουσία, συνεπώς γινόταν εξαιρετικά πολύπλοκη κι εκείνος προτιμούσε να κινηθεί πιο «χαλαρά», όπως είπε. Συμπληρώνοντας ότι αυτό τον έκανε πιο ήρεμο κι ευτυχισμένο.
Δείτε επίσης – Λέο Μπουσκάλια: «Ευτυχία είναι…»
Advertisment
Η παραπάνω κουβέντα που είχα, με προβλημάτισε αρκετά. Μ’ έκανε ν’ αναρωτηθώ, μήπως είμαι λάθος στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Μήπως κάτι δεν κάνω καλά. Μήπως το γεγονός του ότι είμαι εξαιρετικά πολύπλοκος άνθρωπος και εμβαθύνω μέχρις εσχάτων, φταίει που κάποιες φορές, περνάω στιγμές απόλυτης δυστυχίας και μοναξιάς.
Μήπως αυτός είναι ο λόγος που τόσο συχνά απογοητεύομαι από τους ανθρώπους που σχετίζομαι, με οποιαδήποτε μορφή σχέσης, απ’ τους οποίους πολλές φορές έχω προσδοκίες, που δεν πληρούν κι εγώ πληγώνομαι κι απογοητεύομαι.
Μήπως το ότι ψάχνω πάντα την ουσία στις σχέσεις και στις καταστάσεις της ζωής μου, φταίει που είμαι πάντα στην «πρίζα», που νιώθω ανήσυχη κι ανικανοποίητη.
Μήπως το ότι, όταν κάτι μ’ ενδιαφέρει, βάζω στον εαυτό μου στη διαδικασία ν’ αναζητώ την πρόοδο, θέτοντας καινούριους στόχους, αναζητώντας κάτι που θα μ’ εξελίξει, που θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο και που θα με πάει ένα βήμα παρακάτω, είναι ο λόγος που δε μπορώ να ηρεμήσω, να νιώσω ότι ανήκω κάπου, ν’ αράξω και να ξεκουραστώ.
Μήπως τελικά είναι καλύτερα να τα παίρνω όλα πιο «χαλαρά»;
Την ίδια στιγμή λοιπόν που έψαχνα την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, αναρωτήθηκα γιατί να κάνω κάτι τέτοιο; Ποιος ο λόγος; Ποιο το νόημα να χαλαρώσω και γιατί; Θα είναι σα να βγαίνω σε πρόωρη σύνταξη. Σα να κλείνω το διακόπτη της ζωής μου, μόνη μου. Ποιο το νόημα στη ζωή ενός ανθρώπου, πέρα από το να βάλει ουσία μέσα σ’ αυτήν; Τι άλλο πέρα απ’ το να ψάξει και να βρει την αλήθεια του; Κάτι που γίνεται μόνο με το ν’ αναρωτιέται, να προβληματίζεται, να παιδεύει το μυαλό του, να λύνει τα θέματά του, να μαθαίνει απ’ τα λάθη του, να βελτιώνεται και μ’ ένα βήμα τη φορά, να προχωρά μπροστά.
Ποιος άλλος τρόπος για να πας μπροστά υπάρχει, πέρα απ’ το να εξερευνείς, να εμβαθύνεις, να βρίσκεις, ν’ ανακαλύπτεις; Πώς αλλιώς μπορείς να πλησιάσεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, πέρα απ’ το να δοκιμάσεις, να δοκιμαστείς, ν’ αλλάξεις; Αν παραιτηθείς απ’ αυτό κι αποφασίσεις ν’ αντιμετωπίζεις χαλαρά τα πάντα, ποιος ο λόγος για να ζεις; Η ζωή δεν είναι διεκπεραίωση. Η ζωή είναι ταξίδι! Είναι ο δρόμος που σου χαρίστηκε για να προχωρήσεις μπροστά και για να φτάσεις κάπου. Έχει ψυχή, προορισμό, φως κι αλήθεια.
Και το φως όπως και η αλήθεια, δε χαρίζονται. Δε βρίσκονται ποτέ στην επιφάνεια των πραγμάτων. Δε εμφανίζονται μπροστά σου μαγικά, χωρίς να προσπαθήσεις. Χωρίς να ψάξεις, δεν μπορείς ν’ ανακαλύψεις, χωρίς να πληγωθείς, δε μπορείς να γιατρευτείς, χωρίς να σμιλευτείς, δε μπορείς να ολοκληρωθείς. Η ζωή που σου χαρίστηκε, είναι το μέσο για ν’ ανακαλύψεις τον εαυτό σου, την αλήθεια σου.
Είναι η ευκαιρία που σου δίνεται για να γεμίσεις την ψυχή σου. Δίνοντάς σου βέβαια και το περιθώριο της επιλογής, να την αφήσεις άδεια.
Μπορείς λοιπόν να επιλέξεις ανάμεσα στο να μένεις πίσω παθητικά, κλεισμένος στο καβούκι σου, απ’ όπου μπορείς απλά να «υπάρχεις» και να παρατηρείς χαλαρά, χωρίς να πιέζεσαι, χωρίς να σε αγγίζει τίποτα και δίχως να μπορεί κανείς να σε πειράξει ή στο να βγεις μπροστά, στη δράση, την αντίδραση, τον έρωτα, το ταξίδι, την ελεύθερη πτώση, παίρνοντας προίκα και το ρίσκο του να εκτεθείς, να σπάσεις τα μούτρα σου, να πληγωθείς και να πονέσεις. Κάτι που σίγουρα και πιο πολύπλοκο, αλλά και πιο δύσκολο είναι.
Με τον τρόπο αυτό, ναι, μπορεί να δυστυχήσεις με τρόπο απόλυτο, έχεις όμως περισσότερες πιθανότητες να ευτυχίσεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η επιλογή του καθενός λοιπόν, εξαρτάται απ’ το αν η ανάγκη του είναι να μπει στην πρώτη γραμμή και ν’ αγωνιστεί για την αλήθεια και την ελευθερία του ή το να μείνει πίσω απαθής και να τα ονειρεύεται, κρυμμένος στη γυάλα ή στο καβούκι του. Ο καθένας αποφασίζει τι είναι αυτό που του ταιριάζει και επιλέγει ανάλογα.
Εγώ αποφασίσω για μένα, εσύ για σένα κι ο καθένας για τον εαυτό του. Ούτως ή άλλως, όλοι μαζί, «πολύπλοκοι» και «χαλαροί», στο παιχνίδι της ζωής παίζουμε… Δυστυχώντας ή ευτυχώντας με τρόπο απόλυτο…
